ตอนที่34 ผู้ชายที่ชอบกินของหวาน

ตอนที่34 ผู้ชายที่ชอบกินของหวาน “เวยเวยเธอมาที่นี่ได้ไง” เสียงที่คุ้นเคยลากเป้ยฉ่ายเวยกลับมาแห่งความเป็นจริงหันไปมองก็เห็นคู่ชายหญิงที่หน้าตาดีกำลังเดินมาหาตัวเองคนที่เรียกตัวเองไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง ส่วนอีกคนก็ยิ่งไม่ต้องพูดเพราะเป็นฉูเจ๋อหยาง เธอไม่คิดว่าจะได้เจอพวกเขาสองคนที่นี่และไม่คิดว่าฉูเจ๋อหยางจะมาเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตกับหนานฉิงและยิ่งประชดกว่านั้นคือเธอก็เคยชวนให้ฉูเจ๋อหยางไปซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยกัน เขาก็แค่เงียบไปสักพักแล้วปฏิเสธนิ่งๆ จากนั้นก็ไม่มีจากนั้นอีกเพราะเธอไม่เคยเรียกเขาไปอีก ความรักนี่มันยิ่งใหญ่จริงๆ ถึงแม้ในใจจะคิดอย่างนั้นแต่ใจของเป้ยฉ่ายเวยก็แอบเจ็บแต่อยู่ต่อหน้าพวกเขาก็เปลี่ยนหน้าแล้วยิ้ม “ใช่มาซื้อของนิดหน่อย” หนานฉิงคิดว่าเป้ยฉ่าน้วยกำลังเหม่อลอยแต่เห็นเธอตอบตัวเองก็ค่อยนึกได้ “เวยเวยวันนี้เป็นวันอาทิตย์ม่ใช่หรือไง ตอนนี้ในร้านงานยุ่งอยู่เธอทำไมไม่ไปทำงาน” หลังจากที่เธอกลับมาก็พบว่าเวยเวยเป็นพวกบ้าทำงานเพื่อเงินทำได้ทุกอย่างถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไมเวยเวยขาดเงินขนาดนั้น สายตาฉุเจ๋อหยางมีความเศร้าสักแป๊บแล้วหายไปคนตัวสูงยืนอยู่ตรงนั้นถึงแม้ไม่พูดคุยอะไรก็ทำให้คนรู้สึกมีความกดดันบวกกับหน้าตาที่ดูหล่อก็ยิ่งดึงดูดสายตาจากคนอื่นอีก เป้ยฉ่ายเวยตั้งสติแล้วพูดตามปกติ “อือวันนี้ฉันไม่สบายนิดหน่อยเลยลางาน” ได้ข่าวว่าเพื่อนตัวเองไม่สบายหนานฉิงก็รีบพูดอย่างเป็นห่วง “เวยเวยเธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า” จากนั้นก็แอบบ่น “ก็ไม่ได้ให้เธอส่งเลี้ยงในบ้านไม่รู้ว่าเธอทำขนาดนี้ไปเพื่ออะไร ไม่สบายแล้วทำไมไม่เห็นหลี่จื่อเชียนมาเป็นเพื่อนเธอนี่แฟนเธอไม่ทำตามหน้าที่เลยนะ” “ก็แค่เรื่องเล็กน้อยไม่อยากไปรบกวนเขาอีกอย่างเขาพึ่งกลับจากเมืองนอกคงจะมีงานยุ่งเยอะแยะแหละ” เป้ยฉ่ายเวยกำรถเข็นแน่นแต่เห็นใครบางคนไม่มีท่าทีอะไรในใจก็โล่งแต่ความผิดหวังกลับมีมากขึ้น ทำไมเธอต้องผิดหวังแบบนี้มันก็ปกติดีไม่ใช่หรอ “เธอนี่พูดง่ายไปนะ” หนานฉิงเขย่าหัวอย่างไม่เห็นด้วยแต่เห็นเป้ยฉ่ายเวยไม่ตอบก็หันไปคุยกับผู้ชายข้างๆ “อาเจ๋อเธอช่วยฉันคุยกับเวยเวนหน่อยสิว่าถ้าเธอทำงานแบบนี้อีกแล้วร่างกายจะรับไม่ไหว” ฉูเจ๋อหยางหันไปมองผู้หญิงที่ไม่กล้ามองตัวเองอย่างมีนัยจากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา “ร่างกายเป็นของตัวเองถ้าตัวเองก็ไม่รักแล้วคนอื่นจะทำยังไงได้” “ถึงแม้มันจะเป็นแบบนั้นแต่เวยเวนไม่ใช่คนนอกสักหน่อยเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” หนานฉิงพูดอย่างไม่ยอม เห็นเพื่อนสนิทจะทะเลาะกับฉูเจ๋อหยางเพราะตัวเองเป้ยฉ่ายเวยก็รีบพูดแทรก “หนานฉิงฉันซื้อของเสร็จแล้วกลับก่อนนะพวกเธอเดินต่อเลย” “เวยเวยทำไมรีบไปขนาดนั้นอ่ะ” หนานฉิงไม่ได้จะเถียงกับฉูเจ๋อหยางเพราะเป้ยฉ่ายเวยแต่เพื่อทดสอบความสำคัญของตัวเองในใจเขา นี่เป็นโรคที่ผู้หญิงทุกคนก็เป็นกันอยากลองทดสอบความสำคัญของตัวเองในใจแฟน แต่แน่นอนเธอก็รู้สึกแปลกๆรู้สึกว่าวันนี้เวยเวยดูตื่นเต้นมากเหมือนกลัวคนอื่นรู้เรื่องอะไร ไม่เพียงแต่หนานฉิงที่รู้สึกฉูเจ๋อหยางก็สังเกตเห็นถึงความพิรุธและสังเกตเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นเพราะนี่มันก็เกี่ยวข้องกับอาชีพของเขาด้วย ทนายเก็บรายละเอียดได้เก่งกว่าคนทั่วไป เขาสังเกตเห็นในรถเข็นของเป้ยฉ่ายเวยมีขวดน้ำที่ลวดลายเหมือนเด็กใช้และยังมีเค้กเขาจำได้ว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่ชอบกินของหวาน เขายังเห็นอีกว่าใต้ผลไม้มีหนังสือเล่มหนึ่งถ้าเขาดูไม่ผิดมันน่าจะเป็นสุ่ยหู่จ้วน นิยายที่ยาวและน่าเบื่อขนาดนี้เป้ยฉ่ายเวยจะไปชอบได้ยังไงบวกกับโทรศัพท์ของเมื่อคืนและการกระทำแปลกๆในวันนี้เป้ยฉ่ายเวยคงมีความลับที่บอกคนอื่นไม่ได้ และเหมือนกลัวเขาจะรู้เรื่องนี้มาก ฉูเจ๋อหยางคิดไปสักพัก “เธออาจจะมีเรื่องรีบ” ฉูเจ๋อหยางตอบอย่างนิ่งๆแล้วก้าวเท้าเดินไปต่อ หนานฉิงก็ไม่ได้คิดมากวันนี้ที่ให้อาเจ๋อมาเดินเป็นเพื่อนตัวเองมันเสียแรงขนาดไหนเวยเวยก็คงไม่ว่าหรอกที่ตัวเองมากับอาเจ๋อไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเขา ตอนนี้เวยเวยก็มีแฟนก็น่าจะเข้าใจเธออยู่แหละ เป้ยฉ่ายเวยพูดได้ว่าคือรีบหนีออกมาเป็นเพราะสายตาของฉูเจ๋อหยางน่ากลัวเกินไปเธอรู้สึกถ้าเธออยู่ต่อไปความลับนั้นของตัวเองจะแตกเธอเลยรีบมา ผ่านไปหลายซอยเป้ยฉ่ายเวยค่อยหยุดเดินแล้วหายใจเหมือนนึกอะไรขึ้นก็รีบตรวจดูในรถเข็นก็พบว่าเค้กวางไว้ที่เด่นที่สุดสีหน้าก็ซีดขึ้นมา ยังดีที่สุ่ยหู่จ้วนอยู่ข้างล่างสุด จากนั้นก็พูดปลอบใจตัวเองว่าอันนั้นเป็นแค่เค้กฉูเต๋อหยางก็คงจะจำไม่ได้แหละว่าตัวเองไม่ชอบกินของหวานก็เลยเขาน่าจะไม่ได้สังเกตเห็น เป้ยฉ่ายเวยไม่มีอารมณ์ซื้อของแถมยังปลอบใจตัวเองแล้วตั้งสติรีบไปจ่ายตังออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแถมยังหันไปมองซ้านขวาอย่างเกรงกลัวว่าฉูเจ๋อหยางและหนานฉิงยังอยู่หรือเปล่า มั่นใจว่าไม่มีคนค่อยเรียกรถแล้วไปโรงพยาบาล มาถึงโรงพยาบาลใจของเป้ยฉ่ายเวยที่ระแวงอยู่ก็ค่อยๆนิ่งแล้วถือถุงใหญ่เข้าไปในห้อง เป้ยฉ่ายเวยเอาเค้กรูปหมีแพนด้าน่ารักมาวางอยู่หน้ารุ่ยรุ่ย “รุ่ยรุ่ยดูสิว่าแม่ซื้ออะไรมาให้” “เค้ก” เห็นเค้กที่ตัวเองรุ่ยรุ่ยก็อดที่จะตะโกนไม่ได้ “อือ เดียวแม่ช่วยแกะให้รีบกินนะ” เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าฉูเจ๋อหยางของกินของหวาน เรื่องที่ฉูเจ๋อหยางชอบกินของหวานเป็นความลับมีแต่เธอรู้คนเดียว ใครจะไปคิดละว่าผู้ชายหน้าตาเย็นชาแบบนี้จะไปชอบของหวาน เธอก็รู้โดยบังเอิญตอนนั้นช่วงฉลองวันเกิดให้พนักงานเลยออกไปกินตอนกลางคืนแต่พอซื้อเค้กเสร็จใครก็ไม่ได้สนใจเพราะทุกคนเมากันหมดพอแยกย้ายก็กลับกันหมดมีแต่เธอที่ไม่ได้ดื่มเหล้าเลยเอากล้องเค้กที่ยังไม่ได้แกะเอากลับบ้าน ที่จริงเธอว่าพรุ่งนี้จะเอาไปให้พวกเขากินต่อแต่สายตาของฉูเจ๋อหยางจ้องมองที่เค้กนานเธอก็รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้มีท่าทีที่ไม่เหมือนกันต่อของหวาน และเธอก็ทายถูกเธอตักเค้ดไปวางหน้าเขา เขาไม่ได้ปฏิเสธ เป้ยฉ่ายเวยที่นั่งอยู่ข้างๆนั่งมองรุ่ยรุ่ยที่กินเค้กอย่างอบอุ่นในสายตาก็ดูมีความสุขเธอรู้ว่ารุ่ยรุ่ยก็ชอบของหวาน แต่ว่าผู้ชายคนนั้นถึงแม้ชอบก็ไม่แสดงออกมาไม่ให้คนอื่นแตะต้อง......