บทที่ 5 จะต้องมีความสุขแน่นอน

บ๗ที่ 5 จะต้องมีความสุขแน่นอน ตั้งแต่เด็กพวกเขาต่างก็บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอาย เธอไม่เชื่อ เธอไม่เชื่อว่าแม่จะเป็นผู้หญิงแบบนั้น เธออยากจะไปในสถานที่ที่แม่ของเธอเคยอยู่เพื่อยืนยัน! “เอ๊ะ! เด็กคนนี้ ก็รู้ว่าปู่อดไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอแบบนี้ ถ้าเธออยากไปก็ไปเถอะ ยังไงก็ตามตระกูลไป๋ก็ยังมีอุตสาหกรรมที่เมืองเจียงเฉิงเหมือนกัน หลิงหลิงเธอบอกปู่มาซิ... ...” เมื่อคุณปู่ไป๋พูดมาถึงครึ่งทางก็หยุดลง สายตาจ้องไป๋หลิงซีที่อยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง ทำเอาไป๋หลิงซีนิ่งชะงัก ในใจก็อดไม่ได้ที่จะตั้งใจขึ้นมา “คุณปู่ มีอะไรจะพูดกับหลิงหลิงหรอ?” น้อยครั้งมากที่คุณปู่ไป๋จะใช้สายตาที่จริงจังแบบนี้คุยกับตัวเอง ยกเว้นตอนที่เธอหมั้นกับมู่จิ่งเหยียนเมื่อ5ปีก่อน คุณปู่ไป๋เคยถามเธออย่างจริงจังแบบนี้ ครั้งนี้ เป็นครั้งที่สองในชีวิตของเธอ ทำให้ไป๋หลิงซีตื่นเต้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอรู้ว่า สิ่งที่คุณปู่ไป๋จะพูดต่อจากนี้ คงจะต้องสำคัญมาก “แต่งงานกับมู่จิ่งเหยียน เธอคิดว่าตัวเองจะมีความสุขจริงๆหรอ?” ไป๋หลิงซีชะงัก เธอคิดไม่ถึงเลยว่า คุณปู่ไป๋จะถามคำถามนี้กับเธออย่างกะทันหันแบบนี้ ท่าทางที่ดูจริงจังแบบนี้ ทำเธองุนงงไปชั่วขณะ เธอมีความสุขไหม?ที่ผ่านมา มีแค่เธอที่ชอบมู่จิ่งเหยียน แต่คนที่มู่จิ่งเหยียนชอบคือเจียงรั่วฉิง ที่ผ่านมาเธอพยายามมาตลอด ตกลงถูกหรือผิดกันแน่? เธอรู้ดี ถ้าเกิดว่าตอนนี้เธอกลับคำพูดแล้วหละก็ คุณปู่ก็จะใช้ทุกวิธีเพื่อที่จะหยุดการแต่งงานของพวกเขาแน่ๆ เธอปล่อยให้คุณปู่เสียสละทุกอย่างเพื่อตัวเองได้จริงๆหรอ? “มีความสุข ต้องมีความสุขแน่นอนอยู่แล้วค่ะ คุณปู่ลืมไปแล้วหรอ? หลิงหลิงหวังเสมอว่าอยากจะแต่งงานกับพี่จิ่งเหยียน ตอนนี้ความหวังใกล้จะเป็นจริงแล้ว คุณปูจะต้องได้เห็นหลิงหลิงมีความสุขนะ หลิงหลิงจะดูแลคุณปู่ตลอดไปนะ!” ไป๋หลิงซียิ้มอย่างอ่อนหวาน บนใบหน้าที่ขาวใสเผยให้เห็นรอยบุ๋มเล็กของรักยิ้ม กอดแขนของคุณปู่ไป๋ไว้อย่างอ้อนๆ และเอนศีรษะลงบนตักของคุณปู่ไป๋ “หลิงหลิงมีความสุขก็ดีแล้ว ขอแค่เธอมีความสุข ปู่เต็มใจทำทุกอย่าง!” คุณปู่ไป๋ยิ้มอย่างพึงพอใจ ฝ่ามือใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นของคนชราค่อยๆสัมผัสบนศีรษะของไป๋หลิงซี เสียงประตูดังขึ้นเพราะมีคนเปิดออก ร่างที่มืดมิดเข้ามาอย่างช้าๆ เท้าที่ย่างก้าวทรงพลังและลึกล้ำเช่นเดียวกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ทั้งสงบและแข็งแกร่ง แต่ก็ราวกับเป็นความฝัน เหมือนไม่ใช่ความจริง “หลิงหลิงคุยกับคุณปู่แล้วหรอ? ทางโรงเรียนได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เดือนหน้า หลิงหลิงก็สามารถเดินทางไปได้เลย โชคดีที่ไม่ไกลจากบริษัทสาขาย่อยเท่าไหร่ ทุกๆเดือนผมจะไปดูแลหลิงหลิงที่นั้นเองครับ” มู่จิ่งเหยียนเดินไปหยุดที่ด้านหลังของไป๋หลิงซี และกอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างคุ้นเคย มองไปทางคุณปู่ไป๋ อย่างเคารพเหมือนดั่งเคย อ่อนโยน ดูฉลาด อบอุ่นและพิถีพิถัน มู่จิ่งเหยียนที่เป็นแบบนี้ทำให้ไป๋หลิงซีรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ นี้คือมู่จิ่งเหยียนที่เธอรู้จักคนนั้นจริงหรอ? การแสดงที่แสนหวานนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาแสดงต่อหน้าของคุณปู่มาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ก็ทำให้เธอรู้สึกสับสน ทำให้เธอดื่มด่ำกับการแสดงที่อ่อนโยนของเขาจนไม่สามารถหลุดพ้นได้ บางทีหากแต่งงานกับเขา ความอ่อนโยนแบบนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นจริงได้ เธออาจจะสามารถมีความสุขได้จริงๆ! “อ้อ งั้นก็ดี การแต่งงานของนายกับหลิงหลิง ฉันอยากจะวางแผนก่อน ปีที่แล้วหลิงหลิงก็อายุครบ 18 ปีแล้ว ฉันคิดว่าจะจัดงานแต่งงานให้พวกเธอทั้งสองคนในปีที่หลิงหลิงอายุครบ 20 นายคิดว่าเป็นยังไง!” คุณปู่ไป๋พยักหน้าอย่างพอใจ ในขณะเดียวกันกับตอนที่มู่จิ่งเหยียนเดินเข้ามา ความเมตตาบนใบหน้าก็ได้หายไปนานแล้ว สายตาตอนที่เงยหน้าขึ้นมามองนั้นจริงๆแล้วไม่ได้มีคำถามด้วยซ้ำไป เรื่องนี้เขาได้ตัดสินใจไว้ก่อนแล้ว! “คุณปู่ ไม่ได้บอกว่า... ...” ไป๋หลิงซีชะงัก เธอรู้ว่าที่คุณปู่ทำแบบนี้ก็เพื่อตัวเองทั้งหมด เธอสามารถรับรู้ได้ถึงความแข็งทื่อของมู่จิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆ แต่ว่าบนใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเล็กน้อย เธออยากที่จะหยุดข้อเสนอของคุณปู่นี้ แต่กลับถูกมือใหญ่ที่อยู่บนไหลรั้งเอาไว้อย่างแรง ความเจ็บปวดนั้น ทำให้เธอไม่สามารถเอ่ยปากได้ เขาโกรธแล้วจริงๆด้วย! “ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่คุณปู่ต้องการ ผมเองก็อยากรีบแต่งงานกับหลิงหลิงเหมือนกัน ยังไงซะชีวิตมหาลัยที่เบิกบานแบบนั้น ปล่อยให้หลิงหลิงอยู่ที่นั่น ผมเองก็รู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ ขอบคุณคุณปู่ที่ใส่ใจครับ จิ่งเหยียนจะดูแลหลิงหลิงอย่างดี จะไม่ทำให้คุณปู่ผิดหวังแน่นอน”