ตอนที่117 ฉันชินแล้ว

ตอนที่117 ฉันชินแล้ว เดินทีละก้าวเหมือนเธอ เมื่อมองไปที่หลังของเขา เขาจะบอกข้อมูลที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน แล้วเรื่องของเพ็ญละ เธอพูดเป็นไหม เดินไปที่ประตูแล้วเปิด เห็น เธอกำลังถอดเสื้อ เขากำลังถอดเสื้อจริงๆ ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวจะมีคามผิดเพี้ยน เสื้อผ้ายาว กางเกงยาว หลังจากหายไปทีละคน เพ็ญก็อ้าปาก เขาบาดเจ็บจริงๆ ไม่รุนแรงมาก แต่ก็ไม่ชัดเจน ไม่สนใจสายตาของเธอ เขาถอดทุกอย่างที่สามารถถอดได้ แล้วไปที่ห้องน้ำ “มาสิ มาอาบน้ำให้ฉันหน่อย” “อ่า…….”เธอกรีดร้อง เธอไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร “ช่วยฉันอาบน้ำ ฉันต้องการอาบน้ำ” เขากระซิบแล้วหันมามองเธออย่างเฉยเมย “ไม่งั้น คุณคิดว่าแขนของฉันสามารถล้างด้วยตัวเองได้เหรอ” “ฉัน…….” “มาสิ เธอคือภรรยาฉัน” ตรงเกินไป ก็เหมือนกับว่าเธอเป็นภรรยาเขาจริงๆ แต่เธอ ก็ไม่ได้จริงๆ “ฉันโทรหาแล้วเรียกนรวรมาช่วยคุณ” “เธอกลับบ้านแล้ว รอเขามาอย่างน้อยก็ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง” “นั้นฉันจะเรียกคนขับรถ” “คุณเพ็ญ คุณกลัวอะไร ก็แค่อาบน้ำ คุณยังไม่เคยเห็นร่างกายของฉัน” “โอเค….โอเค”เธอพูดอ่างๆติดๆ และเธอค่อยๆเดินไป และก้มหัวลง ตามจริงแล้ว เขาบาดเจ็บจริงๆ แต่ว่า เมื่อเธอปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอมองไม่เห็นเลย นี่ทำให้เธอสับสน ฉันเอาสระน้ำมา แต่เธอ ไม่สามารถนั่งในอ่างอาบน้ำ ได้แค่นั่งบนเก้าอี้ เธอเช็ดผ้าเช็ดหน้าและเช็ดผิวอย่างระมัดระวังเพื่อให้เขาเช็ด หนึ่งนิ้วและหนึ่งนิ้ว มันเป็นแค่ฝักบัว เพ็ญไม่เหล่ตา ชายคนนี้ เขาไม่ได้อาบน้ำหลายวัน ดังนั้นในตอนนี้ฉันต้องเร่งมาก สิ่งแรกที่ฉันรีบเข้าไปในห้องน้ำคือปล่อยให้เธออาบน้ำให้เขา ข่านผสมกับรสนิยมของผู้ชาย คนหนึ่งคิดว่ามันจะเป็นรสที่น่ารังเกียจ แต่มันออกมาจากร่างกาย ของเขาทุกอย่างเป็นธรรมชาติ เช่นเดียวกับรสชาติของชาวนาทีี่เพราะปลูกมาหนึ่งวัน “ทำไมคุณไม่กลับมาเร็วกว่านี้”เธอกระซิบ และตระหนักว่าบางทีเธออาจเข้าใจผิด บางทีเขาอยู่กับพนินีเพราะเป็นเรื่องอื่นฃ แต่ว่านารา…….. เธอเริ่มสงสัยเพราะนาราพาเธอไปที่บ่อน้ำพุร้อน มีเสียใจบ้าง ถ้าวันนั้นเธอกล้าพอที่จะดู และดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ “ฉันไม่ต้องการดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพ็ญ…..”ทันใดนั้นเขาก็จับมือของเธอ และวางลงบนไหล่ของเขาพร้อมกัน “มีคนได้รับหุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดแบบเงียบๆ ดังนั้น จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ฉันบอกว่าฉันได้รับบาดเจ็บและปล่อยให้หุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดลดลง แต่ว่า คนที่แอบซื้อหุ้นบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดในครั้งนี้ไม่มีโอกาสปรากฏตัว ฉันไม่ได้ติดอะไรเลย และคิดว่า ฉันผิดไปอีกครั้งแล้ว” ไม่น่าแปลกใจที่เขายอมให้หุ้นของบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดตก ตามจริงคืออย่างนี้ “ใครคือคนที่จะทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์และใครที่ต้องการจะฆ่าเด็กและคนของฉัน”รู้แค่ว่า หลังๆนี้เธอระมัดระวังมากขึ้น อย่างน้อยเมื่อฉันพบคนนั้นฉันรู้วิธีจัดการกับมันและไม่ทำตามวิธีของผู้อื่น ปุริมหงุดหงิดแล้วปล่อยมือ จากนั้นเธอก็ส่ายหัว “ฉันไม่รู้ เพ็ญ ฉันเหนื่อยมาก ฉันแค่อยากอาบน้ำดีีดี จากนั้นเปลี่ยนยาแล้วนอนหลับให้สนิท” เธอเลียลิมฝีปาก เขาไม่ได้พูดอะไร และเลียแผลที่แขนและขาของเขา ดูเหมือนว่าเธอเคยชินกับการบาดเจ็บ ตราบใดที่เขาสวมเสื้อผ้าที่หนาๆมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะบาดเจ็บ ปิดตา เขาอนุญาตให้เธอขัดตัว เมื่อมือนั้นถือผ้าเช็ดตัวเปียกและเม่อเคนลื่อนลงไปที่ร่างกาย เธอลังเล ดวงตาของเขาไม่กล้าเหล่ และเขาแตะที่เอวเบาๆ “ปุริมม ตรงนี้เธอมาด้วยตัวเองเถอะ” ค่อยๆเปิดตา ริมฝีปากชายคนนั้นโค้งงอแล้วก็ยิ้มออกมา “คุณเพ็ญ เด็กๆก็จะหกขวบแล้ว คุณยังอายอยู่เหรอ” ใบหน้าของเธอเป็นสีแดง และเธอไม่เพียงแต่จะขี้อายเท่านั้น แต่เธอจะไม่ขยับเลย “นอกจกทั้งหมดที่นี่ ฉันจะออกไปก่อน” “โอเค คุณเปลี่ยนชุดนอน แล้วคุณก็ล้างอีกครั้ง ไม่งั้น ไม่งั้นทั้งร่ายกายจะมีแต่ฝุ่น” เขาพูด เขาจับกำแพงแล้วลุกขึ้นมา แล้วค่อยเดินไปที่ประตูห้องน้ำและเมื่อเธอเดินตามรอยเท้าของเธอ เธอก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หยิบชุดนอนที่สะอาด และออกเสียงฝีเท้าของเธอ เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอีก แต่เมื่อเธอเห็นตัวเองอยู่ในกระจก เธอรู้สึกโง่ แน่นอน ชุดนอนที่เธอใส่เปียกหมด อีกทั้งเชื่องในร่ายกายของเธอ ปล่อยให้ร่ายกายของเธอถูกเปิดเผย สิ่งเหล่านี้ ปุริมเธอเห็นตั้งนานแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอขอให้เธอสวมชุดนอนและอาบน้ำอีกครั้ง ฉันล้างนิดหน่อย และผิวหนังจะถูกปกคลุมด้ยวชั้นของสีชมพู ไม่ว่าเธอจะล้างยังไงก็ไม่จางหายไป เธอออกไปในชุดนอน เขาจะแก้ผ้าที่แขนข้างหนึ่ง สิ่งที่เจ็บคือขาและแขน เพียงห่อเป็นวงกลมของผ้ากอซโดยไม่มียิปซั่ม คราวนี้อาการบาดเจ็บนั้นเบากว่าคร้งล่าสุดที่เธอไปต่อยกับคนอื่นมา แต่ว่า เมื่อผ้าโปร่จางลง เธอเห็นบาดแผลที่แขนของเขาเป็นสีแดงเข้ม เธอค่อยๆสูดลมหายใจ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเกิดการบาดเจ็บจากวัตถุที่มีความคม เช่น เหล็กหรือแก้ว มันน่าตกใจ “ดูอะไร แต่ฉันต้องแก้ผ้าโปร่งที่ขา เพื่อเปลี่ยนยา” “โอ้”เพ็ญกลับไป รีบไปช่วยเขาปิดผ้ากอซแผลที่ขาของเขาเหมือนกัน เขาต้องไม่อยากให้คนอื่นรู้ ดังนั้น เธอไม่ได้ไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ผ้าโปร่งที่มีเลือดถูกโยนลงบนพรม เธอชี้ไที่ตู้ด้านข้าง “มีกล่องยาอยู่ตรงนั้น เอาไปเปลี่ยนยาให้ฉัน “ได้”เมื่อเธอหยิบ ยาออกมทันใดนั้น เธอก็จำได้ว่าเธอบังเอิญชนรถของเขาเมื่อหลายปีก่อน และได้รับบาดเจ็บที่ขาของเธอ หลังจากนั้น เขาก็พาเธอไปที่อพาร์ทเมนต์และทายาให้เธอ นึกกลับไปดูเหมือนจะเป็นเมื่อวานนี้ ในเวลานั้นเขาแก้ไขสิ่งที่ยากสำหรับเธอ เช่นญาณิ เช่นตระกูลศาสตร์พงษ์การบาดเจ็บของเธอ เพราะเป็นคืนนั้นเอง เธอเซ็นสัญญากระดาษ แต่ยังขายตัวเอง “คิดอะไรอยู่”เขานั่งอยู่บนเตียงและปลูกให้เธอตื่นทันที “อ่า ไม่มีอะไร ปุริม เมื่อไหร่ที่คุณอ่อนแอ คุรเห็นไหมว่า ฉันเพิ่งได้รับบาดเจ็บสองครั้ง”ฉันเลียลิมฝีปากของฉัน “ฉันคิด่าตอนนี้คุณเป็นเหมือนกระดาษ ลมพัด หรือคุณแตะเบาๆ คุณก็สามารถล้มลงได้” “ใช่ไหม”ดวงตาของเขาจับจ้องมองเธอทีละขั้น เช่นเดียวกับที่กล่องยาหล่น ขณะที่เธอก้มและเปิดกล่องยา มือที่แข็งแรงขอเขาดึงได้ง่ายจนเธอลุกขึ้นยืนบนต้นขาของเขาทันที “คุณเพ็ญ ดูลองดูว่าฉันแค่แตะเบาๆก็ล้มแล้ว” น้ำเสียงมีความมั่นใจมากขึ้น นี่เป็นเหมือนผู้ชาย คิดถึงนาราและเพ็ญ ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกตัเอง แต่เธอรู้สึกว่าน้องสาวทั้สองมีความลับซ่อนเร้น เธอไม่รู้อะไรเลย ร่างกายโน้มตัวไปที่หน้าอก และนิ้วของเขาอยู่บนผิวของเขา “ปุริม ถ้าคุณไม่รีบเปลี่ยนยา ฉันจะนั่งแบบนี้ได้ ไม่เป็นไร”เธอหัวเราะ ในยามรุ่งสางที่สดใสความเย้ายวนใจของผู้หญิงที่เธอไม่เคยรู้ มาคืนนี้ จากนั้นจับคู่แสงสลัวในห้อง และอันนี้ไม่ได้เป็นชุดนอนนิยมในร่างกายของเธอ ปล่อยให้ทุกอย่างเริ่มหลอน “คุณเพ็ญ คุณเป็นแม่มด คุณเกลี้ยกล่อมฉันใช่ไหม อย่าคิดว่าถ้าฉันเจ็บฉันจะทำอะไรไม่ได้”ดวงตาสีดำห้อยลงและมองขนตาของเธอ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้แต่ตอนที่เขาอยู่กับเพ็ญ เขามักจะจำเธอได้ เพ็ญ เธอดูเหมือนจะไม่รู้ว่ามันเริ่มเข้าไปแทรกซึมในหัวใจของเธออย่างไร ทันใดนั้นคำพูดเขาทำให้เธอตกใจ เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งของร่างกายของเขา เธอดูเหมือนจะเป็นร่างกายของเขาที่ถูกเผาไหม้และเปิดมือของเขาและยืนขึ้น “ปุริม ฉันไม่ได้เกลี้ยกล่อมคุณ คุณดึงฉันไว้บนตักของคุณ แต่ฉัน ไม่คิดว่าคุณจะหรอกฉัน คุณเดินมาสิ” กระดิกนิ้ว เธอยิ้มแบบเลวๆ และผ้ากอซที่ขาของเขาถูกแก่ลงมา ถ้าเขากล้าที่จะมา เธอจบทบบาดแผลด้วยเท้าเดียวคนที่ใส่เหลือลงในบาดแผลของคนอื่น ปีนี้มักจะไม่ได้อยู่ในชนกลุ่มน้อย เธอไม่ได้เช็ดเกลือ เพียงแค่จุ๊บขาก็ดีแล้ว “ทาแผล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ เพ็ญ ฉันยังมีคำนั้นได้ ทางที่ดีคุณไม่ควรรักฉัน” มือที่เปิดกล่องยาสั่น เธอกระซิบว่า “ก็เป็นเพราะเพ็ญใช่ไหม” “ไม่มีอะไร ยาตัวนี้หรือเปล่า” เธอหยิบยาออกมาแล้วยกขึ้นต่อหน้าเขา “โอ้ คุณเอาแล้วทุบยา จากนั้นนำไปใช้กับแผลแล้วห่อด้วยผ้ากอซ”ยาในกล่องยานรวรได้เตรียมไว้แล้ว จากนั้น เธอรู้วิธีใช้ ฉันแค่อยากให้เพ็ญช่วยอีกครั้ง สิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดคือมือของชายคนนั้นแตะต้องตัวของเธอ ดังนั้นวันนี้เธอกินยาด้วยตัวเอง แม้แต่อ่างอาบน้ำก็ช่วยได้ โชคดีมีเครื่องปรับอากาศเข้าและออก งั้นเช่นนั้น เขาน่าจะบ้านไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาต้องอดทนเพื่อให้แผลหายเร็วที่สุด เพ็ญเอาเม็ดยาวางลงกระดาษ จากนั้นคนมีฝีมือทุบยา และดูการเคลื่อนไหวของเธอ เธอพูดว่า “ทำไม ฉันเพิ่งเสพยาเมื่อเร็วๆนี้เอง” หัวก็ไม่ยก เธอต้องการให้ยาแตกเหมือนแป้งดังนั้นจะใช้ได้ดี “อ้อ อ้อยและส้มไม่กินยาทุกครั้งที่เจ็บป่วย ฉันต้องทุบก่อนที่ฉันจะดื่มเข้าไป ฉันจะต้องทนทุกข์ทรมาน ดังนั้น ฉันจึงชิน”