บทที่ 10 ท้าทายกับเธอ!

บ๗ที่ 10 ท้าทายกับเธอ! เมื่อเห็นว่าเด่นภูมิคอยเป็นห่วงคะนึงจิต จตุภูมิก็ไม่พอใจอยู่พักหนึ่ง มือไขว้กันบนหน้าอกอย่างไม่พอใจ "เด่นภูมิ คุณไม่มีอะไรทำใช่ไหม อาจารย์ของเราเป็นหญิงกล้าใจเพชร ต้องการคุณมาดูแลหรือ?" เด่นภูมิรู้ดีว่านี่เป็นสารตั้งต้นของที่จตุภูมิจะโกรธ เขาไม่ได้เถียง พูดกับคะนึงจิตว่า "อาจารย์ ถ้าคุณไม่สบาย ก็กลับไปก่อนเถอะนะ" หลังจากพูดไม่กี่คำ เด่นภูมิก็กลับไปที่ที่นั่งของเขา ไม่ใช่ว่าเด่นภูมิกลัวจตุภูมิ แค่เพราะว่าพวกเขาเล่นด้วยกันตั้งแต่สมัยเด็กๆ จะบอกว่าเป็นเพื่อน แต่ก็เหมือนพี่น้องกันมากกว่า เขาจะต่อต้านพี่ชายสนิทของตนด้วยเหตุอาจารย์คนใหม่ที่เพียงมาไม่กี่วันได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าคะนึงจิตน่าสงสารมาก แต่ก็จนใจ เธอผิดใจจตุภูมิ ก็จะไม่มีวันที่ดีในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เมื่อได้ยินคำพูดของจตุภูมิ มือคะนึงจิตซึ่งกำลังจับผ้าเช็ดตัวพุ่งเข้าด้วยเส้นเลือดสีน้ำเงิน มองดูจตุภูมิอย่างหัวแข็ง อีคนเลว! จตุภูมิยกหัวขึ้น มองตากันกับคะนึงจิตด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเผชิญกับการท้าทายของจตุภูมิ ริมฝีปากสีม่วงของคะนึงจิตสั่นอยู่เรื่อยๆ แม้กระทั่งจะได้ยินเสียงฟันเสียดสีกัน อีคนเลวใจร้าย!  อดทน เธอต้องอดทนให้ได้ จะไม่ให้จตุภูมิได้ชนะแน่นอน “วันนี้อาจารย์ไม่สบาย งดเรียนคาบนี้ พวกคุณเรียนรู้ด้วยตนเอง” หลังจากพูดเสร็จ คะนึงจิตก็เดินออกจากห้องอย่างมั่นใจ แม้ว่าเธอจะทนไม่ไหว เธอก็จะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนที่แกล้งเธอ เมื่อออกมาจากห้องเรียน ยืนอยู่ในทางเดินข้างนอกซึ่งไม่มีคนผ่าน การปลอมตัวทั้งหมดถูกเผยออกมา พิงที่ผนัง คะนึงจิตรู้สึกน้อยใจมากจนตากลายเป็นสีแดง กัดริมฝีปากแน่นๆ ด่าว่า "อีคนเลวใจร้าย" น้ำตาในเปลือกตาสะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าพวกมันจะหล่นลงได้ตลอดเวลา แต่คะนึงจิตที่หัวแข็งไม่ยอมตัวเองไหลน้ำตาให้กับคนเลวคนนั้น เมื่อเห็นคะนึงจิตจากไป เด่นภูมิที่นั่งอยู่ข้างๆจตุภูมิขมวดคิ้วขึ้น "ภูมิ พวกเราทำมากเกินไปหรือเปล่า อาจารย์เขาก็เป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ พวกเราทำเช่นนี้ จะ ... " เด่นภูมิสงสารคะนึงจิต เมื่อแรกที่ได้รู้แผนการแกล้งคะนึงจิต เด่นภูมิก็ไม่เห็นด้วย แต่จตุภูมินั้นเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เขาไม่มีทางที่จะต่อต้านได้ แค่สามารถออกมาช่วยให้เรื่องนี้อย่าเป็นไปในที่ทางแย่เกิน เมื่อได้ยินคำช่วยคะนึงจิตจากเด่นภูมิ จตุภูมิขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ มองไปที่เด่นภูมิ พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "คุณอ้อนวอนให้อีเด็กหญิงใจร้ายคนนั้นเหรอ?" เมื่อเห็นว่าจตุภูมิโกรธอย่างไม่พอใจแล้ว เด่นภูมิอธิบายอย่างใจร้อนว่า "ไม่ใช่ ฉันแค่ ... "