บทที่ 2 กระดิกหางอ้อนวอน

บ๗ที่ 2 กระดิกหางอ้อนวอน “ไม่ต้องกระดิกหางอ้อนวอนขนาดนี้ก็ได้ อยากไปเมืองเจียงเฉิงมันก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้!” ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งกดอยู่บนหัวของไป๋หลิงซี ทำให้เธอต้องหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดลง และเงยหน้าที่สงสัยนั้นขึ้นมามองใบหน้าของเขาที่หล่อเหลาเป็นพิเศษภายใต้แสงไฟนั้น “ขอแค่คุณยอมบริการแขกของผมหนึ่งคืน ผมก็จะตกลง และไม่เพียงแค่คุณสามารถไปเรียนต่อที่เมืองเจียงเฉิงได้เท่านั้น คุณยังสามารถไปเรียนต่อที่อื่นที่คุณอยากไปได้อีกด้วย ทางด้านคุณปู่ ผมจะช่วยคุณพูดเอง คุณคิดว่าข้อเสนอนี้เป็นยังไง?” มู่จิ่งเหยียนพูดจบ รอยยิ้มที่มุมปากก็ค่อยๆลึกขึ้น และยิ่งอยู่ก็ยิ่งแปลกขึ้น ริมฝีปากสีแดงสดราวกับเป็นผู้ส่งสารจากนรก แพร่กระจายกลิ่นอายของเลือดออกมา ปิดล้อมวิญญาณของไป๋หลิงซีไว้แน่น “อะไรนะ? ไม่ ฉันไม่สามารถ... ...” ให้เธอไปบริการผู้ชายคนอื่น... ...ภายในหัวของไป๋หลิงซียังคงวนเวียนอยู่กับประโยคนี้ ราวกับตกลงไปในสระน้ำลึกที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ทำให้เกียรติที่มีอยู่น้อยนิดของตัวเธอเองนั้น ยิ่งต่ำต้อยลงไปอีก “แต่ว่าคุณกับฉัน เราหมั้นกันแล้วนะ คุณปู่เคยบอกไว้ว่าหลังจากฉันเรียนจบ พวกเราก็จะแต่งงานกันไม่ใช่หรอ? ทำไมคุณถึงให้ฉัน ให้ฉันไปบริการผู้ชายคนอื่น!” เธอทำไม่ได้ และยิ่งไม่อยากเชื่อ ว่าเขาจะสามารถพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้ จะให้เธอไปทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้ได้ยังไง เธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้วนะ และที่สำคัญพวกเขายังเป็นว่าที่คู่หมั้นของกันอีก หรือจริงๆแล้วเขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจเธอสักนิดเลยหรอ? ใช่สิ! ที่ผ่านมาตั้งแต่ต้น คนที่เขาสนใจก็มีแต่เจียงรั่วฉิงเท่านั้น ไม่เคยเป็นไป๋หลิงซีเลย ไป๋หลิงซีอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มอย่างรู้สึกไร้ค่า เพียงแต่ว่ารอยยิ้มเล็กๆน้อยๆนี้ กลับไปทำให้สติของมู่จิ่งเหยียนเปลี่ยนแปลง ผู้หญิงคนนี้แอบเหม่อลอยลับหลังเขาอีกแล้ว เขาเกลียดท่าทีแบบนี้ของเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มือใหญ่เหยียดออกไป เชยใบหน้าเล็กๆนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับราชา มองใบหน้าที่โดดเดี่ยวของคนใต้ร่างอย่างเยือกเย็น “คุณอยากแต่งงานกับผมซะขนาดนี้! วางใจเถอะ ผมมู่จิ่งเหยียนตำแหน่งข้างๆผมนี้ จะเก็บไว้ให้คุณคนเดียวอย่างแน่นอน คุณเป็นถึงภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมมู่จิ่งเหยียนในอนาคต คุณเป็นเงื่อนไขที่ผมจะสามารถสืบทอดตระกูลไป๋ ผมจะปล่อยคุณไปได้ยังไง!” ในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำนั้น มีลมที่หนาวเย็นพัดอยู่ และยังมีความดูถูกเล็กน้อย สำหรับผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่าง นอกจากเขาจะขยะแขยงแล้ว ยังมีอีกนิดหนึ่ง... ...คือสามารถรองรับความอยากในร่างกายเขาได้ เขาต้องยอมรับเลยว่า ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาพอใจมากที่สุด เขาชอบความไร้เดียงสาของเธอและความละเอียดอ่อนที่มีต่อตัวเอง เขาไม่สามารถสลัดความรู้สึกนี้ออกได้! “ใช่แล้ว! ฉันลืมไปได้ยังไงว่าในตัวฉันยังมีสิ่งที่คุณต้องการอยู่!” ไป๋หลิงซีพึมพำ กลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ถ้าด้านหลังของเธอไม่มีรัศมีพวกนี้อยู่ เขาคงไม่แม้แต่จะมองตัวเธอเลยสักนิด! เขาคงจะโยนเธอทิ้งไปในกองขยะนั้นแล้ว กลายเป็นกองขยะที่ไร้ค่า สำหรับเขาแล้วเธอก็เป็นแค่เครื่องมือที่จะทำให้เขาได้ในตระกูลไป๋เท่านั้น! “เมื่อรู้มูลค่าของตัวเองแล้ว และอยากจะใช้เรื่องนี้มาขู่ผม เพื่อป้องกันตัว?” มู่จิ่งเหยียนกระตุกยิ้มอย่างดูถูกที่มุมปาก ดวงตาที่มืดมิดนั้นหดลงและ จ้องมองไปที่ผู้หญิงใต้ร่าง ชั่วขณะหนึ่งเขาเกิดสั่นไหวขึ้นมา! เขากำลังกลัว? เขาจะกลัวได้ยังไง ถึงแม้สุดท้ายผู้หญิงคนนี้จะไม่ยอมแต่งงานกับเขาอย่างเชื่อฟังก็ตาม เขาก็ยังสามารถเอา บริษัทLKกรุ๊ป มาได้เหมือนกัน เขาเป็นอะไรไป? ถึงได้ไปกังวลเพราะผู้หญิงคนนี้ มู่จิ่งเหยียนรู้สึกตลกกับปฏิกิริยาของตัวเอง มือใหญ่ที่จับไป๋หลิงซีไว้ คลายออกอีกครั้ง คว้ากางเกงที่อยู่บนเตียง มาสวมอย่างเรียบร้อย แล้วหันหลังเดินไปที่ประตู “แม้คุณจะอยากใช้เรื่องนี้มาขู่ผมมันก็ไม่มีประโยชน์ อย่าลืมไปว่า ผมเป็นประธาน บริษัทLKกรุ๊ป ที่ปู่ของคุณเป็นคนแต่งตั้งขึ้นมา คุณจะแต่งหรือไม่แต่ง ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้!” เปิดประตู ปิดประตู ไป๋หลิงซีมองไปทางประตูที่เงียบลง ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา แต่ทว่า ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ น้ำตาที่ใต้ตาก็เอ่อล้นหล่นลงมาด้วยเหมือนกัน! เขาจะไปรู้ได้ยังไง แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะทรัพย์สินของตระกูลไป๋ เธอก็ยินดีที่จะแต่งงานกับเขา เธอชอบเขาไง ชอบมา 10 ปีแล้ว ความรักนั้น ถึงแม้เขาจะแต่งงานกับตัวเองเพราะผลประโยชน์ แต่เธอก็ยินดี