ตอนที่ 7 เป็นผู้หญิงฉัน

ต๭นที่ 7 เป็นผู้หญิงฉัน ณ ชั้นที่45 อพาร์ตเมนต์คอมโพสิต เป็นสไตล์การตกแต่งที่หรูหรา พรมที่นุ่ม โซฟาสีเบจ โคมไฟระย้าคริสตัลที่สวยงาม เฟอร์นิเจอร์ย้อนยุค ทุกที่ในห้องนี้ช่างสง่างาม แต่มันยากที่จะซ่อนทิพานันไว้ ทิพานันเหมือนจะไม่เข้ากันกับอารมณ์ของเขา เธอมองซ้ายมองขวา แล้วก็ไม่เห็นสถานที่ใดๆที่กรัสวันจะได้สัมผัสกับความงามหวังอันอบอุ่นเพียงเล็กน้อย เย็นวาบ เงียบงัน ความเย็นคือความประทับใจของกรัสวัน เขาโยนเสื้อคลุมอาบน้ำให้เธอ “ไปทำความสะอาดตัวเอง ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” “คุณกรัสวัน ฉัน……” “ไปทำความสะอาดตัวเองซะ!” กรัสวันเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค อย่างเย็นชา ทิพานันกดอารมณ์ของเธอ ทันทีที่ประตูปิดลงเธอก็ยกกำปั้นขึ้นบนอากาศ บ้า ตาบ้าเอ้ย อีตาเย็นชา คนที่เสียครั้งแรกไปคือเธอ ไม่ใช่เขาซะหน่อย ทำไมคนที่เป็นผู้ชอบธรรมคือเขา? ทิพานันโกรธและย้อนกลับไปคิดในเวลานี้ แล้วทำไมเธอต้องกลับมากับเขา? จิตใจของเธอต้องพังทลายแล้วแน่ๆ กรัสวันกับความโรแมนติก ชายหญิงที่เหงา…… ยัยบ้า ทิพานัน คุณความรู้สึกช้ามากจริงๆ เธอมองโลกในแง่ดีเสมอ เธอเปลี่ยนความคิด เธอทำมันอีกครั้ง ความไร้เดียงสาหายไป เธอช่างหลอกลวง ชายคนนั้นไม่เห็นเธอค่าเลย เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกโชก ไม่มีทางเลือก แม้กระทั่งชุดชั้นในก็จะถูกเปลี่ยน ไม่มีทางเลือก เปียกหมดทุกอย่าง เธอถอดมัน โยนลงเครื่องปั่น เสื้อคลุมอาบน้ำของผู้ชายนั้นมีขนาดใหญ่มาก กว้างมาก เธอมัดตัวไว้แน่น เธอคิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติและเปิดประตูห้องน้ำออกมา ไม่มีอะไรใส่อยู่ข้างใน ทิพานันอึดอัดใจ กรัสวันถอดเนกไท ปลดกระดุมบนเสื้อออกสามเม็ด เปลือยหน้าอก ถอดปลอกแขน ทั้งคนดูเหมือนว่าจะไร้ยางอาย นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกอันตราย ความไร้เดียงสาเป็นสิ่งที่ไม่มีความเป็นธรรม ทำให้เขาดูงามที่สุด ให้เขาโดดเด่นที่สุด มีอารมณ์ เสน่ห์นั้นมอบให้กับร่างกายที่สมบูรณ์แบบ ไร้เดียงสาไม่กล้ามอง คุณทำให้โลกมนุษย์รู้สึกดีได้ยังไง เป็นข้าวชนิดเดียวกันแต่กลับแตกต่างกัน “คุณกรัสวัน ฉันอยากจะถามคุณ……” “เป็นผู้หญิงของฉัน!” คำพูดของทิพานันถูกขัดโดยกรัสวันก่อนที่เธอจะพูดจบ ผู้ชายที่เหมือนเหล็กเยี่ยม แข็งแกร่ง ดวงตาที่ส่องแสง