บทที่ 18 หย่าร้าง

บ๗ที่ 18 หย่าร้าง เหอมั้นซิน ลวกเส้นบะหมี่เสร็จ เทน้ำซุปลงไป แม่สามีก็กลับมาจากออกกำลังกายพอดี ทั้งครอบครัวนั่งอยู่รอบโต๊ะกินบะหมี่ร้อนๆ ไม่มีใครเห็นว่าเหอมั้นซินแตกต่างจากปกติ หน้าของเธอมีอาการบาดเจ็บ และยังเป็นไข้ แต่ก็ไม่มีใครวังเกตุเห็น “หลิงหลิง ไปจัดกระเป๋าให้เรียบร้อย อีกเดี๋ยวจะไปส่งที่โรงเรียน” หลังจากรวมตัวกันทานอาหารเสร็จ เหอมั้นซินก็กำชับเด็กหญิงตัวน้อย แล้วตัวเองก็รีบเก็บกวาดของที่อยู่บนโต๊ะ ถ้วยจานทั้งหมดถูกเก็บไปล้างอย่างเรียบร้อย เซียวจื่อฝางเองก็กลับห้องไปสวมใส่เสื้อโค้ท เหอมั้นซินเดินตามเข้าไปแล้วปิดประตูเบาๆ “จื่อฝาง” “อะไร?” เซียวจื่อฝาง ขานตอบอย่างเฉยเมยขณะสวมเสื้อโค้ท “วันนี้คุณต้องลางานช่วงเช้า พวกเราไปสำนักงานเขตเพื่อจัดการขั้นตอนการหย่าให้เสร็จ ฉันไม่เอาอะไรทั้งสิ้น แค่จะพาหลิงหลิงไป” “อะไร? คุณพูดอะไร?” มือของเซียวจื่อฝาง ค้างหยุดอยู่ที่กระดุมแล้วจ้องมองด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นคำพูดของเหอมั้นซิน? เธอกำลังขู่ฉันเหรอ? เมื่อสักครู่เธอไม่ได้ช่วยตัวเองใส่ถุงเท้าเหรอ แล้วทำไมมาพูดเรื่องการหย่า? “ฉันพูดว่าวันนี้พวกเราไปหย่ากัน” เหอมั้นซิน สีหน้าเรียบเฉย เขามองเธออย่างถี่ถ้วน สีหน้าของเธอไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความโศกเศร้า เธอต้องกำลังก่อกวนอยู่อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นจะทำเป็นสงบจิตใจเรื่องการหย่าได้อย่างไร ฉันตอบรับเธอ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะไปที่สำนักงานเขต เธอต้องร้องไห้และขอร้องไม่ให้ฉันหย่าสิ เมื่อคิดเช่นนี้ สีหน้าของเซียวจื่อฝาง ก็กลับสู่ความปกติ “ได้ คุณไปหาใบการหย่ามา” “ฉันเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว” เธอยังคงเรียบเฉย ก่อนที่เธอจะมาเรียกเซียวจื่อฝาง เธอได้เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว การตอบรับที่ตรงไปตรงมาของเซียวจื่อฝางเช่นนี้ คงทำให้จิตใจของเธอหดหู่ไม่น้อย “ตอนเช้าบริษัทฉันมีการประชุมการขายรายเดือน ประชุมเสร็จ ฉันจะขอลางานออกมา ประมาณ 10 โมง พวกเรามาเจอกันที่ประตูสำนักงานเขตแล้วกัน” “ตกลง” เซียวจื่อฝางตอบกลับอย่างรวดเร็ว หางตาแอบชำเลืองมองเหอมั้นซิน เธอดูจริงจัง หรือว่าต้องการที่จะขอหย่าจริง ๆ ? “ยังมีอีก เริ่มตั้งแต่เย็นวันนี้ ฉันจะพาหลิงหลิง กลับไปอยู่กับพ่อแม่ พรุ่งนี้ฉันค่อยมาย้ายของ” “เธอยิ่งพูดยิ่งมีความจริงจัง ทุกอย่างได้เตรียมการไว้หมดแล้ว เซียวจื่อฝาง เองก็ไม่รู้ว่าทำไม ภายในใจรู้สึกมีความกลัว” “คุณจะหย่าจริงเหรอ ? ” เขาเอ่ยปากถามอย่างสงสัยและเขาก็มองเธอเล็กน้อยอย่างไม่สบายใจ “อืม” เหอมั้นซิน พยักหน้า เซียวจื่อฝางเอ๋ยเซียวจื่อฝาง ในที่สุดคุณก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ “อย่างนั้นก็ได้ อย่ามาเสียใจภายหลัง และอย่ามาขอร้องฉัน” เซียวจื่อฝาง รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังบังคับให้ตัวเองหน่าร้าง ถ้าหากเขาไม่ยินยอม ก็คงจะเลวร้ายเกินไป นอกจากนี้เธอมีอะไรดี เขาไม่เต็มใจที่จะมองเธอมาตั้งนาน สัมผัสก็ไม่อยากสัมผัสป้าแก่หน้าเหลือง หรือว่าถ้าเธอหย่าแล้วยังมีผู้ชายอื่นที่ต้องการเธอ? กลับกันนั้นเซียวจื่อฝางเท้าที่ก้าวไปข้างหน้าเรื่องการหย่า ก้าวไปข้างหลังจับคู่กับซูเวนลี่ คงเป็นอิสระและมีความสุขไม่น้อย เมื่อคิดเช่นนี้ความตื่นตระหนกและความวิตกกังวลของเขาก็วิ่งไปไกลถึงประเทศชวา เขาแสยะมุมปากเล็กน้อยเพื่อดูหมิ่น เหอมั้นซิน “ความจริงแล้ว ฉันคิดอยากจะหย่ากับคุณมาตั้งนาน คุณคงจะรู้ว่าวันฉันไม่ได้สนใจคุณสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปฏิบัติต่อพ่อแม่ของฉันอย่างดี และยังมีหลิงหลิง คิดเหรอว่าฉันจะรอให้คุณเป็นคนพูดว่าขอหย่าก่อน?“ เจ็บปวด เหอมั้นซินรู้สึกสั่นไหวด้วยสองคำของเซียวจื่อฝาง หัวใจของเหมือนถูกโกนด้วยมีดอย่างรุนแรง เจ็บจนมีเลือดไหลออกมา เดิมทีแล้วเซียวจื่อฝางนั้นตามจีบเธออย่างบ้าคลั่ง ถ้าไม่เป็นเพราะเรื่องนั้น เธอจะเลือกเขาได้อย่างไร ต่อมาความรักและความแค้นที่มีต่อเขาก็ค่อยๆลึกลงไปเพราะการสะสมมาอย่างหลายปี เขารักตัวเองน้อยลงเรื่อย ๆ และทัศนคติที่มีต่อตัวเขาเองก็แย่ลงเรื่อย ๆ ท้ายที่สุดแล้วมันเพราะอะไร? อยากจะเป็นเหมือนผู้หญิงปากร้ายที่ตะโกนดัง ๆ ถามเขา ทำไมถึงยอมให้ตัวเองมานานขนาดนี้ แต่กลับไม่ปฏิบัติต่อตัวเองอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่เพราะนิสัยของเธอ เธอกลั้นน้ำตายิ้มออกมา “ฉันรู้ ดังนั้นฉันจึงจะไม่อยู่เคียงข้างคุณอีกต่อไปแล้ว”