บทที่ 6 ลึกซึ้ง

บ๗ที่ 6 ลึกซึ้ง “งั้น ขอบคุณครับ” ดู้หยุนฮุยไม่อยากให้เธอเดินกลับคนเดียว จึงจอดรถไว้ที่นั่น แล้วเดินไปพร้อมกับเธอ “ผมเป็นคนเข็น คุณถือร่มนะครับ” เขาพูด พร้อมยื่นมือกับจับรถข้างหนึ่ง แล้วมืออีกข้างก็ยื่นร่มให้เธอ เธอมองเขาอย่างซาบซึ้ง รับร่มมาจากมือเขาแล้วเดินตามเขาไป ที่พักของเขาไม่ไกลจริงๆ เพื่อสะดวกในการไปทำงานที่ใหม่ เขาจึงเช่าบ้านหลังนี้ไว้ชั่วคราว เมื่อเข็นรถเข้าไปถึงในตึก เขาเปิดประตูชั้นหนึ่ง เขาพูดอ้อนวอนจนคนอื่นยอมให้เขาชาร์จแบตตรงนั้น “คุณเข้าบ้านก่อนไหมคะ ฉันจะไปเดินเล่นแถวนี้ พอดีจะไปซื้อของหน่อยค่ะ” เธอคิดไตร่ตรองอยู่นาน ยังไงก็ยังรู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะไปบ้านเขา เผื่อเขามีครอบครัว คงไม่สะดวกเป็นแน่ ถ้าเขาอยู่คนเดียว ดึกดื่นแบบนี้ชายหญิงอยู่กันสองต่อสองก็อึดอัดแย่ “เปียกไปหมดทั้งตัวแบบนี้จะไปเดินเล่นที่ไหน? ขึ้นไปเถอะ ผมต้มบะหมี่ให้ทาน” เขาพูดพร้อมดึงแขนเธอเดินขึ้นไป คิดไม่ถึงว่า คำพูดของเขาจะมีอำนาจ และมีเสน่ห์ดึงดูดเธอได้ขนาดนี้ จนเธอลืมที่จะปฏิเสธ ยอมให้เขาดึงแขนพาขึ้นตึกไป “คือ....ในห้องค่อนข้างรก” เมื่อเข้าบ้านแล้ว ดู้หยุนฮุยเพิ่งคิดได้ บ้านตนเองนั้นรกมาก จนรู้สึกเกรงใจ “ไม่เป็นไรค่ะ วัยรุ่นอยู่ กำลังยุ่งกับการทำงาน มักจะไม่มีเวลามาทำอะไรหยิบย่อยแบบนี้” “วัยรุ่นที่ไหน? อย่าทำหน้าอย่างกับตัวเองเป็นป้า คุณยังดูไม่แก่เลย” เขาโต้เธออย่างไม่เห็นด้วย “คำพูดของเขาทำให้ในใจเธอรู้สึกสุขใจ ยื่นมือรับ รองเท้าในมือเขามาสวมแทนรองเท้าส้นสูงของตน แล้วเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน” เมื่อถอดรองเท้าส้นสูงแล้วถึงรู้ว่า จริงๆแล้วดู้หยุนฮุยตัวสูงมาก น่าจะประมาณร้อยแปดสิบ ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้ ตนเองที่สูงร้อยหกสิบดูตัวเล็กลงไปเลย “ฮ่าฮ่า ยังจะมาทำตัวเป็นผู้ใหญ่ต่อหน้าผมอีก ยืนข้างผมแล้วอย่างกับเด็ก สูงถึงตรงนี้ผมเอง” เขายิ้มร่า ยืนเทียบหน้าอกตนเอง ดูเหมือนความจริงนี้ทำให้เขามีความสุขมาก เธอยิ้มเพียงอย่างสุภาพ ไม่ได้ตอบเขา ท่าทางเขาช่างดูน่ารัก หากย้อนเวลากลับไปเป็นเมื่อสิบปีที่แล้ว บางทีเธออาจจะหลงรักผู้ชายแบบนี้ ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องรับแขกพร้อมกัน เขากวาดหนังสือนิตยสารกองโตบนโซฟาไปไว้ด้านข้าง “เชิญนั่งครับ” “เดี๋ยวครับ” ทันทีที่เธอกำลังจะนั่งลง เขากลับเรียกห้ามเธออย่างกะทันหัน “ถอดก่อน” ด้วยความรีบร้อน เขาหลุดพูดคำนี้ออกมา จนทำให้ทั้งสองต่างก็เก้อเขินกัน “ผม......ผมหมายถึงคุณจะอึดอัดที่ตัวเปียกอยู่แบบนี้ ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกก่อนจะดีกว่าครับ” “อ๋อ ค่ะ” เธอเองก็ยิ้มแก้เขิน ใบหน้าแดงด้วยความเขินอายจริงๆ แล้วก็ถอดเสื้อคลุมออกอย่างว่าง่าย ดู้หยุนฮุยรับเสื้อคลุมหนาๆมาจากมือเธอ ถือไปใช้แรงบิดน้ำให้มากในห้องน้ำ แล้วใส่ไม้แขวน แขวนตากไว้ เมื่อกลับมายังห้องรับแขก ก็เห็นเหอมั้นซินยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงกับเสื้อผ้าตัวเองที่เปียกไปทั้งหมด เขาเพิ่งได้มองเห็นเธออย่างใกล้ชิด เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบชิดติดตัวเธอ เห็นเขายืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น เหอมั้นซินเงยหน้ามองเขา ตอนนี้ ผอมลอนของเธอก็เปียกหมด แนบติดใบหน้า ปลายผมยังมีน้ำไหลหยดลงพื้น ริมฝีปากที่ก่อนหน้านี้ซีดม่วงเปลี่ยนกลายเป็นแดงระเรื่อย ขยุบขยิบ ทำไมถึงเหมือนกำลังรอคอยให้ใครมาจูบ? เขารู้สึกคอแห้งเผือกขึ้นมาทันที เลือดสูบฉีดขึ้นมา อาการแบบนี้ช่างไม่เหมาะสม เขาอดกลั้นไว้ ค่อยๆพูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งว่า　　 “คุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ แบบนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัด ผมจะไปหาเสื้อผ้าของผมมาให้คุณใส่ก่อน” เขาพยายามสงบสติอารมณ์ แล้วพูดขึ้นอย่างสุขภาพ “ไม่ดีมั่งคะ? ดิฉันไม่เป็นค่ะ เดี๋ยวก็แห้งแล้วค่ะ” “ต้องอาบครับ ถ้าป่วยขึ้นมาจะไปทำงานไม่ได้ เดี๋ยวคุณถอดเสื้อผ้าทั้งหมดมาให้ผม ด้านล่างตึกมีร้านซักอบแห้ง ผมเอาไปให้พวกเขาอบแห้งให้คุณ” เมื่อพูดจบ เขาเดินไปปรับน้ำอุ่นในห้องน้ำก่อน แล้วเดินกลับมาเรียกเธอ “ไม่ค่ะ ไม่ซักดีกว่าค่ะ” เหอมั้นซินรู้สึกว่าอาบน้ำที่บ้านชายแปลกหน้า มันดูลึกซึ้งเกินไป ถึงแม้จะทรมาน ก็ยอมทนเปียก ทนหนาวดีกว่า “คุณกำลังกลัวอะไรครับ?” เขาถาม อย่างไม่พอใจ ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ จะมีอะไรสำคัญกว่าร่างกาย ยิ่งไปกว่านั้น เขาดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรือ?