บทที่ 16 ผิดหวัง

บ๗ที่ 16 ผิดหวัง ยิ่งดึกขึ้นเรื่อย ๆ อากาศยิ่งหนาวเย็นไปจนถึงกระดูก เหอมั้นซินที่เสื้อผ้าน้อยและบางตัวสั่นกอดไหล่ตัวเองแน่นอยู่ใกล้ประตูเหล็กที่เย็นเฉียบ เพื่อครอบครัวและความสงบ เธออดทนมาหลายครั้งกับการที่แม่สามีหาเรื่องทะเลาะกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผลของการยอมอดทนจะทำให้เธอถูกเตะออกมานอกบ้าน ฝ่ามือของเซียวจื่อฝาง ตบเธอจนไม่เหลือความรู้สึกของ 8 ปี หัวใจของเธอได้แตกสลายและตายไปแล้ว หลังฟ้าสาง เธอต้องการจะหย่ากับเขาอย่างไม่ลังเล เธออ่อนโยน แต่ไม่อ่อนแอ และไม่เคยประนีประนอมเมื่อพูดถึงหลักการ แต่เมื่อความคิดหันไปเจอร่างของลูกสาว ความมุ่งมั่นของเธอดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อย เธอจะโทษว่าแม่ของเธอใจร้ายหรือไม่? หากหลิงหลิงไม่สามารถเติบโตในครอบครัวที่สมบูรณ์ จะมีผลต่อนิสัยใจคอหรือไม่ จะเสียใจหรือไม่? นี่เป็นปัญหาที่แม่ทุกคนต้องเผชิญ จะเป็นห่วงโซ่ใหญ่ที่ปลดไม่ออกแก่ลูกตลอดไปไหม นอกจากลูก ยังมีพ่อแม่ การหย่าร้างเป็นเรื่องของสองครอบครัว คนที่เกี่ยวข้องคือคนที่ใกล้ชิดที่สุด พ่อเป็นคนที่รักษาเกียรติยศหน้าตามาก จะรับได้ไหมหากลูกสาวหย่าร้าง? เกี่ยวข้องมากเกินไปจนเธอต้องคิดซ้ำอีกรอบ จนในที่สุดยังคงคิดว่าถ้าหากเซียวจื่อฝางที่ทำให้เธอทุกข์ใจนั้น เปิดประตูให้เธอก่อนรุ่งสางเธออาจให้โอกาสเขาอีกครั้ง คิดแบบนี้มาโดยตลอดเพื่อต่อสู้กับอุดมการณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากนั้นสักครู่หนึ่งก็เงี่ยหูฟังฝีเท้าของเซียวจื่อฝาง เธอรอคอยอย่างคาดหวัง แต่ทว่าก็ต้องผิดหวัง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เธอเหนื่อยมากจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว “เอ๊ะ? ทำไมประตูถึงเปิดไม่ออก” แม่สามีตื่นขึ้นมา แล้วจะออกไปออกกำลังกายตอนเช้าตามปกติ เหอมั้นซิน ถึงเธอดันประตูจนตื่น ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้หลับลึกถึงเพียงนี้ เธอต้องการจะลุกขึ้น แต่ก็พบว่ารู้สึกเวียนหัว ขาก็อ่อนนิ่มราวกับเส้นบะหมี่ ไม่มีแรงแม้แต่นิดเดียว เธอลุกขึ้นอย่างลำบาก เอนไปเอนมาอยู่หลายทีถึงจะยืนไหว “เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ลูกสะใภ้ที่กตัญญูเหรอ? ทำไมถึงยังไม่รีบไปอีก ? หรือว่ายังอาลัยอาวรณ์ ถ้าไม่เต็มใจ ต่อไปก็ต้องระงับอารณ์ของคุณให้อยู่แล้วกัน เหอะ” หลี่เหยา ต่อว่าเธออย่างอิ่มอกอิ่มใจ เธอยักคิ้วที่ดำและหนาขึ้นไปมา มุมของหางตาก็เต็มไปด้วยความดูถูก เหอมั้นซินมองดูสีหน้าของเธอด้วยท่าทางตะลึง เดิมทีเธออยากจะพูดอะไรสักคำกับแม่ของเธอ แต่ก็เงียบไว้ เธอพาลูกชายของเธอออกมานอนข้างนอกหนึ่งคืนแล้วเธอจะเป็นอย่างไร จะยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรอย่างสงบได้หรือไม่? ถึงแม้ เซียวจื่อฝาง จะไม่ใส่ใจคน แต่ถ้าหากเขามีแม่ที่ดีกว่านี้ บางทีสถานการณ์อาจจะไม่เป็นอย่างนี้ “ไปทำอาหารเช้า ทุกคนกำลังรอ อย่ามายืนโง่ตรงนี้” หลี่เหยา เห็นท่าทางที่ตะลึงของเธอ ก็รู้สึกขัดหูขัดตาราวกับว่าเธอยังมีเหตุผลและตัวเองรังแกเธอ เหอมั้นซิน ไม่มองเธออีก พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปที่ห้องของลูกสาวก่อน เด็กหญิงตัวน้อยยังคงนอนหลับอยู่ “แม่ แม่”ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนร้อง ร่างเล็ก ๆ ก็เต้นไปมา “แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่”เธอพูดเสียงเบา ๆ แล้วตบที่เธอ ไม่ช้าเด็กหญิงตัวน้อยก็หลับไปอีกครั้ง เมื่อดูเธอเสร็จ เหอมั้นซินก็จงใจเดินไปหยุดอยู่ที่ประตูห้องตัวเอง เธออยากจะรู้ สามีที่เธอรักมา 7 ปี ไล่เธอออกไปข้างนอกจะนอนหลับอย่างสงบสุขได้หรือไม่? เมื่อข้ามพ้นประตูไปก็ได้ยินเสียงกรนเชาราวกับฟ้าร้อง มันทำลายความหวังสุดท้ายของเธอ เธอเปิดประตูเข้าไปอย่างเบา ๆ เขานอนหลับค่อนข้างลึกจนไม่ได้ยินเสียงของเธอ ผ้าห่มบนตัวเขายับยุ่งเหยิง เธอดูก็รู้ว่าเมื่อคืนเขาฝันอะไร ในตอนเย็นเขาตะโกนแบบนั้นทุกคืน เธอลุกขึ้นพับผ้าห่มในตอนเช้าก็จะเป็นเช่นนี้ ความฝันคือสิ่งที่อยู่ภายในใจ การดูถูกเสียดสี ไล่เธอออกไป นึกไม่ถึงว่าเขาจะมีความคิดอย่างนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเหลือให้อาลัยอาวรณ์แล้ว จื่อฝาง วันนี้ฉันจะทำเส้นบะหมี่ที่คุณชอบมากที่สุดให้คุณกิน มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ หงัวงว่าสักวัน ถ้าคุณได้แต่งงานกับผู้หญิงในฝันแล้ว เธอจะสามารถดูแลชีวิตคุณได้เป็นอย่างดี เมื่อคิดอย่างนี้เธอก็น้ำตาคลอ ความรู้สึก 8 ปี นั้นไม่ยาว ลองคิดว่าจะเลิกกัน เธอก็รู้สึกตัดใจไม่ได้ แต่ถ้าเธอตัดใจไม่ได้แล้วจะเป็นอย่างไร? ตัดใจไม่ได้ที่เขาจะหนาว ตัดใจไม่ได้ที่เขาจะหิว เวลาเขาไม่สบาย เธอเจ็บปวดมากกว่าเขา แล้วเขาหล่ะ? เซียวจื่อฝางที่ไร้น้ำใจและคุณธรรม ในที่สุดคุณก็ไม่มาเปิดประตู คุณรู้หรือไม่ คุณคือผู้ทำลายชะตากรรมของเรา เธอเช็ดน้ำตาแล้วออกจากห้องปิดประตูเบา ๆ ก่อนที่จะใส่ผ้ากันเปื้อนของเธอและเข้าไปในห้องครัว