ตอนที่119 เรื่องที่สวยงาม

ตอนที่119 เรื่องที่สวยงาม เขาช่างโง่และโง่มาก แม้แต่เขาก็ดูถูกตัวเอง เมื่อเขาเจ็บปวด เขาไม่ควรทำอะไร แต่ว่า........ การฟังเสียงกระซิบนุ่มนวลของเธอ รสชาติของผู้หญิงในร่างกายของเธอนั้นทับซ้อนกับ “เพ็ญ ให้ฉัน หืม?”เสียงของเขาก็เริ่มสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นผู้ชายคนแรก ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเป็นคู่รัก แค่เพียงรัก ที่หลงไหลไปกับผู้หญิง เป็นการยากที่จะหวนคืน หรือ ต้องใช้เวลาในการเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง แม้แต่ความรัก บางที พวดเธอสามารถมารวมตัวกันได้อีกครั้ง บางที ที่นี่อาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเด็กๆ ถ้าวันหนึ่งเธอเอาเด็กไปจากเขาจริงๆ และการเจ็บปวดไม่ใช่แค่เขาและเธอ ยังมีอ้อยกับส้ม........ อาการบาดเจ็บของเขาเป็นเพียงอาการบาดเจ็บที่ผิวหนัง โดยไม่ทำให้กระดูกบาดเจ็บ เป็นเพียงน่องเดียว ในที่สุดเขาก็พูด และททำให้เธอมีความสุข ไม่ว่าเขาและเธอจะไปได้ไกลแค่ไหน ในอนาคตอย่างน้อยเขาก็ยังจะผ่านไปกับเธอ นภนต์ ฉันขอโทษ ในใจของฉัน ฉันคิดถึงความจริงที่ว่านภนต์ขอบัตรประจำตัวของเธอ ดังนั้นในสายตาของเขา เธอล้าสมัย และแม้แต่ทิวทัศน์ “ปุริม นำบัตรประชาชนของฉันให้กับนภนต์ ได้ไหม” เขากระซิบว่าไม่เต็มใจ “เพ็ญ อย่าทำเสียงดัง อย่าพูดถึงชื่อของผู้ชายคนอื่น”ในตอนแรก เป็นนภนต์ที่เข้าใจเขาผิด “หากคุณไม่เห็นด้วย ฉันจะไม่ต้องการให้คุณสัมผัสฉัน” มีการกล่าวกันว่าในเวลานี้ผู้ชายพูดในสิ่งที่ผู้หญิงจำทำ นั่นคือผู้หญิงที่พูดว่าผู้ชายทำอะไรเป็น “โอ้”เธอค่อยๆถอนหายใจ ปุริมถาม “ดี คุณเชื่อว่าเขาจะไม่ทำร้ายคุณ ดังนั้น ฉันสัญญากับคุณ พรุ่งนี้ฉันจะให้นรวรส่งบัตรประจำตัวของเธอให้เธอ และต่อจากนี้ไป คุณไม่ควรนึกถึงอีก ไม่งั้น ฉันจะย้อนกลับไปเรื่องนี้” เธอตะคอกทันที ในที่สุดก็บรรลุเป้าหมายและทำให้เธอง่ายขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อยนภนต์ก็หายไป ในไม่ช้า เธอก็ลืมนภนต์ และให้ความรู้สึกเท่าที่ปุริมมี ถ้าผู้ชายหล่อเกินไปเขาจะให้ผู้หญิงตกหลุมรักเธอ เธอรู้สึกว่าเธอมีการควบคุมเป็นครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงชอบความรู้สึกที่ได้อยู่กับเขาเป็นพิเศษ นั่นไม่ใช่ความสวยงาม ไม่ใช่เพื่อการสืบพันธุ์ แต่เพื่อความปรารถนาที่แท้จริงในความเป็นจริงเธอไม่เคยเป็นคนที่มีเกียรติเลยนอกจากนี้เธอยังต้องการ และต้องการเธอเท่านั้น เป็นผู้หญิงธรรมดาตัวน้อยๆ เธอชอบที่จะได้รับความรักจากผู้ชาย นั่นคือความสุขที่เธอต้องการ ตอนนี้ ความสุขยังห่างหายจากเธอไหม? เธอไม่รู้ แต่จริงๆเธอจะต่อสู้เพื่อเขา ทุกอย่าง ยังนิ่งเงียบ เขาลุกขึ้นยืนและลุกขึ้นยืนข้างเธอ และขยับขาที่บาดเจ็บไปที่เตียงอย่างช้าๆ “เพ็ญ ได้หลับไว้” เขาไม่พูด เธอก็จะหลับแล้ว เธอเหนื่อยมาก จนไม่อยากขยับ เหมือนหุ่นที่เพิ่งจะหลับตาและไม่สนอะไรแล้วไม่ถามอะไรเลย ถ้าท้องฟ้าตกลงมาก็มีคนป้องกันไว้ ดังนั้น เธอจึงหลับไปจริงๆ แต่คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอรู้สึกมีความสุข ความรู้สึกนั้นดีและสวยงามจริงๆ เธอเลยโหยกามาก เธอจะให้เวลาเขาเพื่อให้เขาลืมพนินี เพราะ พนินีเป็นผู้หญิงคนแรกที่เดินเข้ามาในชีวิตของเธอ สิ่งเหล่านี้ไม่โทษเขา เพราะเรื่องในอดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ผู้หญิงนอนหลับแล้ว นอนตะเคียงข้างผู้ชาย โคมไฟติดผนังที่มีแสงสลัวยังคงติดอยู่ และชายคนนั้นยืนมือของเขาขึ้นมาด้วยมือเดียว และอ้าปากค้างไว้ที่นั่น แต่เมื่อดวงตาของเธอปิดลงบนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของผู้หญิงคนหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขาทำถูกต้องทุกอย่างในคืนนี้ ในความเป็นจริงสิ่งที่ผู้หญิงต้องการคือไม่เคยเป็นผู้ชาย สิ่งที่เธอต้องการนั้นไม่เคยเกินความเป็นจริงเธอต้องการเป็นคนที่รู้จักความอบอุ่นและความรัก แต่ความรักของเขาที่ยังไม่สามารถมอบให้เธอ อย่างน้อยก็ยังไม่ได้ ปิดตาของเธอ มือของเธอล้มลงบนเอวของเขา และนอนข้างๆตัวของเขา ทันใดนั้นเขาตระหนักว่าคืนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนอะไรบางอย่าง เฉพาะในความเป็นจริง เป็นความก้าวหน้าแม้เขาไม่ได้คิด มีความรัก มันแทรกซึมเข้าไปในใจของกันและกันอย่างเงียบๆ ฉันต้องหารไหลเป็นเวลานานเหมือนลำธาร ในตอนเช้า ดวงอาทิตย์ส่องอยู่ในช่องว่างของผ้าม่าน ขนตาของเพ็ญค่อยๆขยับ จากนั้นค่อยๆเปิดตา ในร่มแสงแดด ถูกผสมเข้ากับแสงของคมไฟที่ติดผนัง เช้าแล้ว ความมึนงง บางอย่างของร่างกาย ปล่อยให้จิตใจของเธอพลิกกลับ แต่ถูกจับด้วยมือของชายคนหนึ่งที่เอว แม้ว่าเธอจะหลับไป ความแข็งแรงของมือปุริมพันรอบเอวของเธอยังแข็งแกร่ง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพลิกกลับได้ เป็นใบหน้าที่หลับสบาย ในสายตาของชายคนนี้คือการนอนหลับที่ดูดี นี่เป็นคืนที่เป็นธรรมชาติที่สุดที่เธอนอนกับเขา เมื่อมองไปที่ริมฝีปากบางๆของเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ก็สดใส เวลาที่ให้พนินีก็ค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ คิดว่า มีความรู้สึกอบอุ่น เธอและเขามรความหวังในที่สุด เมื่อมองดูเขาอย่างเงียบๆ หัวใจของฉันมีความรู้สึกไม่จริงอยู่เสมอ รู้สึกว่ามือของเธอยกขึ้นอย่างช้าๆ และตกลงไปที่แก้มของชายคนนั้น เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับผิวหนังบนใบหน้าของชาย ความรู้สึกทำให้เธอเป็นจริงมากขึ้นๆ ใช่แล้ว เธอเคยพูด พนินี เขาจะเป็นอดีตของเธอ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ริมฝีปากของเธอก็มีรอยยิ้มบาน ช่างเป็นเช้าที่สวยงาม ฉันหวังว่าเวลาจะหยุดลงขณะนี้ ปละไม่เคยเดินหน้าไปอีก จากนั้นทุกสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความหวัง มือ ถูกจับแล้วนิวมือของเธอก็ถูกเอาเข้าไปในปากของชายคนนั้น “ซนจริงๆ ตื่นขึ้นมาแล้วไม่ซื่อสัตย์” ใบหน้าของเธอเป็นสีแดง ฉันไม่คิดว่าปลายนิ้วของฉันจะกระตุ้นเขา แวบนึง “ปล่อยฉัน” “ไม่ปล่อย”ต่อด้วยนิ้ว เธอดูดเบาๆ การกระทำที่เธอแสดงออกทำให้ใบหน้าของเธอแดง “ปุริม รีบปล่อย พวกเด็กๆจะตื่นแล้ว เขาต้องวิ่งมาแน่นอน” ตอนที่เขาไม่อยู่ ลูกชายทั้งสองคนชอบรบกวนเธอในตอนเช้า “ไม่ปล่อย” เขาหัวเราะ มีเพียงรอยยิ้ม แต่เธอหลงมาก แม้ลืมที่จะหยิบนิ้วออกมา เขาแค่มองเธออย่างเงียบๆ แม้แต่ดวงตายังลังเลที่จะเลีย เธอยิ้มได้น่ารักมาก “เฮ้ ตอนนี้คุณดูเหมือนหลงผู้ชายมาก” “อ่า.....…”เธอตกใจ เขารีบเอาหน้าออกกจากใบหน้าแล้วหันไปรอบๆ แล้วเขาก็เอานิ้วออกจากปากของเขา “ปุริม ฉัน.....…” “เป็นไรเหรอ”เมื่อฟังคำพูดของเธอแล้ว เขาก็กอดรอบเอวของเธออีกครั้ง แล้วเอนตัวพิงไว้ที่หน้าอกเธอ “ที่คุณพูดเมื่อคืนนี้เป็นความจริงหรือเปล่า”ฉันแค่ไม่เชื่อ เธอต้องการยืนยันเมื่อเธอเงียบขรึมในตอนเช้า “ใช่แล้ว” มันเจ็บปวดจริงๆที่กัดริมฝีปากของเพ็ญ “ถ้าอย่างนั้นคุณผิดสัญญานะ” “อื้ม” เมื่อพูดถึงสองคำนี้ หัวใจของเขาเป็นเหลือบ พนินี ในที่สุดเธอก็ห่างออกไปจากเขามากขึ้น นิ้วมือจับไว้บนเส้นผมของเพ็ญ ราบลื่นให้เขาวางลง “เพ็ญ ในอนาคตเด็กๆ จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน”เธอดูแลมาหกปีแล้ว ฉันจำได้ว่าเมื่อเธอทันยาเมื่อคืนนี้ หัวใจของเธอไม่สามารถช่วยได้ แต่จะไม่ดีถ้าหากเขาไม่ได้ดึงเธอกลับมา เธอไม่เคยบอกเขาว่าอ้อยและส้มเป็นลุกของเธอ เด็กหญิงคนนี้ มักจะทำอะไรบางอย่างที่เกินจินตนาการและคาดไม่ถึง เพื่อที่อย่าให้เขานึกถึงอีก “โอเค”เธอเป็นคนง่ายๆ ฉันรู้สึกว่าสภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยความสุข แม้แต่ริมฝีปากที่กัดก็เริ่มเปลี่ยนไป เป็นความสะดวกสะบายอย่างอื่น คนเป็นสิ่งที่แปลกจริงๆ และอารมณ์สามารถส่งผลกระทบต่อคนมากมาย “ไม่กี่วันต่อมา เรื่องนี้ก็ผ่านไป ฉันพาคุณและเด็กๆไปยังเกาะภูเขาไฟ ในเวลานั้นอาการบาดเจ็บของฉันก็ดีขึ้น คุณต้อการเรียนว่ายน้ำหรือไม่” “ไม่”เธอคิดว่าเธอจะอายที่จะสวมชุดว่ายน้ำ ต่อหน้าผู้คนอื่นๆ “พวกเราสองคนต้องแบ่งงาน คนหนึ่งดูแลส้ม คนหนึ่งดูแลอ้อย ดังนั้น คุณต้องเรียนรู้ที่จะว่ายน้ำ ที่คือความปรารถนาของเด็กๆ พวกเธอต้องการให้เราสอนพวกเธอสองคน” “ไม่ใช่แบบนี้แล้ว พวกเขาต้องการให้คุณสอนพวกเขาสองคน” “เธอเป็นแม่ของพวกเธอ” “งั้นคุณก็เป็นพ่อของพวกเธอ งานนี้มอบให้คุณ” ให้ตายก็ไม่เรียนว่ายน้ำ เธออยากนั่งบนชายหาดและดุเขาว่ายน้ำกับเด็กๆ “ถึงเวลาค่อยพูด”มองไปที่ข้างหลังเธอ เมื่อฉันไปถึงที่นั่น ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้อีกต่อไป เมื่อเธอเอื้อมมือออกไป ทันใดนั้นเขาก็พบว่าเมื่อเขาตื่นขึ้นมามีผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้สึกไม่ดี “ฮ่าฮ่าฮ่า.......ฮ่าฮ่าฮ่า....…”เขาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องและทำให้เธอหัวเราะ คันเกินไป เธอไม่สามารถยืนได้ในขณะที่หัวเราะและขอความเมตตา “ปุริม คุณรีบปล่อมือ รีบเอามือของคุณออกไป เร็วสิ……” “จากนั้นคุณบอกว่าต้องการเรียนรู้ที่จะว่ายน้ำ”นิ้วยังคงเคลื่อนที่ไปรอบๆในร่างกายของเธอ เธอหัวเราะได้น่ารักมาก หากคุณฉลาดกว่านี้ มันก็เหมือนเลย ฟ้า เขาเปรียบเทียบเธอกับพนินี ไม่เอา เขาไม่สามารถคิดถึงพนินีได้อีกต่อไป คิดถึงอีกครั้ง เขากลายเป็นคนที่ชอบร่วมเวทีในเมืองดรัล ฉันคิดถึงภรรยาของน้องชายเสมอ “เพ็ญ....…”ทันใดนั้นมือของเขาก็หยุดลง จิตใตสำนึกต้องการดึงพนินีออกจากความคิดของเธอ “อืม?”เธอหยุดหัวเราะ และเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับร่างกายของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ “อะไรนะ” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยหมอก เขาพยายามอย่างหนักที่จะให้ความสนใจกับผู้หญิงข้างหน้าเขา ด้วยริมฝีปากที่บางและเบา เมื่อเผชิญกับแสงแดดยามเช้า เขาก็จูบริมฝีปากของเธออย่างช้าๆ ราวกับเปิกประตูชีวิตของเขาใหม่ในตอนต้นของวัน ลืมเถอะ ลืมเถอะ จูบที่อ่อนนุ่ม เธอรู้สึกเพียงว่าเธอเป็นในอดีต และมีเพียงเขาเท่านั้นที่เหลืออยู่ในบนโลกของเธอ ร่างกายที่อ่อนนุ่มเกาะติดกับเธอ แขนและขาของเขาพันรอบผ้ากอซไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวของเขาเลย กลิ่นของชายร่างใหญ่ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวในนิสัยที่ไม่คุ้นเคย ฉันดม มันสวยงามมาก