บทที่ 3 เป็นผู้หญิงชั้นต่ำเหมือนกัน

บ๗ที่ 3 เป็นผู้หญิงชั้นต่ำเหมือนกัน “มู่จิ่งเหยียนคุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้ออกมาจากห้องของไป๋หลิงซี! พวกคุณ... ... ” เสียงของมู่ฟางหรนดังขึ้นนอกห้อง เมื่อไป๋หลิงซีลุกขึ้น ภายในดวงตายุ่งเหยิง มือทั้งสองข้างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มสั่นเทา ในที่สุดก็ถูกจับได้ ในที่สุดก็มีคนเห็นแล้ว และที่สำคัญน้ำเสียงนี้คือ... ... “แม่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” มู่จิ่งเหยียนมองใบหน้าที่ประณีตราวภาพวาดนั้นของมู่ฟางหรน การแสดงออกบนใบหน้ายังคงสงบ ไม่มีความลำบากใจของคนที่ถูกจับได้เลย กลับกันมู่ฟางหรนที่ถูกพูดแบบนี้ บนใบหน้ากลับแสดงออกถึงความไม่เป็นธรรมชาติ แววตามีความหลบสายตาเล็กน้อย “แม่ครับ บอกไปกี่ครั้งแล้วว่า สิ่งเล็กๆน้อยๆของคุณพวกนี้ คุณต้องมีความคิดที่จะไปทำมัน!” สายตาของมู่จิ่งเหยียนกวาดผ่านใบหน้าของมู่ฟางหรนอย่างเย็นชา สุดท้ายไปหล่นอยู่บนที่มือคู่ที่ถูกบำรุงรักษาอย่างดี มรกตที่ส่องแสงประกายสดใสอยู่บนมือนั้น เมื่ออยู่ภายใต้แสงสีส้ม มันก็ยิ่งดูน่าหลงใหลมากขึ้นมา “มู่จิ่งเหยียน แม่ก็แค่อยากเอาของเล็กๆน้อยๆพวกนี้มาระบายอารมณ์หน่อยเอง ผู้หญิงคนนั้นก็ตายไปเป็นสิบปีแล้ว ตั้งแต่ที่แม่แต่งเข้ามาในบ้านของพวกเขา กลับสู้สาวใช้แค่คนเดียวก็ยังไม่ได้ ช่วงรุ่นที่ผ่านมา แม่จะไปสุขใจได้ยังไงกัน!” มู่ฟางหรนพูด พลางมองไปที่แหวนมรกตที่อยู่ในมือของตัวเอง ด้วยสายตาที่โลภมาก ของชิ้นนี้ เธอจ้องมาหลายวันแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสคว้ามาไว้ในมือได้แล้ว เธอจะยอมเอากลับไปคืนได้ยังไง “แล้วแต่คุณเลย อย่าให้ใครจับได้ก็พอ!” มู่จิ่งเหยียนพูด เท้ายังคงก้าวไปเรื่อยๆ และเดินลงไปทางบันไดชั้นล่างทันที “วางใจเถอะ แม่ระวังตัวอยู่แล้ว แกยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าแกออกมาจากห้องของเด็กนั่นได้ยังไง? แกคงไม่ได้อยากแต่งงานกับเด็กนั่นจริงๆหรอกใช่ไหม พวกแกคงจะไม่ได้... ...” “แม่ครับ คุณทำหน้าที่ของคุณนายตระกูลไป๋ของคุณให้ดีก็พอแล้ว อย่าลืมไปหละว่าผมกับไป๋หลิงซีหมั้นกันแล้ว คราวหลังถ้าจะเอาของ ทางที่ดีคุณควรจะอ้อมห้องหนังสือของคุณปู่ไป!” มู่จิ่งเหยียนพูด ไม่รอให้มู่ฟางหรนได้เอ่ยปาก ก็สาวเท้าเดินจากไป ทิ้งไว้แค่ผู้หญิงที่อึดอัดไปทั้งหน้า “เด็กนั่น เหมือนแม่ของมันไม่มีผิด ผู้หญิงเลว ชอบให้ท่าผู้ชาย!” มู่ฟางหรนจองไปที่ประตูห้องของไป๋หลิงซี กัดฟันกรอดอย่างโกรธเคือง ไป๋หลิงซีนิ่งฟังเสียงการเคลื่อนไหวด้านนอกของประตู จนกระทั่งนอกประตูสงบลง ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของใครแล้ว ถึงได้ค่อยๆถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่วินาทีต่อมา เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา ตกใจจนล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง “ไป๋หลิงซีเปิดประตูเดี๋ยวนี้ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไป๋หลิงซีถ้าเธอยังมีมาเปิดประตู ฉันจะเอาเรื่องของเธอไปบอก... ...” “แกร๊ก! ป้าฟาง ดึกขนาดนี้แล้ว คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” คำพูดของมู่ฟางหรนหยุดลง ประตูที่ปิดแน่น ถูกเปิดออกเล็กน้อย มีไป๋หลิงซีหลบอยู่หลังประตู มองร่างที่ยืนด้านนอกอย่างระมัดระวัง สะดุ้งจนไปหลบอยู่ที่หลังประตู “ดูไม่ออกจริงๆว่าผู้หญิงอย่างเธออายุน้อยๆก็ให้ท่าผู้ชายเป็นแล้ว เหมือนแม่ที่ตายไปของเธอไม่มีผิด สืบทอดได้อย่างน่าทึ่ง!” สายตาของมู่ฟางหรนกวาดผ่านลำคอของไป๋หลิงซี ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้า ยกมือขึ้นแล้วฟาดออกไป! เพี๊ยะ! เสียงตบดังขึ้นอย่างชัดเจนภายในห้องที่เงียบสงบ ไป๋หลิงซีกุมใบหน้าที่โดนตบจนชาของตัวเองไว้ ในดวงตาเต็มไปด้วยของเหลวที่อุ่นๆร้อนๆ ด้วยมุมปากที่บิดเบี้ยว อยู่นานก็ตอบมาหนึ่งประโยค: “ฉันไม่ได้ให้ท่าผู้ชาย!” “ไม่ได้! แล้วมู่จิ่งเหยียนจะออกมาจากห้องของเธอได้ยังไง ไม่ใช่เพราะผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอให้ท่าเขาหรอกหรอ อย่าคิดนะว่ามีคุณปู่ให้ท้ายแล้วเธอกลายเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลไป๋ แค่เด็กคนหนึ่งที่ผู้หญิงชั้นต่ำคลอดออกมา มันก็ชอบให้ท่าผู้ชายเหมือนกับแม่ที่ตายไปนั่นแหละ ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอยังมีประโยชน์อยู่บ้างแล้วล่ะก็ เธอคิดว่าเธอจะได้หมั้นกับมู่จิ่งเหยียนหรอ ช่างเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์จริงๆเลย” มู่ฟางหรนพูดอย่างขุ่นเคือง ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าลูกชายของตัวเองเสียเปรียบ อดไม่ได้ที่ยื่นมือออกไปอีกครั้ง แล้วหยิกไปที่แขนของไป๋หลิงซีอย่างแรง จากนั้นถึงได้รู้สึกว่าความโกรธของตัวเองบรรเทาลงบ้าง “ฉันไม่ได้ให้ท่ามู่จิ่งเหยียน เป็นเขา... ...” “อะไร? หรือจะบอกว่ามู่จิ่งเหยียนของเราจะเอาผู้หญิงอย่างเธอ?”