ตอนที่ 10 น้ำตาที่หยุดหยั้งไม่ได้

ต๭นที่ 10 น้ำตาที่หยุดหยั้งไม่ได้ "อาริยาวันนี้เธอสวยมาก! เป็นเจ้าสาวที่สมควรได้รับจริงๆ วันที่สวยที่สุดสำหรับผู้หญิงก็คือวันนี้แหละ อิจฉาเธอจัง "ธิดามองดูอาริยาในกระจกแล้วชม น้ำเสียงเธอนอกจากความอิจฉาแล้ว อาริยารู้ว่าในนั้นแฝงด้วยความเศร้าอยู่ “ อย่าอิจฉาฉันเลย เธอสวยกว่าฉันตั้งเยอะ คนที่จะได้รับบุญวาสนาพบเธอนั้น อาจกำลังเดินอยู่บนเส้นทาง และรอเธออยู่ก็ได้” "หวังว่าเป็นอย่างนั้นเถอะ!"เธอถอนหายใจ "แต่ไม่ว่าจะดีแค่ไหน ก็คงไม่ดีเท่าพิชัยของเธอหรอก เขาเป็นแฟนหนุ่มในฝันของหลายๆคนเลย และเขาจะต้องเป็นสามีในฝันของหลายๆคนในอนาคตแน่ๆ” หลังจากพูดเสร็จเธอก็มองไปที่อาริยาแวบนึงย่างเงียบ ๆ โฉมหน้าของอาริยานั้น จัดว่าอยู่ในระดับดีกว่าปานกลางนิดๆ ไม่ได้สวยล้นมนต์เสน่ห์ แต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยออร่าชีวิตชีวา ใบหน้ากลมๆของเธอนั้นเปล่งประกายความอ่อนเยาว์และดูแข็งแรงเสมอ เธอน่ารักมาก และเธอก็มีสไตล์น่ารักๆแบบสาวคนบ้านชั้นกลาง ส่วนธิดานั้น เธอมีตาสองชั้นคล้ายหงส์ แววตามีเสน่ห์เป็นของตน ซึ่งดูสวยหยาดเยิ้มมากกว่าอาริยาอีก เธอรู้สึกเองว่าตนเธอสวยมากกว่าอาริยา แต่โชคไม่ดีที่ตนไม่มีบุญวาสนา ที่จะได้แต่งงานกับพิชัย ผู้เป็นสามีที่ดี เนื่องจากเธอและอาริยามีความสัมพันธ์ที่โค่นข้างดี พวกเธอมักจะไปกินข้าวด้วยกันในเวลาไม่ไปทำงาน โดยเฉพาะเมื่อตอนที่เธอยังไม่เลิกกับแฟนนั้น ก็ได้นั่งทานข้าวด้วยกันหลายรอบ ซึ่งสองคนนี้แต่งงานวันนี้ พูดตรงๆ ในลึกๆธิดาก็ยังคงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ไม่มีใครคิด ก็เลยมองไม่ออก เธอเคยเพ่งสายตารุนแรงตามหลังพิชัยหลายรอบ โดยใช้แฟนตนเองเป็นที่หลบตา ใครจะไปรู้ ว่าในใจเขาจะมีเพียงอาริยาในสายตา ดูแลเธออย่างดี เหมือนกับเธอเป็นเจ้าหญิง ทว่าพูดถึงฐานะแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่เกิดในเมืองใหญ่ แม้ว่าสมัยนี้จะไม่นิยมพูดถึงยศถาบรรดาศักดิ์แล้ว แต่เธอก็ยังคงคิดว่าเด็กที่โตในชนบท แม้จะศึกษาเล่าเรียนแค่ในก็ยังคงเป็นเด็กในชนบทวันยังค่ำ แต่พิชัยไม่คิดอย่างนั้น เขารู้สึกว่าอาริยาน่ารัก ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ทุกครั้งที่ไปทานข้าว เขามักจะเอามือวางไว้หลังเก้าอี้ของเธอเสมอ ดูเหมือนเป็นการปกป้อง กับเป็นการเกรงกลัวว่าใครจะชิงเธอไปจากเขา การกระทำนี้ ทำให้ธิดาหึงจนตาแดงนับครั้งไม่ถ้วน แต่น่าเสียดาย หล่อนก็ได้แต่เป็นคนที่ที่อิจฉาอยู่เท่านั้น ทั้งคู่พูดพลาง ก็เริ่มมีคนเข้ามาเรื่อยๆ รวมทั้งคนที่เคยจีบอาริยา นิกรกับเพื่อนร่วมชั้นมานีและอีกหลายๆคน เธอยิ้มและคอยรับคำอวยพรของทุกคน มีสายเรียกเข้า ที่ไหนได้ เป็นสายจากขบวนแห่ของพิชัย พวกเขามาถึงชั้นล่างกันแล้ว อาริยารับสาย พร้อมรู้สึกกระสับกระส่ายในใจ หากไม่มีจิรายุที่เลวทรามนั้น ตอนนี้ เธอคงจะมีความสุข พี่จุดประทัดแล้ว ในท่ามกลางเสียงประทัด ผู้คนพรั่งพรูกันแห่พิชัยผู้ซึ่งเป็นเจ้าบ่าวเข้ามา และมาที่ห้องเล็กของอาริยาพร้อมกัน "ลูกสาวเอ่ย จงเชื่อฟังพ่อและแม่สะใภ้ของลูก และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข!"วนิสาเตือนแล้วเตือนเล่า ราวเกรงว่าตนเองจะพูดไม่พอ "ฉันรู้แล้ว แม่ฉันรู้แล้ว พวกท่านก็ต้องดูแลร่างกายดีๆ อย่ารู้สึกแย่เลยนะ เราอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ จะแต่งไม่แต่งมันก็เหมือนกัน"อาริยาพูดอย่างสะอึกสะอื้น พอเห็นขอบตาของพ่อแม่และพี่ชายเริ่มแดง ในใจก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ ใช้โอกาสพอดี เธอหลั่งน้ำตาสองหยด นี่ก็เป็นประเพณีของสมัยก่อน ก่อนที่เจ้าสาวจะขึ้นขบวน น้ำตาแห่งร่ำลานั้นก็จะกลายเป็นหยดทองคำ "โอ้ ลูกสาว อย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวหน้าก็มัวหมด"ธนาธรเตือน อาริยาถึงจะหยุดร้องไห้ต่อได้ ปิดประตูอย่างรวดเร็ว!" "ปิดประตูเร็วเข้า! อย่าเพิ่งให้มันเปิดออกได้！”มานีสั่งการ เพื่อนผู้ชายที่เคยเรียนด้วยกันก็แห่กันไปปิดประตูอย่างแน่นหนา "พังเข้าไป!พังเขาไป!"เสียงเพื่อนนักเรียนของพิชัย วีรนันก็ดังขึ้นจากข้างนอกด้วย "พี่น้องทั้งหลาย! พังเข้าไปเลย ถ้าประตูพังเดี๋ยวฉันซ่อมให้!" พิชัยร้องตะโกนออกมา และแล้วพวกเขาก็เริ่มพังประตูกันจริงๆ "เฮ้ พิชัยนี่นายจะมาขอแต่งงาน หรือจะมาแย่งแต่งงานกันเนี่ย？ ห้ามใช้กำลัง นายต้องใช้ความจริงใจให้กับเจ้าสาว เราถึงจะปล่อยให้นายเข้ามา!"ธิดาตะโกนจากด้านใน เสียงอึกทึกก็หยุดลง พิชัยถามเสียงดัง“"ฉันต้องทำอย่างไร ถึงจะดูมีความจริงใจ" ？” "นายคิดเอาเองสิ!" "อาริยา ฉันรักคุณ ฉันจะรักคุณตลอดไป!" ตอนที่ตะโกนคำสาบานนี้ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เสียงอึกทึกก็เริ่มดังจากทั้งนอกและในอย่างคึกคัก เมื่ออาริยาได้ยิน น้ำตาก็ไหลแบบหยุดหยั้งไม่ได้อีกต่อไป ชัยคุณจะทำตามคำปฏิญาณของคุณใช่มั้ย จะรักฉันตลอดไปใช่มั้ย