บทที่ 4 ห้องที่พิเศษจริงๆ

บ๗ที่ 4 ห้องที่พิเศษจริงๆ นักศึกษาทุกคนถ้าไม่ได้เล่นบ้า ๆ อยู่ ก็คือกำลังแต่งหน้า กินของว่าง ฟังซีดีอยู่ และสิ่งที่มากไปกว่านั้นคือ มีผู้ชายและผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ที่แถวหลังสุดของห้องกำลังจูบแลกลิ้นอยู่ตรงหน้าทุกคน ดูท่าทางใจร้อนเช่นนั้น คะนึงจิต เชื่อว่าพวกเขาจะไปที่โรงแรมเพื่อแก้ความอยากในวินาทีต่อไปก็ได้ ทุกคนดูเหมือนไม่ได้สังเกตถึงตัวคะนึงจิต และก็ไม่ได้ยินเสียงกริ่งเรียกเข้าห้องด้วย ทำธุระส่วนตัวตามใจชอบ หลับตา โกรธจนหัวจะระเบิด พยายามอดทนไว้ คะนึงจิตเหยียดกำปั้นทุบกระดานดำอย่างแรง พร้อมตะโกนว่า "เงียบ กลับไปนั่งที่เดิมให้ดี" นักศึกษากลับไปที่ที่นั่งของตนอย่างไม่เต็มใจ มองดู "ความเชื่อฟัง" ของพวกเขา คะนึงจิตยิ้มอย่างพอใจ เดินเข้าไปเวทีหน้าห้อง คะนึงจิตยกคางเล็กน้อย เริ่มแนะนำตัวเอง "สวัสดีค่ะ ทุกคน ฉันชื่อคะนึงนิตย์ จากวันนี้เป็นต้นไปก็จะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเจ็ดชั้นสาม" พอพูดเสร็จ ทุกคนดูเหมือนตื่นเต้นมาก เริ่มแย่งชิงถามคำถามกัน ตามความจริงแล้ว ความเชื่อฟังของพวกเขาเป็นที่แสร้งออกมาหรอก "อาจารย์ คุณโตเป็นผู้ใหญ่หรือยัง" ทำไมดู "เล็ก" จัง ไม่ใช่รุ่นน้องมาปลอมตัวเป็นอาจารย์หรือ" เมื่อพูดถึงคำว่า "เล็ก" นักศึกษาชายคนนั้นยังตั้งใจเน้นคำนี้ด้วยเสียงดัง และสายตาของเขาก็เล็งไปที่หน้าอกของคะนึงจิต ไม่สนใจสายตากามารมณ์ของเด็กชายคนนั้น คะนึงจิตตอบอย่างใจเย็นว่า "ขอบใจ ฉันโตเป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้ว สำหรับความปรารถนารุ่นน้อง ฉันคิดว่าคุณไม่มีวันจะสมหวังแล้ว" "อาจารย์ หุ่นของคุณดีเหลือเกิน เดี๋ยวเลิกเรียนเสร็จ เราสามารถแชทสองต่อสองกันได้นะ" พอพูดเสร็จ เขายังส่งสายตาใคร่เข้าไปที่คะนึงจิต ความหมายของการแชทนั้นชัดเจนมาก นักศึกษาคนอื่นต่างก็หัวเราะเป็นกันใหญ่ เมื่อเผชิญกับคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเรียนการสอนแม้แต่นิด คะนึงจิตโกรธจนหน้าชาขึ้น อีเด็กขี้จาบ อย่าท้าทายขีดอดทนเส้นสุดของเธอนะ! “โอ้ ฉันคิดออกละ ฉันว่าแหละ อาจารย์ดูคุ้นหน้าจัง ที่แท้คนที่ล้มลงในทางเข้ามหาวิทยาลัยเราในตอนเช้าก็เป็นอาจารย์สิ” เสียงของนึกศึกษาชายคนนี้เพิ่งจบ นักศึกษาในห้องทุกคนก็พากันหัวเราะอย่างอดไม่ได้เลย สติสุดท้ายในสมองทรุดตัวลง คะนึงจิตทนไม่ไหวอีกแล้ว กำปั้นตัวหนึ่งทุบไปที่โต๊ะแล้วตะโกนว่า "พอแล้ว" โต๊ะไม้เนื้อแข็งตัวนั้นพังทันทีพร้อมเสียงของคะนึงจิต ทุกคนเบิกตาอย่างตกใจ ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่พวกเขาเห็น เมื่อมองดูนักศึกษาที่กำลังตกตะลึงพรึงเพริด คะนึงจิตพอใจกับผลการข่มขู่ครั้งนี้มาก เอารายชื่อขึ้นมา เริ่มเช็คชื่อ มองไปที่โต๊ะว่างตรงมุม คะนึงจิตขมวดคิ้วขึ้น แล้วถามว่า "เพื่อนคนนี้คือใคร วันนี้ไม่ได้มาเรียนหรือ?