ตอนที่ 2 ลุ่มหลง

ต๭นที่ 2 ลุ่มหลง หัวใจของเธอตื่นเต้นวุ่นวายอย่างประหลาดทำให้เธอเริ่มสับสน ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป "ปล่อยฉันก่อนนะ!"เธอพึมพํา แต่การปฏิเสธแบบนี้ ดูเหมือนว่าจะทำให้ผู้ชายต้องการมากกว่าให้คำเชิญเสียอีก จิรายุปล่อยมือจากเธอก่อนคำพูดของเธอเสียอีก เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในที่สุดก็รู้สึกกังวลน้อยลงไปบ้าง แต่ก็รู้สึกผิดหวัง ราวกับว่าเธอถูกโยนไปกลางอากาศและไม่สามารถลงมาได้ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอรอนานเกินไป อยู่ๆก็หันหน้าของมา และจูบริมฝีปากเธอที่เปิดถึงครึ่งนึง เธอชอบรสชาติมินท์ในปากของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคย ดังนั้นเธอจึงปิดตาและมีความสุขกับความรักและเหวลึกที่เต็มไปด้วยความปรารถนานี้ ไม่อยากดิ้นรน และก็ไม่จำเป็นด้วย การจูบของจิรายุเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย ซึ่งอาริยาที่กำลังมึนหัวนั้นก็หายใจเข้าอย่างแรงๆ ในตอนนี้ เธอก็ได้กลิ่นลมหายใจของเขา ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ กลิ่นมันผิดปกติ! หรือว่าเขาไม่ใช่พิชัย？ ความคิดนี้ทำให้เธอตกใจ! แต่นี่ก็แปลกจริงๆ ตั้งแต่ที่ตนก้าวเข้ามา เขาก็ไม่เคยพูดจาสักคำ มีเพียงทำเสียง“ชู่ววว”ไปสองครั้ง ตายละ！ขนหัวของเธอลุกโซนไปทั่วครู่นึง ความกลัวทำให้เธอตกใจราวกับถูกจมเข้าในสายน้ำ ซึ่งทำให้เธอสับสนเล็กน้อย และถึงกับไม่รู้จะทำยังไงต่อ ฉันคงหลอนไปเอง！ ฉันคงหลอนไปเอง！กลิ่นสบู่ของเขา กลิ่นมินต์ของเขา ไม่สามารถแปลงปลอมได้! "คุณ ...ชัย คุณปล่อยฉันก่อน!"เธอบิดหัวของเธอ และหนีจูบของเขา ตอนนี้ไม่ว่าสิ่งที่เธอสงสัยจะจริงหรือไม่ เธอก็ต้องยืนยันก่อน ถึงจะได้โล่งใจ ส่วนจิรายุรู้ว่าเธอจะรู้เรื่องในไม่ช้าก็เร็ว ซึ่งเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะได้เธอในรูปแบบไม่รู้ตัวแบบนี้ เขาเลยตามใจเธอแล้วปล่อยเธอไป “ชัย ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลย？คุณเป็นพิชัยจริงหรือเปล่า？” ซึ่งเขาก็ไม่ถามเลย ว่าทำไมเธอถึงถามเขาเช่นนี้ ซึ่งนี่ก็ทำให้เธอกลัวยิ่งกว่าเดิม เธอถามประโยคนี้ออกมา และพบว่าเสียงของตนสั่นเทาเพราะความกลัว "ไม่ใช่!"จิรายุกล่าวสองคำนี้อย่างเด็ดขาด อาริยาแข็งตัว ทันใดนั้นหัวเธอก็มีเสียงวิ๊ง ถึงกับทำให้เธอไม่สามารถคิดได้ชั่วครู่หนึ่ง หลังจากผ่านการปล่อยสมองว่างเปล่านั้น เลือดของเธอก็ไหลท่วมศีรษะ เธอตัวสั่นด้วยความโกรธ "คุณ ... คุณเป็นจิรายุ？"เธอทั้งโกรธทั้งอาย คีย์เสียงของเธอก็เปลี่ยนไปด้วย ทันใดนั้นจิรายุก็ยิ้มขึ้นมา เขาเข้าหาใบหน้าของเธอในที่มืดและพูดเบาๆ กระซิบไปที่ข้างหูเธอว่า"ใช่แล้ว!" ฉัน ฉันทำอะไรลงไป？ ไม่น่าเชื่อว่าฉันกับเขา...ทำไมฉันถึงไม่ระวังตัวเลย？อาริยารู้สึกทั้งเกลียดทั้งเสียใจ แทบจะเอาหัวมุดเข้าไปในดิน ทำไมฉันถึงจำแฟนของฉันเองไม่ได้?ช่างโง่เหลือเกิน! ฉันคือดูไม่ออก แต่เขาไม่ใช่น่ะสิ เขาเป็นปีศาจชัดๆ และยังเป็นปีศาจที่ไร้ยางอายที่สุด！ เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพิชัยนะ เขาจะทำแบบนี้ได้อย่างไร "คุณ ... คุณมันสารเลว!คนไร้ยางอาย!"ร่างกายของเธอสั่นไหวไปทั่ว เธอดุเขาด้วยพลังทั้งหมดของเธอ ช่วยไม่ได้ที่เสียงคำรามนั้นไม่มีจำกัด เป็นเสียงต่ำทั้งหมด ไม่มีเสียงแหลมเลย เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เธอเลยพูดคำเหล่านี้ซ้ำๆ และด่าเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก จิรายุไม่พูดอะไรเลย ปล่อยให้เธอด่า เขาไม่ตอบสนองอะไรเลย!เขาช่างหน้าด้านมาก!การไม่ตอบสนองของเขาทำให้เธอไม่หายแค้นเลย รู้ว่าใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เธอ เธอเลยแกว่งโดยไม่คิดเลย ซึ่งจิรายุที่อยู่ในความมืดเหมือนจะเห็นภาพกลางคืน คาดอยู่แล้วว่าเธอจะตีมา เขาเลยคว้าข้อมือของเธอก่อนที่เธอจะตีเขา เขาไม่ได้ออกแรงมาก แต่เธอก็ไม่สามารถดิ้นออกจากเขาได้ “ทำไมรึ？ด่ายังไม่พอ？ยังจะตีคนด้วยงั้นรึ？ฉันเคยบอกมั้ยว่าฉันเป็นพิชัย？” "คุณ ... คุณไม่ได้พูดก็จริง แต่คุณ ... " เธอกล่าวอะไรไม่ถูกเลย ใช่สิ เขาไม่เคยบอก ทั้งหมดเป็นเพราะว่าเธอคิดเอง “รู้ละ ฉันรู้แล้วทำไมคุณคิดว่าฉันเป็นพิชัย เพราะฉันใช้สบู่เดียวกับเขา ใช้ยาสีฟันเดียวกัน และอีกอย่างเขาเคยถามฉันว่าต้องจูบคุณแบบไหนถึงจะได้ตัวคุณ”เขาพูดอย่างช้าๆ จิรายุรู้อยู่แล้วว่าพิชัยปฏิบัติกับเธอด้วยวิธีไหน จึงจูบเธอด้วยวิธีนี้ ยิ่งไปกว่านั้นความสูง ความอ้วน และความผอมของพวกเขายังคล้ายคลึงกันอีกด้วย และแม้แต่กลิ่นในปากและกลิ่นร่างกายของพวกเขาก็เหมือนกันอีกด้วย เขารู้ว่าเธอไม่สามารถบอกความแตกต่างได้ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจทำเช่นนั้น "หุบปาก! นายมันคนไร้ยางอาย!ปล่อยมือฉัน!นายทำให้ฉันพะอืดพะอมไปหมด！”อาริยาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น และเธอก็ไม่อยากรู้ สำหรับโรคจิตแล้ว จะทำอะไรก็ไม่แปลก "เริ่มพะอืดพะอมแล้วเหรอ?เมื่อกี้ยังจูบอย่างเมามันอยู่เลยนี่？” "นาย!"เธอยกมืออีกข้าง แต่ก็ถูกจับโดยเขา “ชู่ววว！ใจเย็น ๆ อย่าทำลายบรรยากาศคืนนี้เลยนะ! ”เขาพูดด้วยน่ช้ำเสียงเบาๆ ราวกับกำลังปลอบใจเธอ แต่ทำให้เธอโกรธยิ่งกว่านั้น จับมือของตนไว้งั้นเหรอ? ตนยังมีเท้า และเธอเริ่มเตะไปรอบๆ และไม่สนว่าจะเตะโดนที่ไหนของเขา