บทที่ 1 นางฟ้าน้อย

บ๗ที่ 1 นางฟ้าน้อย วันนี้เป็นวันฉลองคริสต์มาส เหอมั้นซินยืนอยู่คนเดียวที่ข้างหน้าต่าง มองดูหิมะที่กำลังลอยอยู่ในอากาศ มองดูรอยยิ้มของหญิงสาววัยแรกแย้มที่กำลังถูกชายหนุ่มโอบบนถนนขณะที่เดินอยู่และค่อยๆ เดินไกลออกไป เธอไม่เคยให้ความสนใจกับเทศกาลต่างๆ เพราะเรื่องพวกนั้นมันห่างไกลจากตัวเธอมาก ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วก็ได้บอกลากับดอกไม้ ได้บอกลากับคำหวานๆ ได้บอกลากับเรื่องโรแมนติกทั้งหมด ยังจำตอนที่เธอยังเป็นวัยรุ่นได้ เธอก็เคยมีความฝันของเจ้าหญิง รอคอยที่จะพบผู้ชายคนนั้นที่จะคอยปกป้องเธอตลอดไป จะน่าเสียดาย ความฝันกับความเป็นจริงมันไม่เคยเป็นเรื่องเดียวกัน ก็เหมือนกับตอนนี้ แม่สามีกำลังโกรธเธอ เธอทำได้แค่มาหลบอยู่ในห้องคนเดียว ไม่กล้าที่จะทะเลาะด้วย กลัวว่าลูกๆ จะได้รับผลกระทบ ผู้ชายที่เธอรักที่สุดตอนนี้กำลังเล่นคอมพิวเตอร์ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว สามีเธอพึ่งจะเข้ามาที่ห้องและเปิดไฟ เขายืนอยู่ข้างหลังเธออย่างเงียบๆ เธอคิดว่า ถ้าหากว่าเขากอดเราและพูดข้างหูเราเบาๆ สักคำสองคำมันคงจะดีมากเลย ถ้าเป็นแบบนั้น ความเครียดทั้งหมดก็คงจะหายไป ทุกอย่างที่อดทนเพื่อเขามันคงจะคุ้มค่า กอดฉันหน่อยได้มั้ย เธอกำลังขอร้องอยู่ภายในใจของเธอ แต่เธอไม่ได้พูดมันออกมา เธอเขินอายที่จะพูด “คุณทำแบบนั้นกับแม่ได้ยังไง” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น สิ่งที่พูดนั้นกลับห่างไกลกับคำพูดหวานๆ ที่เธออยากได้ยิน แต่กลับเป็นคำพูดที่โกรธเคือง ฉันทำยังไงกับเธอหรอ เธอพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังออกมา ฉันก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจแล้วก็ไม่ได้เถียงด้วย แต่หลบออกมาเงียบๆ เท่านั้น แบบนี้ก็ยังไม่ถูกอีกหรอ เธอผิดหวังจนเจ็บลึกไปถึงข้างใน เธอไม่มีแม้แต่แรงที่เธอจะอธิบายหรือทะเลาะด้วย เธอหันมาและมองหน้าเขาอย่างนิ่งๆ จู่ๆ ก็พบว่า เขากลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว ผู้ชายที่ยืนโกรธอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นคนเดียวกันกับคนที่อยากแต่งงานกับเธอแทบตายคนนั้นจริงๆ หรอ ดูเหมือนว่าใช่ และก็ดูเหมือนว่าไม่ใช่ “ทำไมมองผมแบบนี้” เขาขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ การไร้ความอดทนของเขาจู่ๆ มันทำให้เธอรู้สึกว่าน่าขำ ดังนั้นยกมุมปากของเธอขึ้น “ไม่มีอะไร แค่อยากมองเฉยๆ” วันนี้ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆ ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย เขาส่ายหัวและพึมพำว่า “ประสาท” และหันหลังเดินไปที่เตียง พอรู้ว่าเขากำลังจะนอนแล้ว เหอมั้นซินก็ปิดหน้าต่าง และปิดม่านอีกครั้ง พวกเขาต่างคนต่างห่มผ้า ไม่มีใครพูดอะไร รู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้ตัวเธอ เขาตั้งใจขยับออกมาที่ริมเตียง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ช่วงนี้เขาไม่ค่อยสนใจเธอ หรือว่าเป็นเพราะซูเวนลี่คนที่อยู่ที่บริษัทคนนั้น ก็อาจจะเป็นไปได้ หลังจากที่ซูเวนลี่เข้ามา สายตาของเขาก็มองตามเธออย่างไม่รู้ตัว เธอคนนั้นยังคงมีกลิ่นหอมหวานของหญิงสาว มักทำให้หัวใจของเขากระชุ่มกระชวย แต่คนที่อยู่ที่บ้านคนนี้นั้น ถึงแม้ว่าจะสวย แต่ว่านานแล้วก็เบื่อได้เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเคยคลอดลูกแล้วอีกด้วย ที่จริงเป็นแบบนี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าทำผิดต่อเหอมั้นซินตรงกันข้าม เขาคิดว่าสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอเขาถือว่ามันดีมากแล้ว ซูเวนลี่คนนั้นก็ดูเหมือนว่าจะสนใจเขา คอยแต่จะถูแขนเขาอยู่ตลอดเวลา เขาแค่ไม่อยากทำเรื่องที่ผิดต่อเหอมั้นซิน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ดูเหมือนว่าไม่ได้ซาบซึ้งอะไร วันนี้ยังแกล้งทำหน้าบูดใส่เขาอยู่เลย เป็นเรื่องยากจริงๆ ในขณะนั้นเหอมั้นซินยังนอนไม่หลับ เรื่องในอดีตถาโถมเข้ามาในหัวของเธอ ในปีนั้นก็เพราะผู้ชายข้างๆ เธอคนนี้ทำเรื่องแบบนั้นถึงทำให้เธอแต่งงานกับเขา เขาทุ่มเทใจของเขามาก แต่ถึงตอนนี้เขากลับไม่รักษามัน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาที่นอนข้างๆ เธอก็ค่อยๆ หายใจพลิ้วมากขึ้น เขานอนหลับแล้ว แต่เธอกลับนอนไม่หลับเลย “นางฟ้าน้อย นางฟ้าน้อย” เขาบิดร่างกายของเขา และละเมอออกมา เหอมั้นซินชะงักบอกไม่ได้ว่ารู้สึกหดหู่หรือว่าโกรธกันแน่ ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจมาก ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก เว้นวันสองวันเขาก็จะเรียกชื่อผู้หญิงคนนึงในความฝันของเขาออกมา เธอคิด เหตุผลที่ทำให้เขาปราณาผู้หญิงคนอื่น บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่เร่าร้อนพอ บางทีเขาอาจจะแค่คิดก็ได้ พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็รู้สึกมีบางอย่างที่จะปลอบใจเธอได้บ้าง แต่ว่าเธอก็ไม่อาจระงับความหดหู่ของเธอเอาไว้ได้ ยืนหยัดต่อไปแบบนี้ ความหวังในใจเธอกลับมากขึ้นทุกวัน เพื่อที่จะแบกรับเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้ไว้ เธอมักจะบังคับตัวเองให้ทำงานหนักขึ้น หลังเลิกงานแล้วก็ทำงานบ้านมากขึ้น ความฝันในคืนนี้เธอพบกับผู้ชายที่อบอุ่นคนนึงเธอเห็นหน้าไม่ชัด แต่รู้สึกได้ว่าหล่อมาก มีออร่ามาก ผู้ชายคนนั้นกอดเอวของเธอเอาไว้ และใช้กำลังเพื่อที่จะจูบเธอ แต่เธอใช้แรงผลักเขาออกแต่ก็ผลักไม่ออก ผลักไปผลักมาเขาและเธอก็จูบอย่างดูดดื่มเธอรู้สึกว่าตัวเธอค่อยๆ ชาและอ่อนระทวย แต่ว่าทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันมีสามีแล้ว จะทำเรื่องที่ผิดต่อเขาไม่ได้ ไม่ได้ เธอบังคับตัวเองและใช้แรงทั้งหมดของเธอผลักผู้ชายคนนั้นออก หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันว่างเปล่า