บทที่ 2 ยา! เต๋า!

บ๗ที่ 2 ยา! เต๋า! “ฆ่าข้า?” หยางเสอยากยิ้ม อยากถามหยางจิ่งเทียนมาถึงสภาพตอนนี้แล้วจะฆ่าเขาอย่างไร แต่ที่ภายใต้แววตาหยาง จิ่งเทียน ไม่ว่ายังไงเขาก็หัวเราะไม่ออก เขาอยากจะกระทุ้งดวงตาหยางจิ่งเทียนออกมาทำแป็นดวงไฟแล้วย่ำจริงๆ ฝืนกลั้นอารมณ์ชั่ววูบในใจ หยางเสหันตัวออกไปจากห้องลงทัณฑ์ เขาอยู่ต่อไปอีกกลัวว่าจะทนไม่ไหวฆ่าหยางจิ่งเทียนจริงๆ คนอย่างหยางจิ่งเทียนนี้ไม่มีทางได้เห็นคนรอบตัวเองตายไปทีละคนๆ หยางจิ่งเทียนถูกลากกลับไปที่คุกน้ำ ปล่อยให้ตัวเองลอยอยู่บนน้ำสกปรก มีชีวิตรอด! ต้องมีชีวิตรอดให้ได้! แค่มีชีวิตรอด คนรอบตัวตัวเองถึงจะไม่ตายสูญเปล่า แค่มีชีวิตรอดถึงมีโอกาสล้างแค้น ในช่วงเวลาต่อมา หยางเสมาถึงห้องลงทัณฑ์ทุกวัน ใช้คำพูดสร่างอัปยศอับอายให้หยางจิ่งเทียน ใช้วิธีลงโทษทารุณทุกอย่าง อยากให้หยางจิ่งเทียนอ้อนวอนขอชีวิต หยางจิ่งเทียนแค่ทำหน้าเฉื่อยชา ในแววตาแทรกความรู้สึกสงสาร ทำให้หยางเสจะเป็นบ้า ตอบโต้เช่นนี้ ไม่ใช้สิ่งที่หยางเสต้องการ! เขาอยากให้หยางจิ่งเทียนร้องตะโกน คุกเข่าต่อหน้าตัวเอง ร้องไห้อ้อนวอนของชีวิตกับตัวเอง ลูกคิดหยางเสคิดผิดเสียแล้ว เขาฆ่าคนข้างกายหยางจิ่งเทียนตายทีละคนๆ ลากศพมาถึงด้านหน้าหยางจิ่งเทียน หัวใจหยางจิ่งเทียนกำลังเลือดไหลแต่ยังคงฝืนปั้นหน้ายิ้ม แววตาบอกหยางเสว่าเจ้ามันคนไร้ค่าไม่มีทางเหนือกว่าข้า หยางเสยอมแพ้แล้ว ไม่มาห้องลงทัณฑ์อีกเลย ในทุกวันแค่ให้หลี่จิ้นอี้เข้ามาลงโทษหยางจิ่งเทียน หยางจิ่งเทียนอดทนอย่างเงียบๆทุกวัน หลังจากถูกส่งกลับไปในคุกน้ำ พาร่างกายที่บาดเจ็บของตัวเองเริ่มขุดหาช่องทาง กระบองเหล็กในมือดั้นด้นต่อไปอย่างหนักแน่น จนกระทั่งขุดลงไปเจอกองดินเหนียวขนาดใหญ่ บนดินเหนียวมีน้ำไหล ซึมเข้าจากด้านนอกดินเหนียวช้าๆ น้ำไหลเอื่อยยิ่งไหลยิ่งมาก ยิ่งไหลยิ่งแรงขึ้น กลายเป็นลำน้ำไหลเชี่ยว ดินเหนียวเกิดรอยแยกแตกร้าวดังตูมตาม เสียงคลื่นน้ำกระซวกซัดออกมา แม่น้ำใต้พื้นดิน! หยางจิ่งเทียนคาดไม่ถึง ช่องทางที่ตัวเองขุดทั้งหมดจะเป็นทางต่อถึงแม่น้ำใต้ดินได้ แม่น้ำใต้ดินไหลเชี่ยว คลื่นซัดเข้ามา โดนหัวหัวโดนหน้าหยางจิ่งเทียนโครมๆราวกับถูกไม้กระดานเล็งเป้าตรง ตีหยางจิ่งเทียนจนสลบไป แม่น้ำใต้ดินนำพาหยางจิ่งเทียนทะลุเข้าไปใต้ดิน ผ่านมุมเลี้ยวคดพาเขามาถึงริมฝั่ง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หยางจิ่งเทียนฟื้นขึ้นมาจากหมดสติ พิ้นที่ใต้ดินมืด ทำให้มีผลกระทบต่อการมองเห็นของหยางจิ่งเทียนมากเกือบมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร ระยะไกลกลับมีทางสว่างทางหนึ่ง ลุกขึ้นยืนจากน้ำ หยางจิ่งเทียนเดินโซเซตามทางแสงสว่าง “ที่นี่ที่ไหน?” สิ่งที่เข้ามาในรูม่านตาหยางจิ่งเทียนคือห้องโถงขนาดใหญ่ทรุดโทรม ห้องโถงอยู่ในเนินเขาทั้งลูก ทำให้ทั้งเนินเขาเป็นโพรง เรียบง่าย ดุดัน โอ่อ่า! บริเวณรอบๆตำหนักมีอาวุธหลากหลายเกลื่อนกระจาย อาวุธพวกนี้ส่วนใหญ่แตกหักแต่มีอาวุธสภาพดีไม่น้อย อาวุธสภาพดีพวกนี้สะท้อนแสง แสงสว่างประกายฉับไว แต่บนอาวุธพวกนี้มีลวดลายอย่างง่าย หยางจิ่งเทียนเอื้อมมือไปแตะมีดตรงหน้า มีดเล่มนี้สะท้อนแสงสว่าง ล้อมรอบด้วยอักษรรูน นิ้วมือพึ่งไปแตะตัวมีด ตัวมีดกระจายฟุ้งออกมากลายเป็นฝุ่นทันที เป่าลมไปในระยะหนึ่ง ฟุ้งหายไปอย่างไร้ร่องรอย ด้านข้างมีศพ แม้จะตายไปแล้ว ศพยังคงส่งกลิ่นร้ายแรงทำให้หยางจิ่งเทียนมีความรู้สึกกดดันที่จะเผชิญหน้ากับโลก แต่ไม่รู้ว่าที่นี่ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันมาเท่าไหร่แล้ว แม้ศพจะดูทรงพลังแต่ไร้อานุภาพ แตะเบาๆ ก็กลายเป็นเถ้าธุลีเหมือนดาบนั้น หยางจิ่งเทียนตะลึงสุดขีด รู้สึกหนังหัวชา นี่คือที่ไหนกันแน่? เดินเขาไปช้าๆ ยิ่งมาศพแบบนี้ยิ่งมากขึ้น ท่าทางการตายต่างกันไป ทุกศพส่งกลิ่นร้ายแรง แต่เลือดและจิตวิญญาณสูญสลายสิ้น หลงเหลือเพียงเปลือกรูปหน้าที่ดูงดงาม ยิ่งผ่านศพพวกนั้นไปอย่างช้าๆ หยางจิ่งเทียนเดินมาถึงปลายทางเห็นพื้นที่ที่ส่องแสงสว่าง ตรงปลายทางมีแท่นสูง บนแท่นสูงมีเก้าอี้แกะสลักแบบโบราณอย่างง่าย รกร้างว่างเปล่าตั้งอยู่ที่สูง บนเก้าอี้ก็มีศพหนึ่งในลักษณะเดียวกัน ศพราวกับยังมีชีวิต ตาทั้งสองข้างปิดสนิทนั่งบนเก้าอี้ แหงนหน้าขึ้นฟ้า มีมีดเก่าๆปักอยู่บนหน้า วีรบุรุษสิ้นชีพ พลังยังคงอยู่! แม้ศพนี้ส่อให้เห็นว่าไม่มีชีวิตแต่อย่างใด แต่ยังคงทรงอำนาจในทางเหยียดหยามอาณาประชาราษฎร์ ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท มุมปากท่าทางยิ้มเล็กน้อยราวกับยิ้มเย้ยสวรรค์ ด้านหลังที่นั่ง มีอักษรขนาดใหญ่เขียนด้วยเลือด อักษรตัวใหญ่ส่องแสงเจิดจ้า สว่างไสวโชติช่วงราวอาวุธทหารสวรรค์ต่อเป็นด้ามๆต้องการทำลายล้างสวรรค์ จงกลายเป็นเซียน! จงกลายเป็นเซียน! เข้าสู่วิถีเซียนดำรงหมื่นปี ! สิ้นกำลังธำรงฟ้าดินมุ่งสู่วิถีแห่งเซียน ! ไม่บังเกิดเซียน ไม่หันกลับ! ความทรงพลังยิ่งใหญ่ในห้วงอักษรรวมกับเส้นทางขนาดใหญ่ จึงเกิดเสียงก้องไล่กัน มีทางขนาดใหญ่ปรากฏออกมา พื้นผิวอักษรเลือดเคลื่อนย้าย แต่ช่องระหว่างอักษรกลับไม่แสดงสิ่งผิดปกติ มองไม่เห็นถนนข้างหน้า มองไม่เห็นความตกอับและความกว้างสุดลูกหูลูกตาในทางที่เดินเข้าไปด้านหน้า ตู้ม ตู้ม ตู้ม! เลือดที่เขียนอักษรขนาดใหญ่เริ่มขยับไหล ตอนที่หยางจิ่งเทียนได้ยินกลับรู้สึกเหมือนลูกคลื่นโหมซัดสาดดังคำรามครั่นครืน อักษรเลือดไหลลงมาจากบนกำแพงมารวมกัน กลายเป็นตุ๊กตานั่งตัวตรง หน้าตาราวมีชีวิต ล่องลอยบนอากาศตรงหน้าหยางจิ่งเทียน หยางจิ่งเทียนแค่รู้สึกว่าคุ้นเคยทุกอย่าง เหมือนกับเคยเห็นเรื่องบันทึกเช่นนี้ที่ไหนสักแห่ง แต่คิดไม่ออกบ่อย เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง ทิ้งระยะห่างกับตุ๊กตาสีเลือด สังเกตท่าทางตุ๊กตาสีเลือดอย่างละเอียด ดวงตาตุ๊กตาสีเลือดที่ปิดสนิทลืมขึ้นมาทันที แตกกระจายเป็นแสงสีเลือดส่องสว่างบนตัวหยางจิ่งเทียน เหมือนเป็นอุปกรณ์ตรวจ เคลื่อนตัวซึมติดต่อกันตั้งแต่หัวจรดเท้าหยางจิ่งเทียน “ยาเต๋า!” หยางจิ่งเทียนคิดขึ้นได้กะทันหัน ตัวเองเคยอ่าน เรื่องราวเช่นนี้ในปกิณกะมหัศจรรย์ ถ้าเขาเดาไม่ผิด ของสิ่งนี้คือยาเต๋า ยาเต๋า! ในความจริงสามารถอธิบายแบ่งออกมาได้! เป็นจิตเต๋า เป็นยาเม็ดอีกด้วย! การกลั่นตัวเป็นยาเม็ดเต๋า ไม่จำเป็นต้องใช้วัตถุดิบตัวยาอื่น วัตถุดิบทั้งหมดที่ใช้ในยาเม็ดเต๋ามาจากพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่แห่งชีวิต ความหยั่งรู้ในเต๋า รวมถึงประสบการณ์ฝึกฝน การประกอบความทรงจำ ขึ้นชื่อว่าเป็นเม็ด แต่ไม่ได้เป็นยาชนิดเม็ด ยาเต๋าจำต้องใช้ความสมัครใจ มิอาจฝืนได้ ภายใต้สถานการณ์ปกติ พลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ล่วงรู้กาลเวลาไร้ที่สิ้นสุดของตน ได้นำประสบการณ์ ความทรงจำ และความหยั่งรู้ของตนมากลั่นหลอมรวมเป็นยาเต๋า คงอยู่ได้หนึ่งกาล การก่อตัวในชั่วหนึ่งของยาเต๋า จึงมียาเม็ดไว้ครอบครองแต่ไร้ซึ่งปัญญาที่พร้อม ถ้าหากมีโอกาสประจวบเหมาะพอดี อาจจะสามารถก่อเกิดปัญญา ถ้าหากยาเต๋าถูกคนกินเข้าไป ก็จะมีความหยั่งรู้และความทรงจำของเจ้าของยาเต๋า ยาเต๋าไม่สามารถยกระดับการฝึกฝนของผู้กินยาให้สูงเทียบเท่าเจ้าของยาเต๋าในเวลาอันรวดเดียว แต่สามารถเลื่อนชั้นตามการฝึกฝนของผู้กินได้ จึงปลดปล่อยความทรงจำของยาเต๋าได้ช้า อีกทั้งการบำเพ็ญตนตามหลักลัทธิเต๋า บำเพ็ญเพียรหยั่งรู้ จะทำให้ผู้ใช้เลื่อนขั้นได้ในทางอ้อม ดวงตาหยางจิ่งเทียนเร่าร้อนลุกดังไฟขึ้นมา จ้องยาเต๋าที่กลายเป็นตุ๊กตาขึ้นมาอย่างละโมบกระหายเล็กน้อย ยาเต๋าทุกเม็ดมีค่ามากพอ ที่จะสามารถนำการบำเพ็ญเพียรหยั่งรู้ ความทรงจำ มาสกัดบริสุทธิ์กลายเป็นยาเต๋า ให้คนที่ไม่ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง สามารถสำแดงอำนาจจนน่าตกใจได้ ถ้าตัวเองสามารถกินยาเต๋าได้ ก็เหมือนยืนอยู่เหนือกว่าคนอื่นๆ แต่ยาเต๋าที่เปลี่ยนจนเป็นตุ๊กตาไปแล้วตอนนี้ ดูท่าทางต้องเฉลียวฉลาดแน่นอน สรรพสิ่งใดมีความฉลาดเฉลียว ล้วนไม่มีความสุขเมื่อตัวเองถูกกลืนกินเข้าไปในท้องของผู้อื่น เหมือนมันมองในใจหยางจิ่งเทียนออก ยาเต๋าที่ก่อตัวเป็นตุ๊กตาหัวเราะเสียดสีใส่หยางจิ่งเทียน เบื้องลึกในใจหยางจิ่งเทียนแอบโกรธ ยาเต๋าเม็ดหนึ่งหัวเราะเสียดสีตัวเอง เขาเอื้อมมือไปจับยาเต๋าที่เป็นตุ๊กตา ยาเต๋าวาดเส้นโค้งงามเส้นหนึ่งกลางอากาศ หลบหลีกมือของหยางจิ่งเทียน แม้ตัวเองเป็นยาเต๋า มีเพียงความทรงจำ ไม่มีวรยุทธ แต่ตัวเองสามารถบินได้ ยาเต๋าเปรียบเหมือนผีเสื้อทะลวงบุปผา บินร่อนรำตรงหน้าหยางจิ่งเทียนไม่หยุดจนกระทั่งบินมาแปะบนหน้าหยางจิ่งเทียน เหมือนกำลังจะบอก เจ้าโง่ รีบมาจับข้าสิ! หยางจิ่งเทียนจับได้หลายครั้งก็ถูกยาเต๋าหลบหลีกออกไปอย่างคล่องแคล่วปราดเปรียว มีหลายครั้งมันจงใจให้หยางจิ่งเทียนจับตัวเองให้ได้ หลังจากนั้นเดินออกจากในมือเขา ทุกๆครั้งทำให้หยางจิ่งเทียนกลายเป็นลิงกำลังเล่นหยอกล้อ! หยางจิ่งเทียนรู้สึกเสียกำลังใจเล็กน้อย นั่งบนพื้น ไม่มองยาเต๋า ไม่จับแล้ว กำลังตัวเองต่ำเกินไป ไม่มีวิธีใดต่อกรสำหรับยาเต๋ารูปตุ๊กตา เห็นหยางจิ่งเทียนนั่งลงไป หลังจากยาเต๋าบินไปบินมาหน้าเขาหลายครั้ง หยางจิ่งเทียนไม่ขยับ จึงหยุดกลางอากาศเหมือนเล่นเสร็จแล้ว บินไปทางหน้าตำหนัก ตามองเห็นยาเต๋าบินไปแล้ว ในใจหยางจิ่งเทียนไม่ได้รู้สึกรสชาติของชีวิต เหมือนกับเป็ดต้มสุกใกล้จะเข้าในปากแล้ว แต่กระพือปีกบินไปเสียแล้ว ตามองยาเต๋ารีบบินไปที่ถึงประตูแล้ว วึ่ง! ท่ามกลางความว่างเปล่า บนพื้นปรากฏภาพมัว ศพทั้งหมดบนพื้นเชื่อมต่อกันขึ้นมา เศษเดนในศพดึงกระตุกจิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ออกมา ศพบนพื้นทั้งหมดส่องแสงเจิดจ้า รวมตัวเข้าด้วยกัน ความว่างเปล่าเกิดฟ้าผ่าสีทอง สายฟ้าสีทองผ่าลงมา “นี่!” ยาเต๋าเรียก บินไปอย่างรวดเร็ว หลบหลีกสายฟ้าสีทอง สายฟ้าสีทองราวกับดวงตายาว ไม่ว่ายาเต๋าจะบินยังไง บินยังไง ก็รีบตามด้านหลังเขาตลอด ตู้ม! สายฟ้าสีทองฟาดกลางยาเต๋า ตำหนักระเบิดสีทองอย่างรุนแรง หยางจิ่งเทียนปิดตาแน่น เอามือปิดตา รู้สึกในตายังมีแสงทองวาบเหมือนเดิม ภาพตรงหน้าเลือนรางเล็กน้อย แสงทองแลบลงมาทั้งหมด รอจนตรงหน้ากลับคือสู่สภาพปกติ มองไปบนพื้น บนพื้นถูกสายฟ้าผ่าจนเป็นหลุมขนาดใหญ่ ควันลอยฟุ้ง ยาเต๋าและปัญญาถูกฟาดแผ่ซ่าน ไร้ทางควบคุมรูปทรงมนุษย์ เปลี่ยนเป็นยาเม็ด นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น หยางจิ่งเทียนนึกกลัวสิ่งที่อยู่ด้านหลังในขณะนี้! ดูเหมือนศพพวกนี้เป็นกลุ่มสังหารหมู่ตามเป้าหมาย ตัวเองสามารถเดินฝ่าผ่านได้ปลอดภัย บรรพบุรุษคงบวงสรวงธูปที่ดีที่สุดไว้แน่แล้ว แต่เดิมตัวเขาเองก็ไม่รู้ คนที่ตายที่นี่ทั้งหมดคือผู้มีฝีมือชั้นเลิศแห่งยุค พวกเขาปรากฏตัวที่นี่เพื่อแย่งชิงยาเต๋า กลุ่มศพขบวนมหึมา ไม่ได้ทำเพื่อฆ่าศัตรูทั้งหมดแต่เพื่อหยุดยั้งยาเต๋าพุ่งออกจากตำหนัก แต่ไม่รู้สาเหตุคืออะไร ที่ยาเต๋าถึงไม่อยู่ในมือผู้ชนะ ยังคงวนเวียนที่นี่เหมือนเดิม เพราะช่วงเวลาผ่านมานานเกินไป วิญญาณของศพผู้มีฝีมือชั้นเลิศแห่งยุคสูญสลายไปไม่น้อย ระดมขบวนศพมหึมา วิญญาณศพพวกนี้ถูกกำจัดไปหมดทั้งสิ้น สายฟ้าสีทองหยุดยั้งปัญญาของยาเต๋า ขณะเดียวกันศพทั้งหมดกลายเป็นฝุ่นธุลีล่องลอยไป จนถึงสุดท้ายเปิดทางสะดวกให้หยางจิ่งเทียนแล้ว