ตอนที่ 12 สักวันก็ต้องเจอ

ต๭นที่ 12 สักวันก็ต้องเจอ อาริยานึกถึงที่รูมเมทเคยบอกตน เธอคนนั้นครั้งที่สองก็ยังมีเลือดเล็กน้อย และมีอีกคนเคยบอกว่าตนเองครั้งแรกไม่มีเลือดเลย คาดว่าเยื่อคงขาดตั้งนานแล้ว เธอคิดในใจลึกๆ หวังว่าตนเองจะยังโชคดี เมื่อวานไม่ได้ขาดไปหมด อาจยังมีเยื่อหลงเหลืออยู่เล็กน้อยในวันนี้ แม้แต่นิดเดียวก็ยังดี เพื่อสำหรับพิชัยแล้ว นี่ก็ถือว่าเป็นการหลอกลวงที่ดีสำหรับเขา พอนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็มีเป้าหมายค้ำจุนใหม่ในที่สุด รีบอาบน้ำแล้วกลับยังห้อง เนื่องจากการอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ใบหน้าเล็กของเธอจึงแดง ผิวของเธอดูขาวขึ้นมากกว่าปกติเล็กน้อย ทันทีที่เข้าประตู พิชัยก็ไม่สามารถที่จะละสายตาจากตัวเธออีกเลย "อาริยา คุนสวยมาก!" เขาพูดด้วยอารมณ์จากใจ แล้วก็เดินมาจะกอดเอวเรียวบางของเธอ เพื่อจูบเธอ "ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ กลิ่นเหม็นเหงื่อเต็มตัวไปหมด!" เธอสะบัดหนี "เฮ้อ! การที่จะกลายเป็นเจ้าบ่าวที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!"พิชัยกล่าวด้วยใจจริง พร้อมวิ่งออกไป และกลับมาอย่างรวดเร็วภายในสิบนาที ซึ่งอาริยายังนั่งเหม่อลอยบนเตียงอยู่เลย “ คราวนี้ คุณคงไม่มีข้ออ้างที่จะหลบอีกแล้วใช่มั้ย” เขาพูดพลาง แล้วก็จู่โจมเธอลงบนเตียงแต่งงาน กลิ่นกายของพิชัย ยังคงมีกลิ่นของสบู่อยู่ แต่กลิ่นนี้ก็ทำให้อาริยารู้สึกอึกชดอัดใจ ทำให้นึกถึงจิรายุโดยอัตโนมัติ "อืม!" เธอหน้าเขินและพยักหน้าตกลง เวลานี้ต้องมาถึงอยู่แล้วในสักวัน ถึงเเม้ว่าเวลานี้เธอจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกที่อยากทำมัน แต่เธอก็ยังไม่ต้องการให้เขาเห็นว่าเธอฝืนใจ "มาแล้ว!" “ โอ้ย เจ็บ!” อาจเป็นเพราะเธอไม่มีอารมณ์ และเป็นครั้งที่สองเอง เธอเลยยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ "ที่รัก ทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ!" เขาพูดด้วยเสียงเบาอ่อนโยน และจุมพิตน้ำตาที่เธอเพิ่งหลั่งออกมาเพราะความเจ็บ "อืม ฉันทนได้!" เธอหลับตาพร้อมกับกัดริมฝีปากของตน ทนต่อเผด็จการของเขา จนกระทั่งมีกลิ่นคาวเกิดขึ้นที่ริมฝีปากของเธอเล็กน้อย พิชัยลืมทุกสิ่งอย่าง ไม่สังเกตเลยว่าเธอกัดริมฝีปากจนออกเลือด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอก็นึกถึงจิรายุ นึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูด"เธอไม่กลัวหรือ จะมีใครสังเกตความผิดปกติของเธอในวันแต่งงาน" เขาพูดเพราะเอ็นดูฉัน หรือเขากลัวว่ามีคนจะสังเกตได้จริงๆ? คนอย่างเขาจะกลัวอะไรกัน แต่ถ้าว่าด้วยเอ็นดูก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ บางทีเขาอาจพูดแบบนั้นเพียงเพื่อให้ฉันจดจำเขาได้ ไม่ มันจะให้ฉันจำครั้งแรกให้ขึ้นใจ แต่ฉันจะลืมมัน เธอลืมตาขึ้น แล้วมองไปที่พิชัย เขาเป็นผู้ชายที่โตมากับความสบาย ผิวของเขาขาวและแตกต่างจากสีดำของจิรายุโดยสิ้นเชิง ทำไมฉันถึงต้องเปรียบเทียบ เธอคิดและรู้สึกเศร้าใจ น้ำตาก็พรั่งพรูออกอีกครั้ง "โอ๋ ที่รัก ฉันขอโทษ มันเจ็บมากไปเหรอ?"ในที่สุดพิชัยก็สังเกตเห็นน้ำตาและสีหน้าเจ็บปวดของเธอสักที เขาเลยหยุดเคลื่อนไหวต่อ เขายื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ มองเธออย่างระมัดระวัง “ ฉันสบายดี มาเลย ชัย เข้ามาเถอะ!” สูดลมเข้าจมูก แล้วพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม