ตอนที่120 แค่อยากรักเธอ

ตอนที่120 แค่อยากรักเธอ “แม่ รีบตื่นเร็ว ฉันอยากไปเล่นชิงช้า” “อยากไปวิ่งเล่น ฉันหิวแล้ว” ประตู ไม่ทันใดก็ถูกเปิด ในการจูบของผู้ใหญ่ทั้งสองคน อ้อยและส้มไม่ทันวิ่งเข้ามา แต่ในเวลาเดียวกัน ฉันดูผู้ใหญ่สองคนที่บนเตียง ตะลึงที่จะมีชีวิตอยู่ เสียงเด็กๆทำให้เพ็ญและปุริมเปิดตาขึ้นมาทันที หายใจเข้าลึกๆ ดึงผ้าห่มไปทั่วร่างกายให้เร็วที่สุด เพียงเพื่อปกปิดชุดนอนบนร่างกายของเธอ ที่ไม่สามารถปกปิดผิวของเธอได้ “อ้อย ส้ม พวกเธอ.....…” “มานี่สิ ให้พ่อดูหน่อย ป่วยแล้วผอมลงหรือเปล่า”เพ็ญอยากให้อ้อยและส้มออกไปจากห้องเธอ แต่ว่า ด้านข้างของร่ายกายปุริมด้วยรอยยิ้มของอ้อยและส้มเข้ามา ฟ้า เธออยากนอนที่ใต้เตียง เพียงแค่ภาพจูบของเธอกับปุริมก็ต้องมีเด็กสองคนมาเห็นอย่างชัดเจน “พ่อ เมื่อกี้เธอจูบแม่ใช่ไหม ”กระพริบตา ส้มถามปุริมอย่างกล้าหาญ “ไม่....…”เธอกระซิบแล้วบอกต้องการยับยั้ง “ใช่ดิ.…”แต่ว่า ตามจริงแล้วปุริมไม่ยอมรับเลย จบแล้ว ปุริม เธอสมควรตาย เธอเอาใบหน้าเข้าหมอน ฉันไม่ได้มองผู้ชายและเด็กในห้อง มือข้างหนึ่งขยับเข้าที่ผ้าห่ม จากนั้นกระแทกแขนของปุริม “อ่า...…” ปุริมร้อง เธอตั้งใจร้อง เธอไม่ได้กระแทกแขนที่เขาบาดเจ็บ เธอต้องการให้เขาเข้าหากัน แต่เขาไม่ได้บรรจบกันและยังร้องเสียงดังอีก “หุบปาก”เธอร้องครวญคราง และบิดแขนของชายคนนั้นเล็กน้อย ชายคนนี้ บางครั้งเธอหักหน้า ปุริมไม่หุบปาก ทันในนั้นแขนที่ถูกตีก็ถูกดึงออกจากแผ่น สีฟ้าจุดเล็กๆ เพ็ญพวกเธอสองคนไม่เข้าใจ “อ้อย ส้ม ลูกเห็นไหม แม่เธอกลั่นแกล้งพ่อ” “พ่อคะ นั่นเพราะว่าพ่อต้องทำอะไรผิดแน่ การทำผิด หม่ามี๊ต้องสั่งสอนนะ อ้อยกับส้มถูกหม่ามี๊ว่านะ แรงกว่าครูอนุบาลและยังได้รับการฝึกฝน”ส้มไม่รู้สึกแย่กับเขาเลย ในทางกลับกัน เธอคิดว่าแม่กำลังอยู่ในวงการการศึกษา ใครบอกให้เธอไม่กลับบ้าน แม่เธอเข้าโรงพยาบาลกับอ้อยเขาก็ไม่สนใจหรือไม่สนเธอ เธอไม่รู็ว่าเขาแอบไปโรงพยาบาล แต่เวลานั้น เธอกับอ้อยก็หลับแล้ว “ไม่มี พ่อไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” “นี่.....อืม ฉันไม่เชื่อ พ่อ เธอไม่กลับบ้านหลายวัน พวดเราเข้าโรงพยาบาลเธอก็ไม่กลับมา เธอผิดแล้ว เธอทำผิดแล้ว”เธอทำปากจู๋ อ้อยไม่พอใจอ้าปากแล้วพูดถึงปุริม ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าไม่กี่วันก่อหน้านี้เธอกับส้มหดหู่ทุกวันก็แอปคุยกันว่าจะไปหาพ่อ แต่กลับคิดไม่ถึง เช้านี้ฉันพบว่าพ่อ มีความสุข แต่ก็ยังไม่ลืมเธอก่อนหน้านี้ไม่พอใจในตัวปุริม “นี่เป็นเพราะพ่อบาดเจ็บ ฉันกลัวถ้าคุณเป็นห่วงคุณจะไม่กลับบ้าน พวกคุณ แขนและขาของเธอบาดเจ็บ ถึงแม้มันจะไม่ร้ายแรงอะไรมาก แต่ก็ไม่เบาเหมือนกัน” “จริงเหรอ”เมื่อปุริมยกแขนและขาของเขาที่บาดเจ็บของเขาพันด้วยผ้ากอซ ชายน้อยสองคนลืมความขุ่นเคืองที่เพิ่งเกิดขึ้น ในแววตามีความกังลง นี่แหละคือเด็ก “จริงๆ แล้วแม่ของเธอก็ให้ยาฉันเมื่อคืน ต้องการให้ฉันเปิดให้คุณดูไหม ฉันยังยืนยันว่าฉันไม่ได้หลอกคุณ” “พ่อ แบบนี้ไม่ดีเลย ถ้าบาดเจ็บแล้ว ต้องบอกให้เรารู้นะ เมื่อป้าพูด พวกเราหวาดกลัว ต่อมา ฉันว่าไม่ใช่ความจริงที่ป้าเหมียวพูดถึงมัน ฉันฉันเขาบาดเจ็บจริงๆ” “พ่อ ยังเจ็บไหม”อ้อยมาถึงที่เตียงแล้ว เขาเป่าให้เธอที่เธอเจ็บแขน “แขนไม่เจ็บแล้ว” “นั้นขายังเจ็บไหม” “ออ เจ็บมาก ส้ม เขาก็จะเป่า” ส้มเชื่อว่าได้ผมจริงๆ ฉันกระโดดขึ้นไปบนเตียง จากนั้นเขาก็เป่าที่ขาที่ได้รับบาดเจ็บ “พ่อ ทำแบบนี้แล้วไม่เจ็บจริงๆหรอ” “ใช่แล้ว ไม่เจ็บเลย เป็นเพราะอ้อยและส้มจริงๆ เมื่อเธอสบายดี พ่อก็จะพาพวกเธอไปที่ภูเขาไฟอีกครั้ง” “อ๋อดีจัง เอ่อ.......เฮ้ พ่อดีจัง” คนหนึ่งจูบเขาที่แก้วของเขา แป๊บเดียวฉันก็ไม่สนใจแล้ว “อ้อย ส้ม แล้วแม่ละ” “คุณต้องจูบ เอ่อ.......เอ่อ”หันไปรอบๆด้วยกัน เขาจูบบนใบหน้าของเพ็ญพร้อมกันสองครั้ง นี่เป็นเพียงแค่ความสุขที่ได้กระโดดจากเตียง “พ่อ แม่ ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว ยังไม่ตื่นอีก อายจังอายจัง” “โอเคโอเค พวกเธอสองคนรีบออกไป”มีพวกเธออยุ่ เธอไม่กล้าเจาะผ้าปูที่นอนเพื่อแต่งตัว ชุดนอนโปร่งใสมากจนเธอไม่กล้าพบใครเลย “แม่ เธอขี้อาย รีบตื่นเร็ว รีบตื่นเร็ว”คนสองคนออกจากห้องพร้อมกันขณะที่โกนใบหน้า หน้าของเพ็ญแดงมาถึงที่คอเลย “ปุริม ทำไมคุณไม่ล็อคประตู”เธอหยิบหมอนขึ้นมาแล้วเอาไปตีบนหัวปุริม ชายคนนั้นไม่ได้ซ่อน ปล่อยให้เธอล้มลง “เพ็ญ สิ่งสุดท้ายที่ฉันเข้ามาในห้องเมื่อคืนคือคุณ ไม่ใช่ฉัน” เธอไม่สามารถล้างเธอในน้ำเหลืองได้ ฉันจำสิ่งที่หน้าแดงที่คนสองคนทำเมื่อคืนนี้ ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าเธอไม่ได้เห็นลูกสาวของเธอและเห็นแค่ความเศร้าที่ปุริมจูบเธอ ดีกว่าที่พบเธอกำลังทำเขา......นั่นเป็นสิ่งที่ดีกว่ามาก ช่างเถอะ ผู้หญิงที่ดีไม่ไปกับผู้ชาย มีผู้ใหญ่จำนวนมาก “รีบลุกขึ้น” หมอนอีกอันอึดอัดใจ “ติดตาม ภรรยา” เช้านี้เลอะเทอะมาก เชานี้พบว่าเขาสบายใจกับความรู้สึกของบ้าน ภรรยา เด็กๆ อันที่จริงนี่เป็นชีวิตของผู้ชาย เมื่อผู้ใหญ่สองคนแต่งตัวและรีบไปที่ร้านอาหาร อ้อยและส้มก็นั่งรอแล้ว “พวกเธอสองคนช้ามาก” คุณกำลังสวดอ้อนวอนอย่างตรงไปตรงมาราวกับถามว่า พ่อ แม่ พวดเธอเล่นจูบปากอีกแล้วใช่ไหม เพ็ญไม่กล้าที่จะใช้จินตนาการใดๆ ฉันหยิบช้อนและดื่ม ข้าวต้มโจ๊กมันมีกลิ่นหอมจริงๆ เขากินแบบสะอาดเลย เมื่อคืน เขาเบื่อเธอแล้ว ในที่สุดปุริมก็จากไป บริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดถูกระงับไว้สองสามวัน และไม่นานประธานของเขาก็มีชื่อเสียง มีเพียงเธอและเด็กๆที่เหลืออยู่ในวิลล่า ในตอนเช้าการแช่ ในตอนบ่ายมาพร้อมกับเด็กๆ บางคนน่าเบื่อแต่นี่ควรเป็นชีวิตที่เธอต้องมีในตอนนี้หรือไม่จริง เธอก็ยังจำไม่ได้ิยู่เสมอว่าเธอพูดอะไรกับเขาในคืนที่ผ่านมาโดยไม่รู้ตัว เธอคิดว่างานปัจจุบันของเธอคือการเป็นภรรยาที่ดี เมื่อเห็นว่าเด็กๆไม่ต้องการปกับเธอ เธอพูดว่า “อ้อย ส้ม พวกเธอเล่น แม่จะไปที่ห้องหนังสือเพื่อหาหนังสือก่อน ถ้าพวกเธอกำลังมองหาแม่ ก็ไปหาที่ห้องสมุดนะ” “โอเค แม่ไปเถอะ”ก้มลงและเล่นต่อไป เมื่อเด็กพบของเล่นก็จะไม่ปล่อยวางเลย เอยะขนาดนั้น เล่นตั้งแต่เช้าสิบโมงสองตอนกลางคืนสิบโมงไม่ไปไหนเลย หรือว่าเรียกพ่อดี พวกเขาไม่เคยรับการรักษามาก่อน เพ็ญเปิดประตูห้องอ่านหนังสือ นี่เป็นเพียงบรรยากาศที่เงียบสงบ นี่เป็นครั้งแรกที่เพ็ญเข้าไปที่ห้องอ่านหนังสือ ห้องอ่านหนังสือที่กว้างขวาง ฉันรู้สึกเพียงว่ามีหนังสือมาหมายที่นี่เช่นร้านหนังสือขนาดเล้ก หรือห้องสมุดยกเว้นว่าไม่มีป้ายชื่อในแถวของชั้นหนังสือ พวกนี้เป็นหนังสือส่วนตัว และไม่จำเป็นต้องอำนวยความสะดวกในการยืมของผู้อื่น ไม่จำเป็นต้องมีฉลากเลย และเดินช้าๆไปตามแถวแรกที่หน้าประตู เพ็ญพบว่าหนังสือที่เกี่ยวข้องกับปุริม ภูมิศาสตร์ ดาราศาสตร์ วรรณกรรม วิทยาศาสตร์และวิศวกรรม เคมี ภาษาต่างประเทศธุระกิจใช่มีเกือบทั้งหมด ทไวไลท์หล่นทับหนังสือหลายเล่ม ที่อยู่ตรงกลางนั่นคือนิยาย แต่หลังจากที่เธออ่านอีกครั้ง เธอก็รู้สึกผิดหวัง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนิยายทั้งหมด แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นนิยายที่เขียนสารคดี ไม่มีนวนิยายที่เหมือนกับเด็กผู้หญิงที่ชอบอ่าน เป็นเรื่องน่าเสีดาย ฉันจะกวาดผ่านหนังสือแถวนี้พลิกสูตรดูส่าจะเป็นภรรยาที่ดีได้อย่างไร ทันใดนั้น เธอก็เห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่มุมหนังสือดล่มนี้สดุดตากว่าหนังสือเล่มอื่นๆ เพราะ มันไม่ได้ถูกผลักเข้าไปในชั้นวางหนังสืออย่างสมบูรณ์ แต่ดูเหมือนถูกเปิดเผย ดูเหมือมีคนเอาออกมาเมื่อไม่นานนี้ และมันวางไว้บนโต๊ะของเจ้าของ ปกนั้นมี ดึงออกเบาๆ เมื่อเปิด บุ๊คมาร์คด้วยตา แต่บุ๊คมาร์กนี้ทำด้วยมือ ภาพถ่ายหนึ่งใบ ในภาพเป็นภาพของผู้หญิงที่ยิ้มอยู่ข้างหน้า และดวงตาดูเหมือนจะมองคนที่กำลังอ่านหนังสือ ราวกับว่าเธอกำลังมองฉันอยู่ อ่า ไม่ใช่แล้ว สิ่งที่เธอควรดูคือปุริม เพราะว่าคนที่อ่านหนังสือเล่มนี้บ่อยๆนั้นคือปุริม แต่ไม่ใช่เพ็ญ ฉันต้องบอกว่า พนินีเป็นคนที่ดี เธอมีสัมผัสที่เคลื่อนไหว แม้เธอไม่ต้องการที่จะลบออกจากภาพถ่าย แต่ว่า รูปนี้ค่อนข้างพิเศษ ดูเหมือนว่าจะถูกตัดและภาพนั้นหนามาก ด้านหลังดุเหมือนเป็นเลเยอร์ เมื่อคุณหมุนภาพช้าๆ เพ็ญจะรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรง ผิดหรือเปล่าที่เธอเดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสือของปุริม แต่เธอ เพิ่งค้นพบบางสิ่งที่ไม่ควรเห็น ด้านหลังของรูปภาพของพนินี คือปุริม เมื่อมองดูภาพ มันก็จะเหมือนคนสองคนนั่งหันหลังกันไปข้างหลัง แม้แต่ตำแหน่งด้านหลังก็เหมือนกัน แต่ก็ จะเห็นได้วว่าปุริมใช้ความคิดเท่าไหร่ในการสร้างภาพนี้ แค่อยากรักเธอ นี่คือชื่อสมุด นอกจากนั้นคือชื่อของภาพถ่าย แค่อยากรักเธอ คือเพ็ญ หนังสือที่สวยงาม ชายและหญิงที่สวยงาม ครั้งหนึ่ง พวกเขามีความรักมากแค่ไหน