บทที่ 4 ไร้ยางอายจริง

บ๗ที่ 4 ไร้ยางอายจริง มู่ฟางหรนพูดขัดอย่างเย็นชา ความดูหมิ่นและโกรธแค้นในสายตาปะทุขึ้นอีกครั้ง จ้องไปในตาของไป๋หลิงซี ราวกับมองขยะมูลฝอยที่น่าขยะแขยง “ถึงมู่จิ่งเหยียนจะเป็นคนอยากได้เธอ นั่นก็เป็นเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ของบริษัทLKกรุ๊ป หรือเธอคิดว่ามู่จิ่งเหยียนจะชอบผู้หญิงอย่างเธอจริงหรอ? คิดเพ้อเจ้อ!” “ทำไมจะไม่ได้ พวกเราเป็นคู่หมั้นกันนะ และคุณปู่ก็เคยบอกไว้ว่าเมื่อฉันเรียนจบมหาลัย พวกเราก็สามารถแต่งงานกันแล้ว ทำไมพี่มู่จิ่งเหยียนถึงชอบฉันไม่ได้หละ!” ไป๋หลิงซีรู้สึกว่าตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรม ทุกข์ใจมาก ทำไมพวกเขาถึงได้รังเกียจตัวเองนัก ทั้งยังรังเกียจแม่ของเธอด้วย ถึงจะเป็นเพราะเจียงรั่วฉิง หรือว่ามีมู่จิ่งเหยียนที่รังเกียจเธอแค่คนเดียวก็ยังไม่พอหรอ? ทำไมทุกคนถึงต้องรังเกียจเธอด้วย! “ชอบเธอ? ฮาฮา เธอฝันไปหรือเปล่า เรื่องขาของเจียงรั่วฉิงก็เป็นเพราะเธอนะ ชาตินี้มู่จิ่งเหยียนก็คงไม่มีวันชอบผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอได้! เธอตัดใจไปซะเถอะ!” ภายในตาของมู่ฟางหรนมีความสั่นไหวเล็กน้อย แม้ว่าเธอก็ไม่ได้ชอบเจียงรั่วฉิงเหมือนกับ แต่เมื่อเทียบกับไป๋หลิงซีแล้ว เธอก็จะเอาเจียงรั่วฉิงมาสู้กับเธอโดยไม่ลังเลเลย! “ฉันไม่ได้ทำ เรื่องนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! จริงๆแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เจียงรั่วฉิงเป็นคนตกลงไปจากบนบันไดเอง!” ความกลัวประกายออกมาจากในตาของไป๋หลิงซี ราวกับย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน เธอกับเจียงรั่วฉิงก็แค่แย่งดินสอสีกันเท่านั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจียงรั่วฉิงตกลงไปจากบนบันไดได้ยังไง เจียงรั่วฉิงสูญเสียขาทั้งสองข้างไป ส่วนเธอกลับสูญเสียความเชื่อใจจากทุกคน! “ไม่ได้ทำอะไรเลย? เจียงรั่วฉิงนั้นถูกเธอผลักตกบันไดไง และเธอยังแย่งผู้ชายของเจียงรั่วฉิงไปด้วย ไร้ยางอายจริงๆ!” เล็บของมู่ฟางหรนที่ทาด้วยน้ำยาทาเล็บสีแดงสดบีบแขนของไป๋หลิงซีด้วยความโกรธ เมื่อเห็นร่างของไป๋หลิงซีร่วงลงไปบนพื้น บนใบหน้าก็เผยความภูมิใจออกมา “มีแม่ยังไงก็ย่อมมีลูกสาวอย่างนั้นจริงๆ ไร้ยางอายเหมือนกันเลย!” “คุณโกหก แม่ของฉันไม่ได้ไร้ยางอาย คุณต่างหากที่เป็นคนไร้ยางอาย!” เพี๊ยะ! “เด็กชั้นต่ำ เธอบอกว่าใครไร้ยางอาย!” ความโกรธประกายขึ้นมาในดวงตาของมู่ฟางหรน ง้างมือขึ้นอยากจะฟาดไปอีกครั้ง แต่กลับได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากชั้นล่าง เธอเหลียวมองอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก: “วันนี้จะปล่อยเธอไปก่อน แต่จะบอกให้นะว่าถึงเธอจะอยากแต่งงานกับมู่จิ่งเหยียนแต่ก็ฝันไปเถอะ ชาตินี้ทั้งชาติยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับหรอก” ไป๋หลิงซีมองแผ่นหลังที่ค่อยๆหายไปนั้น น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ สาวใช้สองคนเดินผ่านมาก็มองเห็นไป๋หลิงซีที่กองอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ ความประหลาดใจก็ประกายขึ้นมาบนใบหน้า แต่เพียงไม่นานก็ทำราวกับว่าไม่เคยเห็นอะไรมาก่อน และรีบเดินจากไป! อยู่ที่บ้านตระกูลไป๋ ไป๋หลิงซีก็เป็นเหมือนดาวที่โชคร้าย นอกจากคุณปู่ไป๋แล้ว ก็ไม่มีใครกล้าลืมตามองเธอเลย แต่น่าเสียดาย ที่คุณปู่ไป๋ไม่ออกจากห้องมาหลายปีแล้ว ทุกอย่างของตระกูลไป๋ รวมถึง บริษัทLKกรุ๊ป ล้วนมีมู่จิ่งเหยียนที่เป็นลูกติดมากับหญิงหม้ายที่เป็นภรรยาคนที่สองเป็นคนดูแล แม้แต่ไป๋หลิงซีที่มีสิทธิและเป็นทายาทเพียงคนเดียว ก็ยังเป็นคู่หมั้นของเขาเช่นกัน ดังนั้นอยู่ที่บ้านตระกูลไป๋มู่จิ่งเหยียนถึงจะเป็นเจ้านายเพียงคนเดียวที่พวกเขามอง คนที่มู่จิ่งเหยียนเกลียด ถึงพวกเขาจะใจกล้ามากแค่ไหน ก็ไม่กล้าวิ่งไปสงสารไป๋หลิงซี “ทำไมถึงต้องไปเรียนมหาลัยไกลแบบนั้น อยู่ที่เมืองเยนเฉิงกับปู่ไม่ดีหรอ?” คุณปู่ไป๋ที่แอนหลังนอนอยู่บนเตียง กุมมือของไป๋หลิงซีไว้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ! พูดขึ้น “ร่างกายกายของปู่ก็ปีหนึ่งไม่สู้อีกปีแล้ว กลัวว่าจะรอไม่ถึงวันที่เธอเรียนจบ... ...” “คุณปู่คะ คุณจะต้องอายุยืนยาวเป็นร้อยปีแน่ คุณวางใจเถอะ ทันทีที่หลิงหลิงเรียนจบก็จะรีบกลับมาอยู่กับคุณปู่แน่นอนค่ะ จะไม่ไปที่ไหนอีก! อย่าลืมไปนะคะว่าหลังจากที่หลิงหลิงเรียนจบก็จะแต่งงานแล้ว คุณปู่จะต้องได้เห็นหลิงหลิงมีความสุขนะ!” ไป๋หลิงซีกุมมือของคุณปู่ไป๋ไว้แน่น ความไม่สบายใจประกายอยู่ภายในตา บนโลกใบนี้คนที่สนใจตัวเองคงจะมีแค่คนชราเพียงคนเดียวที่อยู่ต่อหน้าเธอคนนี้ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปเมืองเจียงเฉิง เมืองเยนเฉิงก็มีมหาวิทยาลัยที่ดีเหมือนกัน ของแค่เธอยอม!” “คุณปู่คะ ฉันอยากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่แม่เคยเรียนค่ะ นี่คือความหวังเพียงสิ่งเดียวของฉันตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา คุณก็ให้ฉันได้สมหวังเถอะนะคะ!” ไป๋หลิงซีพูด พลางน้ำตาที่เอ่ออยู่ที่เบ้าตาก็อดไม่ได้ที่จะล้นออกมา ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเองเลย ว่ากันว่าเธอตายเพราะทนเจ็บตอนที่คลอดตัวเองไม่ไหว