บทที่ 1 เจอกันอย่างแย่

บ๗ที่ 1 เจอกันอย่างแย่ ด้านหน้าประตูใหญ่มหาวิทยาลัยRoyal คะนึงจิตกำลังสวมชุดลำลองธรรมดา ด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาว มัดผมง่ายๆ ยืนอยู่ข้างประตูพร้อมกระเป๋าเป้สะพายหลังใบหนึ่ง แหงนใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีชีวิตชีวามองไปที่ตึกสูง ๆ ห่างกัน100 เมตรนั้น ที่นี่ก็จะเป็นที่ทำงานในไม่กี่เดือนข้างหน้าของเธอ อาจารย์ที่ปรึกษา......ของห้องพิเศษมหาวิทยาลัยRoyal มหาวิทยาลัยRoyal ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของชนชั้นสูงในเมือง A ข้อมูลเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ในอินเทอร์เน็ตก็มีไม่มาก ดังนั้น หลังจากการลังเลซ้ำ ๆ แล้ว คะนึงจิตก็ตัดสินใจเข้ามาสำรวจเอง เพราะรู้เขารู้เรา ชนะร้อยครั้ง มองไปที่ประตูที่ปิดสนิทนั้น เห็นได้ชัดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไปข้างในโดยผ่านประตูใหญ่ พริ้มตาทั้งคู่ มุมปากมีรอยยิ้มน่ารักโผล่ออกมา ประตูใหญ่เข้าไม่ได้ เธอก็จะไปที่ประตูหลัง ไม่มีทางจะห้ามเธอได้หรอก 5555 ประตูหลังที่คะนึงจิตเอ่ยถึงที่จริงแล้วก็คือ ... ปีนกำแพง แม้ว่าคะนึงจิตแค่สูง 1.6 เมตร ตัวกระจุ๋มกระจิ๋ม แต่ในฐานะนักศึกษากีฬาที่มีความเชี่ยวชาญในการเล่นกีฬาทุกอย่าง การปีนกำแพงแค่เป็นเรื่องเล็กๆเท่านั้น ยืนอยู่ใต้มุมกำแพง เธอมองไปรอบ ๆ หลังจากแน่ใจแล้วว่าจะไม่มีใครผ่าน ถึงเริ่มแสดง "วิชาตัวเบา"ของตน..... กระโดดอย่างแรง คว่ำที่กำแพงแน่นๆ ปีนอย่างพยายาม ในที่สุดก็ปีนขึ้น! แต่ขณะที่เธอปีนกำแพง เธอได้ใช้แรงมากเกินไป ยังรอไม่ถึงร่างกายยืนมั่น ก็หล่นลงมาจากกำแพงโดยตรง! "อุ๊ย ... " ตายแล้ว! กำแพงนี้ว่าต่ำก็ไม่ต่ำ ว่าสูงก็ไม่สูง หล่นลงไปโดยตรงเช่นนี้ ต้องเจ็บแย่เลย สุดท้าย ...... "แบง!" "ไอ้ บ้า!" หลังจากเสียงสองเสียงนี้จบ บรรยากาศก็เงียบลงอีกครั้ง "เฮ้ ... ทำไมรู้สึกไม่เจ็บเลยล่ะ?" ขณะที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะหล่น เธอก็หลับตาแล้วเตรียมพร้อมที่จะ "ไปตาย" แล้ว แต่ตอนนี้ทำไมเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยล่ะ ไม่ถูก ทำไมรู้สึกมีอะไรนุ่ม ๆ อยู่ใต้ร่างกาย แถมยังมีอุณหภูมิประกอบไปด้วย มีความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกิดขึ้นในใจ คะนึงจิตจึงยื่นมือออกไปลูบของนุ่ม ๆ ที่อยู่ใต้ร่างกายของตน ... จตุภูมิ คุณชายปีศาจในห้องพิเศษของมหาวิทยาลัยRoyal วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี จึงอยากจะออกมาสูบบุหรี่ กลัวว่าหัวหน้าชั้นจะมาหาเรื่อง เลยซ่อนตัวอยู่ที่มุมนี้ บุหรี่เพิ่งได้จุดและเขายังไม่ทันที่จะสูบ ก็มี "ของประหลาดตัวใหญ่" หล่นมาจากฟ้า แม้กระทั่งยังไม่ได้เห็นชัดมันคืออะไร ก็ถูกกดลงบนพื้น ทำให้สมองเกือบจะได้รับความสะเทือน เวียนหัวพักหนึ่ง จตุภูมิก็ลืมตาขึ้น ขณะนี้ถึงจะเห็น "ของประหลาดตัวใหญ่" ที่อยู่ใต้ร่างกายของเขาคืออะไร นอกจากใช้เขาเป็นเบาะรองแล้ว ยังคงพูดกับตัวเองที่นั่น ตอนนี้ยังหยอกเย้าเขาด้วย ทน "การคุกคามทางเพศ" ของเด็กหญิงใจร้ายคนนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว จตุภูมิพูดด้วยความโกรธ "ไอ้ อีสารเลว คุณลูบพอหรือยัง!"