บทที่ 15หลิงหลิง

บ๗ที่ 15หลิงหลิง “พ่อ ฉันต้องการแม่ เปิดประตู เปิดประตู” เซียวหลิงหลิงมีพละกำลังที่แข็งแกร่งจริง ๆ ไม่กลัวอำนาจของพ่อ แล้วยังทุบประตูเสียงดัง “เด็กคนนี้ถูกแม่ทำให้เสียนิสัย ไม่เชื่อฟังก็ทุบตี” ยืนดูอย่างเฉยชาอยู่ไม่ไกลสองพ่อลูก แม่สามีหลี่เหยาลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างเร็ว แล้วยืนดูอย่างเย็นชาไม่ไกลจากสองแม่ลูก วันนี้โทรหาภรรยา นึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าตัดสาย ต่อมายังปฏิเสธที่จะมอบเสื้อกันฝนให้แก่น้องสาวสามี ลูกสะใภ้เป็นคนที่เก่งในเรื่องการเปลี่ยนแปลง กล้าท้าทายอำนาจของเธออย่างไร คราวนี้เธอต้องตีลูกของเธอเพื่อจัดการลงโทษ ดูว่าครั้งนี้เธอจะกล้าไม่เชื่อฟังหรือไหม “ย่าเป็นคนเลว.......ฮือ.......ฮือ.......คนเลว” ไม่คิดว่าเซียวหลิงหลิงอายุแค่ 6 ขวบ แต่เธอจะเข้าใจทุกอย่าง แม่ถูกพ่อทำร้าย แล้วยังถูกเตะออกจากบ้านตามคำแนะนำของย่า เธอหยุดทุบประตูแล้วหันกลับมามองย่า ดวงตาเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความโกรธและความเคียดแค้น “เด็กคนนี้.......” หลี่เหยาโกรธมากจนตัวสั่น นิ้วชี้ไปที่หลานสาว เมื่อเห็นว่าแม่โกรธ เซียวจื่อฝาง ก็อดไม่ได้ที่จะดึงลูกสาวเข้ามา ดันร่างเล็ก ๆ ไปที่ประตู แล้วใช้มือใหญ่ ๆตีเข้าไปที่ก้นของเธอ “เพี้ยะ” “คุณพูดจาเหลวไหล คุณยังจะกล้าพูดจาเหลวไหลอีกไหม?” เซียวหลิงหลิงทั้งเจ็บทั้งโกรธ ร้องไห้จนสำลักน้ำตา แต่กลับไม่ยอมแพ้ “ฉันไม่ได้.......พูดจาเหลวไหล.......ไม่ได้.......พูดจาเหลวไหล” “จื่อฝาง！จื่อฝาง！หลิงหลิง！หลิงหลิง！” ดูเหมือนว่าเซียวจื่อฝางจะไม่ได้ได้ตีลงไปที่ก้นของหลิงหลิง แต่ตีลงไปที่หน้าอกของเหอมั้นซิน เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาวกำลังร้องไห้อยู่ด้านนอก เธอร้อนใจจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่การร้องเรียก แล้วทุบประตูต่อไปอย่างสิ้นหวัง ผู้ใหญ่หนึ่งคน เด็กหนึ่งคนกำลังร้องไห้อยู่ข้างใน และอีกหนึ่งคนกำลังร้องเรียกอยู่ด้านนอก ทำให้หลี่เหยารู้สึกโล่งอก “เปิดประตู ห้ามคุณตีเธอ” “ไสหัวไป เด็กโต้เถียงย่าแบบนี้เป็นเพราะคุณสั่งสอน ไสหัวออกไป” เซียวจื่อฝาง ตะโกนใส่คนอยู่ด้านนอก แล้วก็หันกลับมาจัดการกับลูกสาว “กลับเข้าไปนอนที่ห้อง” พูดจบ เขาก็ไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของลูกสาว ยกเธอขึ้นแล้วลากกลับเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ปิดประตูและล็อกแน่นหนา "แม่! แม่! แม่!" เสียงร้องเรียกที่ได้ยินไม่ค่อยชัดเจนครั้งแล้วครั้งเล่าของเซียวหลิงหลิงดังเข้าไปในหูของเหอมั้นซิน ภายในใจของเธอราวกับถูกจับไว้แน่นจนตบประตูตลอดเวลา พลางเรียกสามี และลูกสาว “ไปนอน” พ่อเซียวที่ไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา ก็ตะโกนออกมาสองคำ แล้วกลับเข้าไปในห้อง หลี่เหยาก็ตามเข้าไป ไม่ว่าเหอมั้นซินจะเรียกอย่างไร หรือทุบประตูอย่างไร คนที่อยู่ข้างในก็ใจแข็งไม่ยอมสนใจเธอ เมื่อเริ่มดึกขึ้นก็กลัวว่าการทุบประตูเช่นนี้จะรบกวนเพื่อนบ้าน เธอจึงหยุด ข้างนอกยังคงฝนตก ถึงแม้จะมีที่ให้ไปแต่ก็ไม่สามารถออกไปได้ และยังกังวลเรื่องลูกสาวจนไม่กล้าออกไป เธอนั่งลงอย่างเศร้าโศกตรงประตู รอจนกว่าเซียวจื่อฝาง จะใจอ่อนแล้วเธอค่อยเข้าไปโอ๋ปลอบใจลูกสาว แต่เซียวจื่อฝาง กลับเข้าห้องไปนอนกรนจนเสียงดังแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เซียวหลิงหลิง ได้ยินทุกคนนอนหลับกันหมดแล้ว ก็แอบออกมาจากห้องนอนเล็ก ๆ ของตัวเองไปที่ประตู “แม่’ เสียงเล็ก ๆ ของเธอกำลังเรียกแม่ “แม่ คุณอยู่ไหม?” “อยู่ อยู่” เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาวตัวเอง เธอก็ทั้งตื่นเต้น ทั้งชื่นใจ “ลูก กลับไปนอนที่ห้องเถอะ แม่จะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อน พรุ่งนี้จะไปส่งเข้าเรียน” “แม่ คุณไม่อธิบายเรื่องราว หลิงหลิงนอนไม่หลับ” หลิงหลิงนั่งทรุดลง อยากพบแม่แต่พบไม่ได้ จึงร้องไห้ออกมา “แม่จะอธิบายให้คุณฟังเดี๋ยวนี้ คุณฟังแล้วต้องไปนอน เข้าใจไหม?” หัวใจของเธอเจ็บจนเจียนตาย แต่ตัวเองแอบเช็ดน้ำตา และเกลี้ยกล่อมลูกสาวของเธออย่างอ่อนโยน “ได้” หลิงหลิง นอนคว่ำอยู่หน้าประตู พยายามที่จะเอาหูแนบประตูฟังเรื่องราวของแม่ ในสมองของเหอมั้นซิน กำลังค้นหาเรื่องราวที่จะทำให้หลิงหลิง สบายใจ หวังว่าจะทำให้เธอเลิกมีสมาธิจดจ่อ ไม่ต้องเสียใจกับเรื่องนี้ “เมื่อก่อน มีครอบครัวใหญ่อยู่ครอบครัวหนึ่ง”