บทที่ 17 แม่ไม่เจ็บ

บ๗ที่ 17 แม่ไม่เจ็บ เธอลูบหน้าอย่างชำนาญ บ่อยครั้งที่รู้สึกเวียนศีรษะและมือไม่มีแรง เธอใช้เวลานานในการนวดเส้นบะหมี่ เส้นบะหมี่ที่ทำเองนี้ ลวกเสร็จแล้วจำเป็นต้องกินทันที ไม่อย่างนั้นเส้นจะไม่เรียบ จะติดกัน ทำให้กินแล้วไม่อร่อย ข้อกำหนดในเรื่องการกินของ เซียวจื่อฝาง นั้นสูงมาก ดังนั้นเส้นบะหมี่ที่เธอทำ เมื่อตัดเสร็จแล้วจะเทน้ำลงไปในหม้อ แต่ยังไม่ลวกเส้น จากนั้นก็ไปปลุกคนแก่และเด็กให้ตื่น “พ่อ กินข้าวได้แล้ว” เธอเคาะประตูห้องของพ่อแม่สามี ได้ยินเสียงแหบของเซียวเซิน ขานตอบ “อืม” ในช่วงปีแรก เซียวเซิน ได้รับสารเคมีบางอย่างจนทำให้เส้นเสียงของเขาเสียหาย เสียงจึงแหบแห้ง ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ค่อยพูดคุยกับคนในบ้าน เฉกเช่นสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนที่ผ่านมา นอกจากนี้เขายังเมินเฉย ส่วนใหญ่เขาจะไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เมื่อเรียกเขาเสร็จ เหอมั้นซินก็กลับไปที่ห้องอีกครั้ง “จื่อฝาง ตื่นได้แล้ว” เซียวจื่อฝาง เพิ่งจะลืมตาของเขาด้วยความขี้เกียจ คำพูดเหมือนเดิม “โอ้” เขาเพิ่งจะนึกออกถึงเรื่องที่ไล่เหอมั้นซิน ออกไปข้างนอกเมื่อคืน “ไล่คุณออกไปแล้วนี่? กลับมาอีกทำไม?” “อีกเดี๋ยวต้องไปขอขมาแม่ ต่อไปห้ามโต้เถียงเธออีก จำไว้ ถ้าหากมีครั้งต่อไปอีก ฉันจะหย่ากับคุณ” สีหน้าของเขาจริงจังมาก หลังจากเตือนเธอเสร็จ เขาก็หยิบเสื้อผ้าที่ เหอมั้นซิน เคยส่งมาให้ เมื่อเขาเห็นว่า เหอมั้นซิน กำลังมองด้วยตัวเองด้วยรอยยิ้ม เขาก็รู้สึกภูมิใจ คำพูดนั้นไม่เลว ผู้หญิงน่ะ หากสามวันไม่โดนตี ต่อไปคงซนจนไปรื้อกระเบื้องหลังคาแน่ เดิมที่แล้วจะทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้ที่นี่ ตอนเย็นเขาก็ไม่ต้องการเธอ ถ้าเธอไม่เชื่อฟังครอบครัว จะต้องปลดเธอออกจากตำแหน่งนี้หรือไม่? เขาสวมกางเกงใน ย้ายออกมาจากใต้ผ้าห่ม สองขายืนข้างเตียงอย่างสั่นสะเทือน เหอมั้นซิน หยิบกางเกงแล้ววางลงไปที่เท้าของเขาเหมือนกับทุกวัน อย่างไรก็ตามเมื่อเธอทำสิ่งเดิม ๆ นี้ ในใจของเธอก็ยังคงมีความรู้สึกรักเขาอย่างลึกซึ้ง วันนี้เธอเพียงแค่อยากจะให้เขากินบะหมี่อย่างมีความสุขเท่านั้น อยู่ร่วมกันด้วยดี ก็ควรจากกันด้วยดีเช่นกัน ไม่ต้องการที่จะทะเลาะอะไร ต่อไปคงจะมีความทรงจำที่อบอุ่น “คุณยังไม่ตอบคำถามฉัน จำไว้หรือยัง?” เขานั่งยอง ๆ ขมวดคิ้วมองดูเธอที่อยู่ตรงหน้าแล้วถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฉันจะไปปลุกหลิงหลิงให้ตื่น คุณล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ไปกินบะหมี่เถอะ ฉันบีบยาสีฟันไว้ให้แล้ว ” เหอมั้นซิน พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางช่วยเขาเก็บชายเสื้อเข้าไปในกางเกง แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นมองเขา โดยที่รอยยิ้มบนใบหน้าไม่เคยจางหาย เซียวจื่อฝาง ทำไมคุณถึงได้ทำเป็นเย็นชากับฉัน? คุณคิดว่าฉันเหอมั้นซินสามารถรักคุณ รักจนต่ำต้อยจนไม่นับถือตัวเองเลยหรือ? เธอลุกขึ้นแล้วไปที่ห้องของลูกสาว สาวน้อยลืมตาขึ้นมาเห็นแม่ ก็ทั้งดีใจและเสียใจ “แม่ กลับมาแล้วเหรอ? คุณกลับมาแล้วจริง ๆ” เธอจับที่คอแม่ของเธอ แล้วจูบลงไปที่หน้าหลายที “จุ๊บ จุ๊บ” จูบจนหัวใจของเธอเหมือนมีกระแสน้ำอุ่น ไม่ว่าโลกนี้จะมีเรื่องที่ไม่สมปรารถนามากแค่ไหน ลูกสาวคนนี้ก็สามารถทำให้เธอพอใจได้ “หลิงหลิง ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เตรียมตัวไปกินบะหมี่” “กอดลูกสาวอย่างแนบแน่น ปล่อยเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล” “แม่ หน้าของคุณเจ็บไหม?” เด็กหญิงตัวน้อย เห็นว่ามุมปากแม่ของเธอฟกช้ำและบวมจากการถูกตบเมื่อวาน นอกจากนี้แก้มของเธอยังแดงผิดปกติ เธอเอื้อมมือออกไปสัมผัสเบาๆ เอ๊ะ? ทำไมหน้าของแม่ถึงได้ร้อนอย่างนี้? “แม่ไม่เจ็บ เมื่อถูกมือเล็ก ๆสัมผัสเข้า ก็รู้สึกว่าเจ็บจริง ๆ ” “แม่ คุณเป็นไข้หรือเปล่า? ฉันจะวัดอุณหภูมิร่างกายคุณ” จำได้ว่าทุกครั้งที่เธอเป็นไข้ แม่ก็จะถามเธออย่างนี้ หลังจากนั้นก็จะวัดอุณหภูมิร่างกายทุก ๆ 2-3 นาที เหอมั้นซิน เอามือแตะที่หน้าผากตัวเอง ไม่แปลกใจที่เธอจะสลบ “นิดหน่อย แม่กินยาแล้ว ไม่เป็นไร คุณรีบใส่เสื้อผ้า แม่จะไปลวกเส้นบะหมี่”