ตอนที่ 8 นึกจนโศกเศร้า

ต๭นที่ 8 นึกจนโศกเศร้า "ไสหัวไป" เธอกัดฟันกรอดแล้วตอบไปว่า "แกได้สิ่งที่แกต้องการแล้ว ไสหัวไปซะ! อย่าปรากฏตัวให้ฉันเห็นอีกต่อไป และแกจะต้องไม่ทำร้ายพิชัย！ ”เธอตะโกนและคำราม "ฉันจะพาเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย แล้วฉันก็จะไสหัวไป แต่ถ้าจะให้อยู่ห่างจากเธอ ฉันกลัวว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ จะทำร้ายหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับเธอ จะปฏิบัติกับฉันยังไงในอนาคต" จิรายุพูดด้วยเสียงเยือกเย็น บังคับหัวใจต้องแข็งกับเธอ เมื่อใจอ่อนเมื่อไหร่ แผนการก็จะพลาดไปหมด อาริยาหลับตา ในเวลานี้เธอไม่มีกำลังที่จะคุยกับเขาอีกต่อไป แล้วก็เดินเซไปที่ทิศบ้านของเธอเอง จิรายุติดตามเธอไม่ใกล้ไม่ไกล ก็ไม่พูดคุยกับเธอ ตอนแรกเธอต้องการกลับไปที่บ้านเช่า แต่เขาคอยติดตามด้านหลัง เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าตนเองพักอยู่ที่ไหน แต่ก็ไม่อยากปริปากพูดขับไล่เขา เธอเลยเดินไปที่ตรอกซอกซอยโดยเจตนา แต่จิรายุก็พูดอย่างกระทันหัน "จำเป็นต้องอ้อมทาง?เมื่อเหนื่อยแล้วก็กลับไปพักผ่อนเสีย!" เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ทุกครั้งที่เขาสืบหาข้อมูลจากปากของพิชัยนั้น ก็ไม่ยากเลย เมื่อเขารู้แล้ว ทำไมเธอถึงต้องเจ็บตัวเพื่อทรมานตัวเอง? เธอหันหลังกลับและเดินไปยังที่ห้องเช่าในบ้านของเขาอย่างไม่เรื่องมากเสีย ส่วนเขาก็ไม่พูดอะไรอีก ตามหลังจนกระทั่งเห็นเธอถึงซอยใกล้บ้าน ถึงได้หันหลังกลับไป พอแน่ใจแล้วว่าเขาไม่ได้ตามติดอีกต่อไป ในที่สุดเธอก็มีพื้นที่ส่วนตัวของตนเอง เลยยืนอยู่ในทางเดินมืดๆของตึกชั่วครู่หนึ่ง เธอไม่กล้าที่จะร้องไห้อีกต่อไป พยายามควบคุมอารมณ์และบีบหน้าตนเอง "อาริยา วันนี้แกควรจะหัวเราะ แกกำลังจะแต่งงานในวันพรุ่งนี้แล้วนะ ใช่มั้ย？ เข้มแข็งขึ้น！ อย่าปล่อยให้พ่อแม่ของแกมองพิรุจแกออกนะ" เธอกระซิบกับตัวเองอย่างแผ่วเบา และบังคับตัวเองให้หัวเราะ "อาริยา นั้นลูกเหรอ?" จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงของพ่อของดังขึ้น เธอสะดุ้ง และกระแอม "ใช่แล้วค่ะพ่อ ฉันกลับมาแล้ว" "ทำไมใช้เวลานานขนาดนี้พ่อรอลูกมานานแล้วรู้มั้ย พ่อจำหมายเลขมือถือใหม่ของลูกไม่ได้ด้วย จะไปโทรหาที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะก็ไม่ได้ พ่อเลยทำได้แค่กระวนกระวายเดินไปมารอลูกที่นี่" พ่อกำลังพูดอยู่นั้น เดินมาหาเธอภายในไม่กี่ก้าว ทำให้อาริยาสะดุ้งใจหายวับ ไม่รู้ว่าพ่อเห็นจิรายุหรือไม่ ถ้าเห็นมันขึ้นมา ตัวเองจะอธิบายยังไง "คุณ ... พ่อคะ หนูสบายดีค่ะ นี่ก็กลับมาแล้วใช่หรือ？ งั้นก็ไปกันเถอะ ขึ้นไปกัน!" "ไปกัน วันนี้เข้านอนเร็วหน่อย ยังต้องตื่นเช้ามาแต่งหน้าในวันพรุ่งนี้อีก!" “นั่นสิ ต้องนอนเร็วหน่อยละ หนูก็เดินเหนื่อยแล้วเหมือนกัน” เธอรับปาก แล้วเดินตามรอยเท้าของพ่อ ทั้งคู่เข้าประตูพร้อมกัน "เจ้าเด็กนี้ ออกไปแล้วไม่รู้จักกลับมา ทำให้ใจหายกันทั้งสามคนเลยเห็นมั้ย" อาริยาเหลือบมองไปที่พ่อแม่และพี่ชายของเธอ ซึ่งพวกเขาก็กำลังมองดูเธออยู่เช่นกัน เธอถูกพวกเขาจับตามองจนเกิดความหวาดกลัวเล็กน้อยในใจขึ้น เพราะกลัวว่าพวกเขาจะมองดูอะไรออก "ไปซื้ออะไรมา？ไม่เห็นลูกถืออะไรเลยนิ?" แม่ถามด้วยสีหน้าแปลกใจ "อ่า ... คือ ... หนูค้นตั้งหลายร้านก็ไม่พบ ช่างมันเถอะ ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร แม่คะหนูเหนื่อยมากๆเลยหนูอยากไปนอนก่อน" "ปล่อยให้อาริยาไปนอนเถอะ" ฐิติกรพี่ชายของเธอพูดขึ้้น "นอนนอนนอน รีบไปนอน แม่จัดเตรียมเตียงให้พร้อมแล้ว" ห้องเช่าที่ราคาต่ำนี้ มี1ห้องนอนและ1ห้องนั่งเล่น พี่ชายนอนในห้องนั่งเล่น ส่วนเธอกับพ่อแม่ของเธอนอนอัดกันในห้องนอนเล็กๆทุกวัน พ่อแม่นอนบนเตียงคู่ ส่วนเธอนอนเตียงไม้ไผ่เล็ก พอหล่อนนอนลง พ่อแม่ของก็ดับปิดไฟให้ ความมืดในห้องทำให้หล่อนรู้สึกสบายขึ้นมาเยอะ เธอขดตัวร้องไห้อย่างเงียบๆ ในเวลานี้เธอคิดถึงพิชัยมากกว่าเวลาใด ทั้งรักทั้งรู้สึกปวดใจ