บทที่ 6 เกลียดฉัน แล้วยังมาแต่งงานกับฉัน

บ๗ที่ 6 เกลียดฉัน แล้วยังมาแต่งงานกับฉัน มู่จิ่งเหยียนพูดด้วยใบหน้าที่เคารบและสุภาพ ท่าทางที่เชื่อฟังแบบนั้น ทำให้ไป๋หลิงซีสับสนเล็กน้อย จริงอย่างที่เขาพูด เขาอยากจะแต่งงานกับตัวเองจริงหรอ? “อ้อ นายปฏิบัติต่อหลิงหลิงได้แบบนี้ก็ดีแล้ว เรื่องในบริษัทพักไว้ก่อนก็ได้ เรื่องของหลิงหลิงต้องมาก่อนทุกอย่าง ฉันเหนื่อยแล้ว พวกเธอออกไปได้แล้วหละ!” คุณปู่ไป๋พูด และโบกมือด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า ดวงตาคู่ที่เริ่มกลายเป็นสีเหลืองแต่ก็ยังสดใสปิดลงอย่างช้าๆ ท่าทางราวกับเหนื่อยมาก “ครับ จิ่งเหยียนออกไปแล้วนะครับ!” “คุณปู่พักผ่อนดีดีนะคะ หลิงหลิงก็ออกไปแล้วนะคะ!” รู้สึกถึงแรงกดบนไหล่ ไป๋หลิงซีรับรู้ได้ถึงคำใบ้จากมู่จิ่งเหยียน จึงรีบเอ่ยปากพูดตาม ทันทีที่คนทั้งสองเดินออกจากห้องไป ไป๋หลิงซีก็รู้สึกได้ว่าแรงกดบนไหล่นั้นคลายลง และเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้นทั้งร่าง “ถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันสามารถไปพูดกับคุณปู่ได้นะ!” ไป๋หลิงซีก้มหน้าลง และพูดเสียงเบา ความผิดหวังในใจ กลับกระจายไปทั่วทั้งหัวใจ “ทำไม นี่เป็นสิ่งที่คุณคาดหวังหรอ? อีกแค่หนึ่งปีคุณก็จะแต่งงานกับผมแล้ว มีความสุขมากใช่ไหมหละ?” มู่จิ่งเหยียนดูถูกอย่างเย็นชา มือใหญ่เชยคางของไป๋หลิงซีไว้ แล้วยกใบหน้าเล็กๆของเธอนั้นขึ้นมาสูงๆ ดวงตาสีดำที่เปรียบเสมือนหลุมดำนั้น ราวกับจะดูดคนเข้าไป “ฉันดีใจมาก แต่ว่าถ้าคุณไม่ต้องการ ฉันก็สามารถ... ...” “ใครบอกว่าผมไม่ต้องการ ยิ่งสามารถทำให้ผมได้ บริษัทLKกรุ๊ปมาเร็วเท่าไหร่ ผมก็คิดว่าเป็นข้อเสนอที่ไม่เลวเลยทีเดียว ไม่พูดไม่ได้เลยว่า คุณปู่เอ็นดูเธอมาก ที่ยก 70% ของตระกูลไป๋ให้เธอทั้งหมด!” สัมผัสที่ละเอียดอ่อนตรงปลายนิ้ว ทำให้มู่จิ่งเหยียนตาพริ้ม มันเป็นความรู้สึกแบบนี้แหละ ที่ทำให้เขาไม่อยากวางมันลง ทุกครั้งที่ได้สัมผัส เขาก็จะมีความรู้สึกที่อยากจะบีบจนมันละเอียด เป็นอีกครั้งที่ คำพูดของมู่จิ่งเหยียน ทำให้ไป๋หลิงซีตกตะลึง อาการบาดเจ็บภายในสายตา แม้ว่าเธอจะอยากปิดบังมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเก็บซ่อนมันได้เลย เขาทั้งเกลียดเธอ ทั้งรังเกียจเธอ ก็เพราะรั่วฉิงหรอ? เป็นเพราะเจียงรั่วฉิง ดังนั้นเขาจึงเกลียดเธอ... ... “พี่จิ่งเหยียน คุณรังเกียจฉันจริงๆหรอ? ถ้าคุณรังเกียจฉันจริงๆ แล้วทำไมถึงยังแต่งงานกับฉันหละ? คุณสามารถปฏิเสธตรงๆก็ได้ แค่บอกคุณปู่ไปตรงๆว่าไม่อยากแต่งงานกับฉันก็พอแล้ว ทำไมทั้งๆที่รังเกียจฉัน แล้วยังจะเอาฉันไปไว้ข้างๆกายอีก ทำไมถึงต้องรังเกียจฉันขนาดนี้ ฉันชอบคุณนะ ทั้งๆที่ฉันชอบคุณมากขนาดนี้... ... ” ไป๋หลิงซีพูดจบ ก็พบว่าน้ำตาได้ไหลอาบใบหน้าของตัวเองแล้ว เธอร้องไห้ เธอกลั้นไม่อยู่จนร้องไห้ออกมาแล้ว ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดออกมาแบบนี้เลย และยิ่งไม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา วันนี้เธอเป็นอะไรไป? ทั้งๆที่เธอก็สามารถแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักได้แล้วแท้ๆ ถ้าหากว่าพี่จิ่งเหยียนไม่อยากแต่งงานกับเธอ เพราะเรื่องนี้จะทำยังไง? เธอโง่ไปแล้วหรอ หรือว่าบื้อไปแล้ว ทำไมถึงพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้? เสียงของมู่จิ่งเหยียน ดังขึ้นอย่างเย็นชาบนหัว ไป๋หลิงซีชะงัก ความหวาดกลัวประกายออกมาจากในตา ในขณะที่เธอไม่มีสตินั้น เขาให้คำตอบที่ตรงที่สุดกับเธอ “ผมรังเกียจคุณมาก ที่ผ่านมาคิดว่าคุณรู้มาตลอด คิดไม่ถึงเลยว่า... ... คุณกลับยังคิดไม่ได้!” สายตาของมู่จิ่งเหยียนกวาดผ่านใบหน้าของไป๋หลิงซีไปอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆที่แดงก่ำ ไม่มีคลื่นใดทั้งสิ้น ใบหน้าที่เย็นชาใบนั้น ราวกับเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามและเย้ยหยัน! ดูถูกความรู้สึกที่เธอมีให้เขา และเยาะเย้ยความโง่เขลาของเธอ! ไป๋หลิงซีถอยหลังด้วยความเสียใจ ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ตัวเองเคยชอบตรงหน้า ตอนนี้ได้ถูกเขียนเต็มไปด้วยคำตลก! “เป็นแบบนี้นี่เอง ก็ดี! ฉันอยากแต่งงานกับคุณ คุณก็ทำเพื่อทรัพย์สินของตระกูลไป๋ในตัวฉัน เราต่างก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? คุณพูดถูก เป็นฉันเองที่คิดไม่ได้ พวกเราก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ฉันจะมาไม่ต้องการอะไรกัน คุณวางใจเถอะ คำพูดแบบนี้ ฉันจะไม่พูดออกมาอีกเป็นครั้งที่สองแน่!” เมื่อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้ว ไป๋หลิงซีก็ฝืนตัวเองยิ้มหวานออกมาเล็กน้อย แม้ว่ารอยยิ้มนี้จะน่าเกลียดมากในตอนนี้! เหตุผลที่เธอได้ปลูกขึ้นมาด้วยตัวเอง ก็ต้องกินผลของมันลงไปด้วยตัวเอง เธอไม่อาจให้คุณปู่ต้องมากังวลเรื่องของตัวเองอีก หนทางที่เธอเลือกเอง แม้ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหน เธอก็ต้องปีนขึ้นไปให้สุด