ตอนที่118 ปล่อยมือเถอะ

ตอนที่118 ปล่อยมือเถอะ เธอพูดอย่างไม่เป็นทางการ แต่กระตุ้นร่างกายของเธอให้สั่น เมื่อมองไปที่ทะเลที่เธอโบยไปด้วยดอกบัวตั่น ทันใดนั้นก็มีหัวใจที่อ่อนโยน ฉันเอื้อมมือออกไปฉันจะแต่งงานกับเธอในทะเล “ถ้าครั้งหน้าเด็กๆยังจะทันยา ฉันจะมา” มือของโบตั๋นหยุดลง จมูกที่เปรี้ยว เธอสำลักนิดหน่อย “ใครบอกคุณว่าอย่าเชื่อว่าเด็กนั้นเป็นของคุณในเวลานั้น คุณคิดว่าฉันจะติดต่อโดยลูกของฉัน”บ่นว่า ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาที่เคยพูด เธอก็จะไม่ต้องไปจากเขาหลายมปี หลายมปีนี้ สิ่งที่ยากที่สุดไม่ใช่เธอ แต่เป็นเด็กๆ เด็กที่ไม่มีพ่อเป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุด เธอตระหนักถึงความรู้สึกของเธอมากที่สุดเมื่อเธอยังเป็นเด็ก ปุริมไม่กรนเป็นเวลานาน แม้กระทั่ง เขาไม่รู้วิธีตอบสนองกับเธอยังไง หลังจากใช้ยา และห่อด้วยผ้ากอซ การเคลื่อนไหวของเธอ ไม่ได้มีทักษะ แต่แทบจะไม่ผ่าน แขนแรก แล้วขา การบาดเจ็บเหล่านี้จริงๆแล้วเป็นการบาดเจ็บเล็กน้อย สำหรับเขาพวกเขาไม่มีอะไรเลย แต่ในสายตาของเพ็ญพวกเข่ค่อนข้างจริงจัง ดังนั้นทุกครั้งที่เธอจะทายา เธอก็กังวลว่าเขาจะเจ็บ แต่ ชายคนนั้นไม่ได้ร้องตั้งแต่แรกถึงตอนท้าย ในที่สุด เธอปรบมือ “เสร็จแล้ว คุณไม่ได้บอกว่าง่วงแล้วเหรอ งั้นไปนอนเถอะ”ให้เขาไปนอน แต่เธอก้มลงเพื่อทำความสะอาดกล่องยา “ปล่อยเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ป้าเหมียวมาทำความสะอาด”เสียงของเธอหนักราวกับว่าเขายังคงมีเสียงจมุกอยู่ “ไม่แล้ว ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้นกลิ่นของยานี้จะอยู่ในห้องนอน” “ไม่มีนะ ฉันคิดว่ามีแต่กลิ่นของเธออยู่ทุกหนทุกแห่ง”คำๆนี้เขาพูดเร็วมาก และจากนั้น เป็นกรใช้แรง ในครั้งนี้ แต่เธอนอนในอ้อมแขนของเขา หัวของเธออยู่บนแขนเขาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ อาจเป็นเพราะ เธอพูดก่อนหน้านี้ ลิมฝีปากบางๆของเธอก้มลงมองเธออย่างช้าๆในภายสายตาที่แจ่งใส…… นอกจากดวงตาที่ชัดเจนของเขา เขายังได้สัมผัสบางสิ่งที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ในตัวเพ็ญ ปล่อยให้เธอดุเขา ฉันลืมที่จะหลบจนกว่าใบหน้าของเขาจะเข้ามาใกล้ เข้ามามากขึ้น ปล่อยให้เธอได้กลิ่นลมหายใจของเธอ เธอตอบสนองกับสิ่งที่เขากำลังจะทำ และเขาต้องการจูบเธอ แต่ว่า เมื่อเธอเอื้อมมือไปที่หน้าอกของเธอ ริมฝีปากบางๆของเขาค่อยๆลงมาบนริมฝีปากของเธอ สัมผัสที่ร้อนแรง ทำให้ร่างกายเธอสั่นไหว เขาบ้าหรอ เขาได้รับบาดเจ็บ สำหรับเธอที่จะชดเชยความปรารถนาของเขาที่จะไม่มีที่จะแก้ไขในวันนี้ ความสงสัยทุกอย่างละลายไปด้วยจูบของเธอ บางที ความรักที่แข็งแกร่งของฉันยังคงอยู่ที่นั่น ดังนั้น เธอดูเหมือนจะอายุมากจนม่วงของเธอเต้นด้วยลิ้นของเขา รสหวานเติมปาก ทำให้ผู้คนหลงไหล นั่นไม่ใช่แม้แต่ตัวเธอเอง กลับกลายเป็นว่า ยังคงเต้มไปด้วยความคับข้องใจ แต่เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องเพื่อดูการบาดเจ็บในร่างกายของเธอ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอไม่เชื่อในตัวนารา สำหรับพนินีี บางทีอาจจะเป็นแค่ภรรยาที่อ่อนแอแม้ว่าเธอจะรักเธอก็ไม่สามารถแต่งงานกับเธอได้ ดังนั้นเขาจึงพูดก่อนหน้านี้ว่าเธอจะปล่อยให้เธอเป็นภรรยาของเขาตลอดไป ในเวลานั้นเธอคิดว่าเธอสามารถแทนที่ตำแหน่งของพนินีีได้ ไม่ใช่เพื่อความรัก แต่เพราะเขาต้องการผู้หญิงที่จะกลายเป็นตัวตนของภรรยาได้ จูบที่เอ้อระเหยมากขึ้น เพ็ญต้องการที่จะดำเนินต่อไปในลักษณะนี้ แค่จะจูบ ตราบใดที่ความรู้สึกเมาฝันกลายเป็นว่าเธอไม่สามารถทำได้ กลับกลายเป็นว่า เธอทำไม่ได้ถ้าไม่มีเขา เธอชอบความรู้สึกที่จะจูบเขา ความหมายที่เหมือนฝัน เป็นสิ่งที่สวยงามมากจนเธอหลับตา และต้องการกำจัดสิ่งที่โหดร้ายในชีวิตของเธอออกไป ผมเทลงมาจากแขนของเขา เหมือนกับน้ำตกที่โรยบนเตียง ในขณะที่จูบเธอ รุ่งอรุณของเขาอยู่ที่บนเส้นผมของเธอ เหมือนผมยาวๆของเธอ เป็นไปได้เสมอว่า ผมสีเข้มของเธอเป็นเหมือนกลิ่นหมึกโบราณล้วนๆ ที่จริงแล้วเธอแตกต่างจากพนินีี หัวใจ เมื่อเธอคิดถึงเพ็ญเธอจะค่อยๆจูบ เธอยังให้ลมหายใจ ปล่อยให้กางเกงของเธอและลืมตาแล้วมองเธอพร้อมกับถอนหายใจ “เพ็ญ ให้เวลาฉันหน่อย ได้ไหม”เขากระซิบเบาๆ ลิมฝีปากของเขาติดอยู่ที่ใบหูล่างของเธอ ใบหูส่วนล่างทที่อ่อนนุ่มขนาดเล็กที่มีกลิ่นหอมในร่างกายของเธอ จริงๆ ฉันจะไม่หลบได้ยังไง “อะไรนะ”เอาแต่ถาม เธอไม่เข้าใจสิ่งแรกที่เขาพูดได้เสมอ “รอให้ฉันลืมพนินีีก่อน จากนั้น ไม่ต้องไปจากฉัน” เป็นครั้งแรก ที่เขาพูกกับเธอด้วยความอบอุ่น เป็นครั้งแรก มีเสียงร้องของเาเล็กน้อย กลับกลายเป็นว่า เขามีช่วงเวลาที่อ่อนแอ ดังนั้น เมื่อเขาเศร้าเสียงของเขาและพนินีีค่อยๆหายไปในห้องอาบน้ำร้อน นั่นไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไปที่เขานำมาให้ฉัน ฉันไม่คิด และฉันไม่เชื่อเลย เสียงล่องลอยไปในทิศทางที่เธอไม่รู้ บางทีเธออาจจะไม่พูดตอลชีวิต แน่นอนว่า สถานที่ตั้งนาราจะไม่พูดถึงเลย เธอไม่ได้พูดอะไรเลยปล่อยให้ริมฝีปากของเธอบดที่ติ่งหูของเธอต่อไป เมื่อสัมผัสที่อ่อนแอแตกต่างกันสองแบบ เธอรู้สึกเพียงแค่จังหวะการเต้นของหัวใจ แม้ว่าเธอจะจูบมากกว่าที่เขาทำก็ตาม ตึกตึก…… ตึกตึก…… หัวใจของเธออยุ่ในร่างกาย เขาไม่ลังเล เสียงแหลมต่ำดังขึ้นอีกครั้ง “คุณเชื่อไหมว่า ฉันรักเธอมาก หลายปีแล้ว แต่ฉัน ไม่เคยแตะเธอเลย” เขาใช้เพ็ญเป็นวัตถุแห่งความไว้วางใจ หรือ คำพูดของเขาต้องการพูกคุยกับคนหลายปี แต่เขาไม่เคยพบคนที่จะพูดคุย ดังนั้น ตอนนี้เขาได้พบเธอแล้ว ฟังเขากระซิบต่อไป เขาก็เล่าเรื่องราวของเธอ กับเธออย่างเงียบๆ “ฉันรักเธอ แต่เธอแต่งงานกับจิณณะ คุณรู้ไหมว่าเป็นเพราะอะไร เธอส่ายหัวของเธอด้วยความสับสน และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเขาช่างน่าสงสารเหลือเกิน ไม่มีใครรู็ดีไปกว่าเธอ รู้ว่าเธอไม่สามารถรับความรู้สึกของคนๆนั้นได้ เพราะ เพราะก็ รักเขา และเขาเตือนเธอเสมอว่าอย่าให้เธอตกหลุมรักเขา “ฮาฮา คือเมนิลา คือการปล้นพนินีีไปจากใจของฉัน ดังนั้น เธอปล่อยให้พนินีแต่งงานกับจิณณะ ในบางครั้ง ฉันคิดว่าโลกนี้ช่างลึกลับจริงๆ ฉันหลุมรักน้องชายและตกหลุมรักพนินี” “แต่พวกคุณ เป็นลูกของเมนิลา” “ใช่แล้ว แต่ถึงแม้ร่างกายของฉันจะเต็มไปด้วยเลือดของเธอ แต่เธอ แต่เธอก็ไม่เคยปฏิบัติต่อฉันในฐานะลูกชายของเธอ ลูกชายที่แท้จริง ลูกชายที่แท้จริงในหัวใจของเธอมีเพียงจิณณะ”เขาค่อยๆพูด ปุริมปลอกด้านนอกแข็ง เปราะบางเหมือนผู้หญิงที่เพิ่งสูญเสียความรักเพื่อบอกความรักที่เธอได้สูญเสียไป “แต่อย่า พูดว่า อาจจะ ไม่มีชะตากรรมระหว่างฉันกับพนินีี ตอนนี้เธอท้องลูกของเมนิลา เพ็ญ เธอต้องให้เวลาฉันหน่อย ได้ไหม บางที ฉันอาจเป็นคนโลภ แต่ด้วย เพราะอ้อยกับส้ม ฉันต้องการให้บ้านที่สมบูรณ์แก่พวกเธอ สัมผัส นอกจากการเคลื่อนไหวนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาไหลออกมา เมื่อผู้ชายคนหนึ่งตัดหัวใจของตัวเอง เป็นจุดอ่อนของเธอ เธอนุ่ม เขาพูดว่า เธอไม่เคยสัมผัสกับเพ็ญจริงๆ แล้วเธอก็เชื่อเขา มือเล็กๆกอดคอของเธอ ริมฝีปากสีแดงเปิกออกเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เธอจูบเขา ไม่คิดอะไรเลย หากเขาต้องการให้โอกาสกับเธอ แล้วทำไมเขาไม่เอาละ เธอก็รักเขา ไม่ใช่เหรอ เขาได้พูดไปแล้ว และนั่นหมายความว่าความสับสนที่เธอมีในอดีตเป็นเพียงการบังคับของเขา ในความเป็นจริง หัวใจผู้ช่ยก็เปราะบางเช่นกัน เนื่องจากเขา ไม่สนใจที่จะแสดงให้เธอเห็นด้านที่เปราะบางต่อเธอ พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอมีตำแหน่งในใจของเขา ก็ถือว่าเป็นการทดแทนของพนินี ถ้าคุณรัก ถ้าคุณเก็บมันไว้ ดังนั้น เธอก็เต็มใจ เพราะพวกเด็กๆ และตัวเธอเอง เธอเต็มใจที่จะเป็นผีเสื้อกลางคืนที่บินอยู่บนไฟ แค่คุณมีความสุขก็เพียงพอแล้ว จากนั้นชีวิตนี้ จะไม่เสียใจตลอดไป ริมฝีปากโดนริมฝีปากเธอ ร่างกายของเธอถูกแขวนไว้บนร่างกายของเขา ลืมแม้แต่การบาดเจ็บที่ร่างกายเธอ เขาพันมือของเธอไว้รอบเอวของเธอ ริมฝีปากทั้งสี่ด้านชนกันอีกครั้ง ครั้งนี้ แต่มันเป็นไฟร้อง เธอรู้ว่าในเวลานี้เขาและเธอแตกต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิง และความกระตือรือล้นของลมหายใจได้เผยให้เห็นหัวใจพวกเขาทั้งหมด........ หากพวกเธอใช้เวลาอื่นๆ นั่นคือทั้งหมดที่สามารถทำได้ตั้งแต่เริ่มต้น เพียงแค่เวลากลางคืน ริมฝีปากของเขาเริ่มขยับลงมา และเมื่อเขาจูบคอของเธอ ฟันของเธอก็กัดบนไหล่ของเขา อาจเป็นพราะคำพูดของเขาเธอประทับใจเขาจริงๆ “ปุริม คุณรู้ไหม ฉันรักเธอมานานมากแล้ว”บางที ขณะที่เธอกระโดดขึ้นรถของเธอ เธอตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว คืนนั้น เขาเป็นนายที่ปล้นวิญญาณของเธอ ปล่อยให้เธอไม่เคยหนีอีก ทั้งสองคน สารภาพกันอย่างกระทันหัน เหมือนจะอึดอัดเล็กน้อย แต่ว่า ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ในช่วงเวลาที่เพ็ญกินยา ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อดุเธอแบบนี้ เธอก็ยิ่งไม่อยากให้ปล่อยเธอ หลังจากครึ่งปี ก็ไม่คิดถึง พนินี หลังจากเวลานี้ พวกเขาจะไม่มาเจอกันอีกต่อไป ปล่อยมือเถอะ ปล่อยให้เริ่มกันใหม่ พนินี เขาก็ใช่ พนินีมีเมนิลา ถ้างั้น ของเขาคือเพ็ญ ตัวหนังสือนั้น เป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ คืนฤดูร้อนของปีที่แล้วเป็นช่วงที่เธอเห็นเขา และจากนั้นก็ได้ยินชื่อของเธอ เขายังคิดว่าเป็นของขวัญที่พนินีมอบให้เขา ณ เวลานี้ฉันคิดว่ามันวิเศษมาก เมื่อเธอรีบออกจากมหาวิทยาลัย รถของเธอผ่านมาพอดีแล้วหยุด ดังนั้นเขาจึงเริ่มทำความรู้จักกับเธอ ในช่วงหกปีที่ผ่านมา เขาต้องการที่จะลืมเธอเสมอ แต่เมื่อเธอฝันตอนเที่ยงคืน เธอจำได้ถึงการมีอยู่ของเธอ เมื่อเธอปีนขึ้นไปจากผู้หญิงทุกคนเธอจำได้ถึงการดำรงชีวิตอยู่ของเธอ เธอจำได้ว่าเธอมีลูกสาวคนหนึ่ง แต่ฉันไม่ต้องการ ตามจริงลูกสาวทั้งสองเป็นของเธอ