บทที่ 7 อาจารย์ คุณมีสิทธิเป็นอาจารย์หรือ

บ๗ที่ 7 อาจารย์ คุณมีสิทธิเป็นอาจารย์หรือ จตุภูมิหันหัวยิ้มเยาะ และพูดอย่างดูถูกว่า "คุณหรือ เด็กมีสิทธิเป็นอาจารย์หรือ?" เมื่อได้ยินคำว่าเด็ก คะนึงจิตเริ่มหวาดผวา ไม่นึกว่าจตุภูมินอกจากปากร้ายแล้ว สายตายังมีพิษเช่นนี้ด้วย พยายามปลอมเช่นนี้แล้ว ยังรู้ว่าฉันไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่อีกด้วย ยิ่งหวาดผวา คะนึงจิตก็ยิ่งแสร้งเป็นใจเย็น พยายามยื่นออกหน้าอกของตน อยากจะพิสูจน์ความเป็นผู้ใหญ่ของตัวเอง ตะโกนว่า "คุณพูดว่าใครเป็นเด็ก" เมื่อเห็นคะนึงจิตหน้าอกแบนๆ แต่ก็เหมือนจะแสร้งเป็นผู้ใหญ่ จตุภูมิล้อเลียนว่า "หน้าอกเล็กก็อย่าแสร้งเป็นใหญ่ดีกว่า" เวลาพูด สายตาเขายังจ้องมองหน้าอกของคะนึงจิตอยู่ด้วย เขาเห็นได้ชัดอยู่แล้ว "คุณคุณคุณ ... " คะนึงจิตเกือบจะระเบิดเพราะโกรธ หน้าอกเป็นเรื่องที่เธอเสียดายมากที่สุด เธอสูงเท่ากับพี่สาว หน้าตาก็ใกล้เคียงกับพี่สาว มีแต่หน้าอกที่เดียวที่ไม่ได้ใหญ่เหมือนพี่สาว แม้ว่าเธอจะไม่ใหญ่ขนาดนั้น แต่อย่างน้อยก็พอดูได้ไม่ใช่หรือ แต่ตอนนี้กลับถูกว่าเป็นเล็กเกินไป ใบหน้าของคะนึงจิตนั้นโกรธจนกลายเป็นสีแดงหมด มือเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านข้างลำตัวกำเป็นกำปั้นแน่นๆ พูดอย่างโมโหว่า "คุณรู้อะไร ฉันแค่ยังไม่ได้โตเต็มที่" “โอ้ ตลกจัง คนอย่างเธอนี่ ไม่ว่าจะเติบโตนานแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความเป็นจริงที่คุณ “เล็กมาก” เช่นนี้หรอก” จตุภูมิพูดอย่างปากร้าย ราวกับว่าได้พบที่เจ็บปวดของคะนึงจิตซึ่งสามารถเอามาเยาะเย้ยได้ อารมณ์จึงดูดีมาก คำพูดที่แสบหู ด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียดบนใบหน้าของเขา คะนึงจิตโกรธมากๆ แทบรอไม่ไหวที่จะจับจตุภูมิแล้วฆ่าให้สะใจ รอบแรกที่จตุภูมิ vs คะนึงจิต จตุภูมิชนะอย่างอันตราย เดินกลับไปที่ออฟฟิศ คะนึงจิตนำข้อมูลของนักศึกษาทุกคนในห้องออกมาดู เลือกข้อมูลส่วนตัวของจตุภูมิแล้วเริ่มอ่าน จตุภูมิ อายุ 18 ปี ลูกชายของชัยรพ กรรมการมหาวิทยาลัยRoyalที่ใหญ่ที่สุด นิสัยวางมาดหยิ่งยโส หัวหน้าของกลุ่มชายปีศาจมหาวิทยาลัยRoyal งั้นไม่แปลกใจเลยที่เขาทำตัวเอาแต่ใจและไม่สนใจฐานะอาจารย์อาจารย์ ที่จริงเป็นบุตรชายของกรรรมการมหาวิทยาลัย หึง คุณคิดว่าคุณเป็นคุณชายรวย ฉันคะนึงจิตก็จะกลัวคุณหรือ? อย่าหวังเลย ฉันคะนึงจิตจะไม่มีวันยอมแพ้กับคนกลุ่มกำลังชั่วร้าย จตุภูมิ คุณคอยดูเถอะ ฉันจะต้องต่อสู้กับความเย่อหยิ่งของคุณ ให้คุณยอมเป็นผู้เรียนของฉันอย่างเต็มใจ คะนึงจิตอ่านข้อมูลของนักศึกษาคนอื่น ๆ ต่อ และประตูออฟฟิศก็ถูกเคาะในเวลานี้ คะนึงจิตพูดว่า “เข้า” เด่นภูมิก็เดินเข้ามาอย่างสง่างามพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเห็นเด่นภูมิ คะนึงจิตก็จำข้อมูลที่เพิ่งอ่านในเมื่อกี้ขึ้น