บทที่ 14 พ่อเป็นคนเลว

บ๗ที่ 14 พ่อเป็นคนเลว เขาแรงเยอะ พอตบไปสองที เหอมั้นซินก็มึนหัวและตาลายจนเห็นดาวหมุนรอบหัว ใบหน้าเป็นรอยแดงอย่างรวดเร็ว เห็นรอยลายนิ้วมือได้ชัดบนใบหน้าขาวผ่องของเธอ เลือดก็เริ่มไหลออกมาจากมุมปาก เธอถึงคิดไม่ถึงเลยว่าสามีที่รักจะทำร้ายตัวเธอ เธอเอามือมากุมใบหน้าและมองเขาแบบไม่เชื่อสายตา เจ็บจนลืมร้องไห้ ทำได้แค่มองเขาโดยที่สีหน้าไร้ความรู้สึก จนไม่รู้จะจะอธิบายยังไงถึงความรู้สึกสิ้นหวังและโมโหของเธอ “แม่! ฮือ……ฮือ…… ไม่เคารพพ่อแล้ว……ตบแม่หนู!” พอหลิงหลิงลูกสาวเธอเห็นแม่ถูกตบก็ร้องไห้แล้วรีบวิ่งมา มือเล็กๆก็จับชายเสื้อของพ่อไว้แน่น “พ่อ……พ่อเป็น……คนเลว!” เธอสะอื้นและพอเห็นพ่อไม่ลงมือต่อ ก็ปล่อยพ่อแล้วไปกอดขาแม่ไว้ “แม่!” เธอเงยหน้าเล็กๆขึ้นมา ความเข้าใจของลูกสาวทำให้เหอมั้นซินตื้นตันใจจนน้ำตาไหลออกมาหยดบนใบหน้าของลูกสาว “คุณยังมีหน้ามาร้องอีกหรอ? ไสหัวออกไป!” สีหน้าของเซียวจื่อฝาง ดูโมโหมากแล้วยื่นมือออกไปดึง เหอมั้นซิน ออกไปข้างนอก ประโยคนี้ทำให้ หลิงหลิง ตกใจมาก “ฮือ……ฮือ……พ่อ……ทำไมพ่อถึงต้องไล่แม่ด้วย?” เธอกอดข้างแม่ไว้ อยากให้แม่อยู่ด้วยกันเพื่อที่พ่อจะได้ดึงแม่ไม่ไหว แต่แรงทั้งสองคนแม่ลูกจะไปสู้แรงของผู้ชายคนหนึ่งได้ยังไง เซียวจื่อฝางใช้มือหนึ่งดึงเหอมั้นซิน ส่วนอีกมือหนึ่งเปิดประตู “คุณปล่อยฉัน อย่าทำให้ลูกตกใจ!” เหอมั้นซินคิดไม่ถึงเลยว่าสามีจะทำแบบนี้กับตัวเอง ตอนนี้เธอลืมเสียใจไปแล้ว ในสายตาเห็นแต่ใบหน้าน้อยๆของลูกสาวที่รักที่เต็มไปด้วยน้ำตา ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ เด็กจะรับไหวหรอ? “เหอะ! คุณผลักแม่ผมอย่างแรง ทำร้ายแม่ผม ยังไม่กลัวว่าลูกจะตกใจเลย?” เซียวจื่อฝางยังคงโกรธอยู่ พอคิดไปถึงเรื่องที่แม่ไม่ยุติธรรม และเรื่องคำต่อว่าของเขา ทำให้เขาอดทนไม่ได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆ ถ้างั้นก็ให้บทเรียนที่รุนแรงกับเธอจะได้ไม่ทำแบบนี้อีก! “ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!” เหอมั้นซินพยายามอธิบาย เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เห็น แต่ที่สำคัญคือแม่เขานั่งเอะอะโวยวายอยู่บนพื้น “ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจ แล้วฉันล้มลงตรงนี้ไม่ยังไง? เอวฉัน……” หลี่เหยา พูดแบบไม่ยอมยกโทษให้ แถมยังแสดงว่าเจ็บเอวแบบปลอมๆอีก เฮ้อ! เหอมั้นซินถอนหายใจ ดูออกเลยว่าเธอตั้งใจทำให้รู้ว่าตัวเองกำลังดูลำบาก ถ้าเอวเคล็ดจริงเธอจะพูดเสียงดังขนาดนี้หรอ? “ลูกเป็นผู้ชาย ไล่เธอออกไปให้พ้นจากหน้าฉัน!” แม่ยายยกมือขึ้นมาชี้ไปทางประตู ประโยคนี้ยิ่งทำให้เซียวจื่อฝางเลือดขึ้นหน้า จนดึงเหอมั้นซินออกนอกประตูไป “แม่! แม่!” หลิงหลิงร้องไปเรียกไป อยากจะตามแม่ออกไป เซียวจื่อฝางรีบกอดลูกสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วก็พูดไปด้วยว่า “ให้เธอไปซะ!” หันตัวกลับมาก็มีเสียงปิดประตูดัง “ปัง” “จื่อฝางเปิดประตู!” พอได้ยินลูกสาวร้องไห้เรียกหา ใจของเหอมั้นซินก็แตกละเอียด ทั้งทุบประตูเรียก แต่เขาใจแข็งยังไงก็ไม่เปิด “แม่……หนูจะหาแม่……จะหาแม่……” หลิงหลิงร้องไห้ไปด้วยแล้วทุบประตูในห้องไปด้วย เหอมั้นซินที่ข้างนอกก็ทุบประตูอย่างไม่คิดชีวิต เซียวจื่อฝาง รำคาญจนทนไม่ได้ เลยตวาดลูกสาวไปว่า “เซียวหลิงหลิง ถ้ายังจะร้องอีก พ่อจะตีแล้วนะ!”