ตอนที่ 5 อายเขาตายแล้ว

ตอนที่ 5 อายเขาตายแล้ว ในพจนานุกรมของพิมพ์ลดา เช้าวันอาทิตย์ถูกกำหนดไว้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการนอนหลับ โดยเฉพาะเหมือนวันแบบวันนี้ แม่แก่เธอไม่อยู่ จึงไม่มีใครร้องตะโกนให้เธอตื่นนอนแน่นอน แต่ทำไมจู่ๆร่างกายเย็นเยือกทีหนึ่ง? ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเกาอยู่ข้างหู คันมาก? ฮึ ๆสองเสียง พิมพ์ลดางัวเงียลืมตาขึ้นมา ตาคู่หนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าในทันใด ทำให้เธอร้องกรีดอย่างอดไม่ได้ “น้าอ้อย น้าทำอะไรน่ะ? ทำฉันตกใจแทบตาย!” ร้องกรีดเสร็จ พิมพ์ลดาตื่นเต็มที่ คนที่มากวนฝันดีของเธอแต่เช้าไม่ใช่ใครอื่น คือน้าอ้อยที่อยู่ตรงข้ามบ้านพวกเขา มองดูทรงผมอันยุ่งเหยิงของพิมพ์ลดาทรงนั้น น้าอ้อยขมวดคิ้ว โยนสิ่งของที่อยู่ในมือไปตรงหน้าเธอ กล่าวว่า “พิมพ์เอ๋ย นี่เป็นแม่เธอให้ฉันเอามาให้เธอ เธอให้ฉันบอกว่าถ้าวันนี้เธอไม่ไปนัดบอดก็ไม่ต้องกลับมาอีกแล้ว นำทะเบียนบ้านของเธอติดตัวไปด้วย วันหน้าจะได้ไม่เกิดปัญหา” เมื่อพิมพ์ลดาเพิ่งเกิดมา ทะเบียนของพ่อแม่ไม่ได้อยู่ในเมืองs เพื่อเอื้อความสะดวกในการเข้าเรียนของเธอแล้ว จึงได้ย้ายทะเบียนของเธอมาคนเดียวก่อน ดังนั้นตอนนี้ทะเบียนของพิมพ์ลดาจึงแยกไว้ในเล่มแดงเข้มเล่มหนึ่ง เมื่อก่อนแม่เธอจะช่วยเก็บรักษาเล่มทะเบียนให้เธอ กล่าวว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เธอขโมยเล่มทะเบียนไปทำเรื่องไม่ดี นี่ดีแล้ว มอบมันให้เธอโดยตรง ยังให้พิมพ์ลดาสองทาง หนึ่ง กล้าก้าวไปนัดบอด สองเก็บของไสหัวไปจากบ้าน เดิมพิมพ์ลดายังคิดลบข้อความทิ้งไปแล้วเธอจะได้บอกแม่เธอว่าเธอไม่ได้รับการแจ้งเตือน แต่ใครจะรู้ว่าแม่เธอยังได้เตรียมรับมือไว้ ก่อนน้าอ้อยจะออกบ้านไปได้ส่งกระดาษบันทึกแถบหนึ่งให้พิมพ์ลดา ด้านบนก็เขียนเนื้อหาที่แม่ของเธอได้กล่าวไว้ในข้อความ ลงจากรถแท็กซี่ พิมพ์ลดาหยิบกระดาษบันทึกที่น้าจังกึมให้มา มองดูที่อยู่ “เช้าสิบโมง ร้านโอเก้อกาแฟ ถนนอาทิตย์ โต๊ะที่ยี่สิบสอง จิลถา วิศวกร” ดูสาระบนแผ่นกระดาษ พิมพ์ลดาทวนอีกรอบ “โต๊ะที่ยี่สิบสอง?” เห็นหมายเลขนี้ เธอชะงัก “ทำไมฉันจำว่าที่ฉันเห็นในข้อความคือโต๊ะสิบสองนา?” “โอ๊ย! ไม่สนล่ะ ยี่สิบสองก็ยี่สิบสองหล่ะ” เก็บแผ่นบันทึกใส่กระเป๋าตามความสะดวก พิมพ์ลดาพ่นลมออกจากปากแล้วผลักประตูเดินเข้าไปในร้านโอเก้อกาแฟ ร้านโอเก้อกาแฟเป็นร้านกาแฟที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองs ร้านมีชื่อเสียงเป็นเพราะที่นี่ของทุกอย่างแพงมากอย่างอัศจรรย์ แม้ว่าพิมพ์ลดามีรายได้ที่ไม่เลว แต่ถ้าให้เธอมาที่นี่ประจำ เธอจะต้องปวดใจแทบตายแน่นอน ที่กินและดื่มล้วนเป็นหยาดเหงื่อโลหิตของเธอน่ะ! พอพิมพ์ลดาเข้าประตูก็มีพนักงานมาต้อนรับ “สวัสดีค่ะ คุณมีนัดล่วงหน้าไหมค่ะ?” “โอ้ สวัสดี! ฉันมีเพื่อนอยู่ที่โต๊ะยี่สิบสองค่ะ” พิมพ์ลดาตอบ บริกรยิ้มผายมือแสดงอาการเชื้อเชิญ “เชิญทางนี้ค่ะ” โต๊ะหมายเลขยี่สิบสองเป็นที่นั่งข้างหน้าต่าง ในปลายฤดูใบไม้ร่วงช่วงเช้านี้ มีแสงแดดรำไรสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกตกสู่พื้น พิมพ์ลดามองแต่ไกล ก็เห็นชายคนที่นั่งอยู่โต๊ะยี่สิบสอง ทางหนึ่งก้มหน้าดูเอกสาร ทางหนึ่งกำลังโทรศัพท์ “ครั้งนี้สายตาแม่มีความคืบหน้าแฮะ!” กำลังคิดอยู่ พิมพ์ลดายักมุมปากขึ้น แม้ว่าไม่เห็นหน้าชัด แต่จากรสนิยมในการแต่งตัวของเขาและเมื่อเทียบกับลุงข้าราชการคนนั้นครั้งที่อยู่รีสอร์ทริมทะเล ช่างดีกว่ามากเหลือเกิน! โอเค พิมพ์ลดายอมรับว่าบางครั้งเธอก็เป็นคนเจ้าชู้และก็มีความอ่อนไหวในจิตใจราวกับสาวรุ่น ๆ ภายใต้การนำของบริกร พิมพ์ลดาย่างทีละก้าวเข้าใกล้โต๊ะยี่สิบสอง “ท่านค่ะ มีหญิงสาวคนหนึ่งมาพบท่านค่ะ” ขณะก่อนเชิญพิมพ์ลดานั่งลง บริกรได้เข้าไปทักทายกับชายคนที่นั่งอยู่ก่อน ได้ยินคำพูดของบริกร เขาเงยหน้าขึ้นมองพิมพ์ลดาที่อยู่ข้างๆบริกร จิตใจพิมพ์ลดารอคอยเต็มเปี่ยมรอเขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แสร้งยกมือขึ้นเสยแต่งทรงผม แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าหล่อเหลาจนแทบทำให้คนหยุดกลั้นลมหายใจได้ของอีกฝ่าย กลับสำลักน้ำลายตัวเองทีหนึ่ง “อะแฮ่ม...” “คุณค่ะ ท่านเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ?” เห็นพิมพ์ลดาไอไม่หยุด บริกรรีบถามเธอ พิมพ์ลดาโบกมือใส่เขาแล้วหันหลังวิ่งไปที่ห้องน้ำ ตรงหน้ากระจก พิมพ์ลดามองใบหน้าที่ไอจนแดงก่ำ ผิดหวังไม่สบายใจกัดฟันแน่น “อายเขาตายแล้ว!”