บทที่ 1 ขอร้องหละ ให้ฉันเรียนจบมหาลัยก่อนนะ

บ๗ที่ 1 ขอร้องหละ ให้ฉันเรียนจบมหาลัยก่อนนะ แกร๊ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น ภายในห้องที่เงียบสงบ ไป๋หลิงซีสะดุ้ง ผ้าห่มที่อยู่ในมือถูกกำแน่นขึ้นอย่างเงียบๆ เผยให้เห็นนิ้วเรียวสีขาวใส ด้วยเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้น ไป๋หลิงซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ฟันที่เรียงตัวเป็นระเบียบกัดริมฝีปากแดงของตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้ จนกระทั่งกลิ่นเลือดอบอวลขึ้นมาภายในปาก “ผมเลยบอกแล้วไง ทุกอย่างบนร่างกายคุณ เป็นของผมทั้งหมด คุณไม่มีสิทธิ์ละเมิดพวกมัน” ข้างแก้มปวดขึ้นมา คางถูกบีบยกขึ้นมาอย่างแรง มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่มีลักษณะคล้ายดาวที่ลอยอยู่บนฟ้ายามค่ำคืน ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่สูง ราวกับจักรพรรดิ และเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่น มุมปากยกขึ้นทำมุม มองลึกลงไปในตาของเธออย่างเย็นชาราวกับสระน้ำเย็น “รู้ รู้แล้ว!” สนใจแก้มที่เจ็บปวดนั้นขึ้นมาไม่ไหว ไป๋หลิงซีอ้าปากค้าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นแผงอกที่เปลือยเปล่าของเขา อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา! กวางน้อยภายในใจสั่นไหวขึ้นมา เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะต่อต้านเขา ความรักที่ต่ำต้อยของเธอ เขากลับเกลียดชังจนถึงขีดสุด! “เชื่อฟังก็ดีแล้ว” มู่จิ่งเหยียนปล่อยคางของไป๋หลิงซีออก นิ้วที่เรียวยาวของเขาสัมผัสผ่านผิวบนใบหน้าของเธอ ค่อยๆถูไถอยู่อย่างนั้น สายตาไปหล่นอยู่ไหลของเธอที่โผล่ออกมาจากผ้าห่ม รอยจูบจางๆที่ฝังอยู่บนนั้น ในที่สุดก็ทำให้เขากระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจ และอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย “ผมจำได้ว่าเมื่อวานเป็นวันที่คุณต้องไปรายงานตัว!” ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดี หันไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านหลังออก มองเห็นเสื้อสีดำที่ถูกแขวนไว้เต็มไปหมด ดึงมันมาสวมทันที เขาชอบสีดำ เพราะว่าเขานั้นก็ใช้ชีวิตอยู่ในความมืด และสีนี้ก็เหมาะกับเขามาก! “ใช่ ใช่แล้ว” ร่างของไป๋หลิงซีสั่นไหว ใบหน้าที่เคยขาวซีดอยู่ก่อน ก็ซีดมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ลมหายใจก็ยังอ่อนแรงลงด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังจำได้! “เข้ามหาวิทยาลัยไหนหละ?” เขาจดกระดุมไปด้วย พลางถามไปด้วยอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ กระดุมคริสทัลสีขาวเกลียวสอดอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา ด้วยแสงประกายอ่อนๆ ทั้งสวยและมีเสน่ห์มาก และมู่จิ่งเหยียนที่เป็นแบบนี้ เธอกลับไม่กล้ามองอีก เพราะเธอรู้ดีว่า ต่อมา มือที่สวยงามคู่นั้น อาจจะหล่นมาอยู่บนหน้าของเธอ! “ฉัน ฉันชอบเมืองเจียงเฉิงมาก!” น้ำเสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ จนสองคำสุดท้ายเกือบจะไม่ได้ยิน แต่ว่าเขาก็ยังคงได้ยินมัน การเคลื่อนไหวในมือหยุดลงทันที สายตาที่เยือกเย็นและคมราวกับมีดนั้น หล่นอยู่บนร่างกายเธออีกครั้ง! “ดังนั้นแล้ว?” ดังนั้น... ...? ไป๋หลิงซีสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นและ สบตาเข้ากับสายตาของมู่จิ่งเหยียนพอดี ราวกับว่าถูกบางอย่างกัดเข้าเต็มๆ ตื่นตระหนกและหลบตาราวกับทำความผิดอีกครั้ง! เขาเป็นโจรของเธอ โจรที่เธอไม่มีทางหนีพ้นได้ เธอเต็มใจที่จะยอมโจรคนนี้จับ และไม่อาจปลดปล่อยตัวเองได้! “คุณสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเมืองเจียงเฉิง!” เขาให้คำตอบเธออย่างตรงๆ และยังให้สายตาที่เย็นชากับเธอเหมือนกัน น่ากลัวราวกับถูกแช่แข็ง! “ฉัน... ...” เธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถปิดบังเขาได้ เป็นเธอที่ไร้เดียงสามากเกินไป และคิดว่าขอแค่ยื้อเวลาจนกว่าจะประกาศผลสอบก็พอ เสร็จแล้วเธอแค่เดินทางไปเมืองเจียงเฉิงก่อน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า... ...เขากลับถามออกมาก่อน จริงๆแล้วเขาไม่เคยได้สนใจเรื่องของเธอมากนัก “คุณอยากหนีไปจากผม?” “ไม่นะ ไม่ ฉันแค่อยากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่แม่ฉันเคยเรียนเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่นเลยจริงๆ ขอร้องหละ คุณให้ฉันไปเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะเชื่อฟังทุกอย่าง คุณจะให้ทำอะไรฉันก็ยอม!” ไป๋หลิงซีรีบตอบ ราวกับกลัวคำว่าไม่ยอมของเขาแค่คำเดียวก็สามารถฆ่าเธอได้! “ผมจะให้คุณทำอะไรก็ได้หมดเลย?” โยนกางเกงในมือทิ้ง เขาเริ่มมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสนใจอีกครั้ง เส้นผมที่ยาวและนุ่มลื่นกระจัดกระจายอยู่บนผ้าปูที่นอนสีชมพู เขายังคงจำอุณหภูมิหลังจากที่ห่อหุ้มฝ่ามือใหญ่ได้ เขาชอบผมของเธอ นอกจากสระทำความสะอาดแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย กลับสามารถทำให้เขารักจนไม่วางมือ ไป๋หลิงซีเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และสบเข้ากับสายตาของมู่จิ่งเหยียนที่จ้องมา เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถถอยหลังกลับไปได้แล้ว แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี “ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ที่เมืองเจียงเฉิงจนเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉัน... ...ฉันยอมทำทุกอย่าง!” หลบตาลงและลังเลนิดหน่อย ในที่สุดมือที่กำผ้าห่มไว้ก็คลายออก เริ่มค่อยๆขยับไปที่ข้างเตียงของร่างนั้น