已经是第一章了
ตอนที่35 ไปสวนสัตว์
ตอนที่35 ไปสวนสัตว์
เป้ยฉ่ายเวยกลับไปเปลี่ยนเสื้อจากนั้นก็เอากระเป๋าสะพายมาเพื่อเก็บของสะดวก
รอให้รุ่ยรุ่ยเติมน้ำเกลือหมดทั้งสองแม่ลูกคือเตรียมพร้อมออกตลอดและเธอก็ลืมความกังวลในตอนเช้าไปหมด
เป้าหมายของวันนี้คือพอรุ่ยรุ่ยออกไปเล่นให้สนุก
เป้ยฉ่ายเวยไปจับจมูกเขาแล้วล้อเล่น “รุ่ยรุ่ยเบบี้น้อยเตรียมพร้อมที่จะออกไปหรือยัง?”
“อือแม่ครับผมเตรียมพร้อมแล้ว” รุ่ยรุ่ยเพื่อที่จะแสดงว่าเตรียมพร้อมจริงแล้วก็ยึดอกขึ้นมาแถมเอาขวดน้ำมามัดไว้ที่ข้างเอว
ทีแรกเป้ยฉ่ายเวยไม่ให้รุ่ยรุ่ยถือขวดน้ำแต่รุ่ยรุ่ยจะเอาให้ได้เธอเลยไม่ได้ไปห้ามอีกเป้ยฉ่ายเวยยื่นมือไปจูงมือเขา “พวกเราไปกันเถอะ!”
“ครับ” รุ่ยรุ่ยตอบกลับอย่างจริงจังเช่นกัน
วันนี้เป็นวันที่อากาศและลมดีเหมาะสำหรับออกไปเที่ยว
เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้พารุ่ยรุ่ยเรียกรถนั่งไปแต่กลับพาไปนั่งรถเมย์แทนให้เขาได้สัมผัสความสนุกสักหน่อย
รุ่ยรุ่ยที่อยู่บ้านนอกกับคุณยายตลอดก็นั่งอยู่ข้างเป้ยฉ่ายเวยเงียบๆนัยตาสีดำก็เอาแต่มองข้างนอกอย่างสงสัยสัมผัสความคึกคักในเมืองที่ต่างจากบ้านนอก
เป้ยฉ่ายเวยดูจากสายตาของรุ่ยรุ่ยเห็นได้ถึงความดีใจ ความแปลกใหม่เหมือนเด็กธรรมดาที่มาค้นหาความแปลกใหม่ของโลก
รถจอดไปตามทีละป้ายคนก็ไปๆมาๆยิ่งถึงข้างหลังก็มีพ่อแม่พาเด็กมาเที่ยวยิ่งเยอะ
และรุ่ยรุ่ยก็หน้าตาดีดึงดูดความสนใจจากเด็กได้มากขึ้น
มีเด็กผู้หญิงที่ห่างไกลจากพวกเธอพูดอย่างอยากรู้ “อันนั้น อันนั้นคือว่าพวกเรามาเป็นเพื่อนด้วยกันนะ”
รุ่ยรุ่ยยกหัวขึ้นมามองแก้มอ้วนๆตุ้ยๆของเด็กผู้หญิงแล้วยิ้มจากนั้นก็ตอบ “ไม่ได้”
“ฮือ.......” เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่คิดว่ารุ่ยรุ่ยจะปฏิเสธตรงขนาดนี้เลยร้องไห้ออกมารีบวิ่งไปหาพ่อแม่
พ่อแม่ของเด็กผู้หญิงก็เอาแต่ปลอบใจลูกตัวเองจากนั้นก็กลอกตามองเป้ยฉ่ายเวย
แต่เป้ยฉ่ายเวยกลับไม่ได้รู้สึกอะไรมากแต่ในใจแค่สงสัยถึงแม้นิสัยของรุ่ยรุ่ยจะเงียบๆแต่ก็ไม่มช่เด็กที่ไม่มีมารยาท “เป็นอะไรรุ่ยรุ่ย”
“แม่เมื่อกี้ผมเห็นเธอไปแอบหยิกเด็กผู้ชายข้างๆผมไม่ชอบผู้หญิงที่ใช้กำลัง” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างจริงจัง
“อือการเลือกคบเพื่อนเป็นสิทธิ์ของรุ่ยรุ่ย แม่เชียร์อยู่ละ” เป้ยฉ่ายเวยมองรุ่ยรุ่ยอย่างตกใจที่จริงเมื่อกี้เธอก็เห็นตายังไงเขาก็ไม่ใช่ลูกเราเธอก็ไปว่าอะไรไม่ได้แต่ไม่คิดว่ารุ่ยรุ่ยก็จะเห็น
“ไว้ใจผมได้ครับผมจะเป็นคนดี” เสียงไม่เล็กไม่ดังไปของรุ่ยรุ่ยส่งถึงหูพ่อแม่คู่นั้น
พ่อแม่ของเด็กผู้หญิงก็เข้าใจนิสัยลูกตัวเองดีก็ได้แค่เบปากแต่ก็ไม่ได้ไปว่าเป้ยฉ่ายเวยอีก
รุ่ยรุ่ยยิ้มแล้วกะพริบตามองเป้ยฉ่ายเวยราวกับบอกว่าแม่ผมเก่งไหมล่ะ
เป้ยฉ่ายเวยยื่นมือไปลูบหัวเขาอย่างตลกถือว่าเป็นการตอบ
การเกิดเรื่องนี้ขึ้นไม่ได้ทำให้อารมณ์ทั้งสองคนไม่ดีพอรถถึงป้ายเป้ยฉ่ายเวยก็พารุ่ยรุ่ยซื้อตั๋วเข้าสวนสัตว์
อาจะจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ผู้ปกครองที่พาเด็กมาสวนสัตว์ก็เยอะเสียงหัวเราะเด็กๆเต็มไปหมดรวมถึงรุ่ยรุ่ยด้วยที่ยิ้มไม่เคยหยุด
เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกที่ตัวเองเลือกมันถูกแล้วตากนั้นทั้งสองคนก็ไปดูยีราฟ นกยูง คิงคอง สล็อธและห่าน
แถมยังซื้ออาหารไปให้ลิงที่วิ่งอยู่ข้างนอกแล้วก็หมีโคอาล่า
แถมยังไปดูสัตว์ที่ดุร้ายอย่างเสือ สิงโตแล้วก็จระเข้
เล่นไปครึ่งสวนสัตว์รุ่ยรุ่ยก็ยังดีใจอยู่แต่ว่าหายใจแรงขึ้นเป้ยฉ่ายเวยรีบหาที่ให้รุ่ยรุ่ยพักแล้วถาม “รุ่ยรุ่ยเป็นไงบ้างรู้สึกเจ็บที่หน้าอกหรือเปล่า”
รุ่ยรุ่ยเห็นเป้ยฉ่ายเวยตื่นเต้นเพราะตัวเองก็กลัวเธอพาเขากลับตอนนี้เลย “ไม่มีอะไรแม่ผมยังเดินได้อยู่”
“รุ่ยรุ่ยเก่งมากแต่ว่าแม่เหนื่อยแล้วรุ่ยรุ่ยนั่งพักกับแม่ก่อนแล้วค่อยไปเดินต่อได้ไหม” การที่รุ่ยรุ่ยคิดเผื่อเธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจเธอรู้ว่ารุ่ยรุ่ยเหนื่อยแต่ก็ยังทำเป็นไหวอยู่เลยตั้งใจบอกว่าตัวเองเหนื่อยต้องการพัก
“อือ แม่รีบนั่งลงไปพักผ่อนก่อนเลย” รุ่ยรุ่ยถอดหายใจแต่บนใบหน้าก็ยังยิ้มแย้มที่จริงก็เป็นแม่นั่นเองที่ต้องการเวลาพักผ่อน
เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้พูดอะไรก็นั่งลงไปตามที่รุ่ยรุ่ยบอกแล้วเอาทิชชูออกจากกระเป๋าเช็ดเหงื่อให้เขาอย่างละเอียด
แล้วเอาผลไม้ที่ล้างเสร็จมาให้รุ่ยรุ่ยเลือกกิน
ในมือรุ่ยรุ่ยถือผลไม้ไว้แต่ตากลับจ้องเป้ยฉ่ายเวยอย่างเดียวบนใบหน้าซาลาเปาก็แดงขึ้นมาอย่างน่าสงสัยแม่สวยมากแล้วก็อบอุ่นมาก
จากนั้นก็นึกถึงพ่อที่ไม่เคยมาหเห็นหน้าพ่อนี่ตาไม่ถึงจริงๆทำไมถึงทิ้งแม่ที่ทั้งสวยทั้งหอมขนาดนี้ลงคงเป็นคุณลุงที่ตาไม่ถึง
รอให้เขาโตเขาจะไปล้างแค้นแทนพ่อแล้วสั่งสอนพ่อดีๆ
เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าการกระทำเล็กน้อยของตัวเองในใจรุ่ยรุ่ยคิดไปถึงละครน้ำเน่าสามสิบเรื่องแล้ว
ชื่อของละครคือ——-ตัวน้อยเสี่ยวเปา
“เป้ยฉ่ายเวย? เวยเวยเป็นเธอหรือเปล่า?” ผู้หญิงที่พูดเสียงดังเดินมาทางนี้
เป้ยฉ่ายเวยชะงักไปสักแป๊บแล้วมองคนที่เดินมาก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร
“เป็นเธอจริงๆด้วยเวยเวยตอนนั้นเธอเป็นดาวโรงเรียนของโรงเรียนเลยนะ แต่ไม่คิดว่าหลังจากจบมาหลายปีขนาดนี้แล้วเธอยังสาวและสวยขนาดนี้เธอจำฉันไม่ได้แล้วหรือไง ฉันเป็นเสี่ยวเหมยไง” เสี่ยวเหมยพูดอย่างอิจฉา
“อือเสี่ยวเหมยเธอยังเหมือนเดิมเลยนะ” จากที่พูดแบบนั้นเป้ยฉ่ายเวยก็นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเสี่ยวเหมยคนที่เสียงดังที่สุดในห้องชอบกระจายข่าวลือไปมั่ว.......
เสี่ยวเหมยยิ้มจากนั้นก็มองไปที่รุ่ยรุ่ยที่นั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ก็พูดอย่างเว่อร์ “ไม่คิดว่าผ่านไปนานขนาดนี้ลูกเธอจะโตแบบนี้แล้ว น่ารักมากเลยสามีเธอคงต้องหล่อแน่ๆ”
เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะอธิบายยังไงจากนั้นรุ่ยรุ่ยที่นั่งเงียบอยู่ก็พูด “น้าครับผมเหนื่อยแล้วอยากกลับบ้าน”
ได้ยินที่เด็กเรียกเป้ยฉ่ายเวยแบบนั้นเสี่ยวเหมยก็ชะงัก “ที่แท้ก็พาหลานชายมาเที่ยวนี่เอง”
“ใช่” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มแต่อีกฝั่งก็แอบสงสารรุ่ยรุ่ยที่รู้จักดูสีหน้าคนตั้งแต่เด็กเธอก็เพราะมีรุ่ยรุ่ยอยู่เลยไม่กล้าหาข้ออ้างกลัวเธอไปทำร้ายจิตใจเด็ก
เสี่ยวเหมยเห็นเป้ยฉ่ายเวยเหมือนไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อก็พูด “เวยเวยงั้ยฉันไปก่อนนะไว้ค่อยคุยกัน”
“อือ” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าตอบ
รอให้เสี่ยสเหมยไปไกลแล้วเป้ยฉ่ายเวยก็นั่งลงข้างรุ่ยรุ่ยแล้วขมวดคิ้วเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็หยุดพูดหาเหตุผลอื่นมาแทนได้แต่ในใจลึกๆของเธอก็ไม่อยากโกหกอีกและต้องการคำโกหกอีกมากมายเพื่อที่จะปกปิด
และไม่อยากรอให้รุ่ยรุ่ยโตมาแล้วเกลียดเธอ
已经是最新一章了
加载中
