บทที่ 7 ผู้หญิงที่รักมากเกินไป

บ๗ที่ 7 ผู้หญิงที่รักมากเกินไป ร่างของไป๋หลิงซีรีบเดินผ่านมู่จิ่งเหยียนไป ไม่ได้หยุดนานมากไปกว่านี้ แม้เธอจะไม่ต้องการมากแค่ไหน เธอก็บอกกับตัวเองในใจตลอดว่า ไม่ต้องหยุด ห้ามหยุดเด็ดขาด เธอไม่อยากให้ตัวเองต้องมีชีวิตที่เป็นทุกข์อีกต่อไป! มู่จิ่งเหยียนมองร่างที่กำลังจะวิ่งหายไปจากสายตาของตัวเอง เดิมทีใบหน้าที่สงบจนไม่มีแม้แต่คลื่น ในที่สุดก็มีคลื่นซัดเล็กน้อย ระหว่างคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำยังคงดิ่งลึก “คุณยุ่งขนาดนี้ ยังต้องมาเฝ้าฉันทุกวันอีก เหนื่อยมากเกินไปหรือเปล่า คุณดูสีหน้าคุณตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย” เจียงรั่วฉิงที่สวมชุดสีขาวกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นในสวนดอกไม้ มองผู้ชายที่กำลังช่วยตัวเองตัดเล็บ รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่บางเล็ก รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความสุข และชื่นชม! ชายคนเดียวกันที่เธอรักมานานสิบปี ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเข้ามาในตระกูลไป๋ เธอก็ชอบเขาแล้ว แม้จะเป็นเพียงชั่วพริบตา มันก็ถูกสลักลึกลงไปในหัวใจของเธอแล้ว ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่สามารถลบมันออกไปได้อีก ผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนโจรของเธอ รักเขาเหมือนกันหมด ทำไมไป๋หลิงซีถึงสามารถได้เขาไปครองอย่างเปิดเผย และสามารถอยู่กับเขา สวนเธอกลับไม่มีทางเป็นไปได้เลย! ความสั่นไหวประกายขึ้นมาในตาของเจียงรั่วฉิงอย่างรวดเร็ว แต่มันก็หายไปในทันที เมื่อมู่จิ่งเหยียนเงยหน้าขึ้นมา บนใบหน้าเล็กๆที่ขาวสะอาด ปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมาอีกครั้ง หากเปรียบว่าไป๋หลิงซีคือดอกพีชที่แข็งแกร่งและละเอียดอ่อนดอกหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นเจียงรั่วฉิงก็เป็นดอกมะลิดอกหนิ่ง ด้วยกลิ่นมะลิอ่อนนุ่ม ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะไปถนุดถนอมและสูดดม เนื่องจากต้องนั่งอยู่บนรถเห็นมาหลายปี ระบบย่อยอาหารของเธอเลยไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นร่างกายก็เริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ และด้วยเหตุนี้ ทุกครั้งที่มู่จิ่งเหยียนเห็นเธอ ก็จะรู้สึกผิดและสงสารอย่างอธิบายไม่ถูก ความรู้สึกผิดแบบนี้ ทำให้ในบางครั้งเจียงรั่วฉิงเองก็แปลกใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมมู่จิ่งเหยียนถึงมักจะใช้สายตาแบบนี้มองตัวเอง แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกผิดหรือความสงสาร ยังไงคนที่สามารถให้เขาดูแล ก็มีแค่ตัวเอง มีแค่เจียงรั่วฉิง! “ช่วงนี้ที่บริษัท ยุ่งนิดหน่อย อีกไม่กี่วันต้องไปเมืองเจียงเฉิง ช่วงนี้คงจะมาดูแลคุณไม่ได้แล้ว” มู่จิ่งเหยียนเก็บกรรไกรตัดเล็บที่อยู่ในมือ แล้ววางมือเล็กๆคู่นั้นที่ผอมแห้งเหลือเพียงผิวหนังกับกระดูกไว้บนตักของเธอ หยิบผ้าห่มผืนบางที่อยู่ข้างกายขึ้นมา แล้วห่มให้เจียงรั่วฉิงด้วยความอบอุ่น “เพราะเรื่องของหลิงซีหรอ? คุณปู่ไป๋ให้คุณไปสินะ!” เจียงรั่วฉิงพูดอย่างตรงประเด็น การเคลื่อนไหวของมู่จิ่งเหยียนหยุดลง สุดท้ายเธอก็ปกปิด จากนั้นก็นั่งลงบนม้านั่งหินอ่อนที่อยู่ตรงข้าม เจียงรั่วฉิงเป็นลูกสามของพ่อบ้านตระกูลไป๋ เธอเติบโตอยู่ในบ้านตระกูลไป๋มาตั้งแต่เด็ก เรื่องน้อยใหญ่ภายในบ้านตระกูลไป๋ ตั้งแต่เด็กเธอก็รู้แล้วบ้าง เธออายุมากกว่าไป๋หลิงซีแค่สองปี เพราะว่าเธอเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่เป็นของเธอ เธอก็ต้องยอมให้ไป๋หลิงซี แม้กระทั่งผู้ชายที่เธอชอบก็เหมือนกัน! ถึงแม้ว่ามู่จิ่งเหยียนจะเป็นเพียงเด็กที่มู่ฟางหรนที่แต่งงานเข้ามาใหม่พามาด้วยก็ตาม เธอก็ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้ครอง! มู่จิ่งเหยียนยื่นมือออกมา ทัดเส้นผมที่ร่วงลงมาของเจียงรั่วฉิงกลับไปไว้ที่หลังหูอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่นุ่มนวลเผยขึ้นมาที่มุมปาก เฉพาะต่อหน้าของเจียงรั่วฉิงเท่านั้น บนใบหน้าของมู่จิ่งเหยียนจึงจะปรากฏท่าทางที่อ่อนโยนแบบนี้ สิ่งนี้ ไม่เพียงแค่เจียงรั่วฉิงเท่านั้นที่รู้ คนในตระกูลไป๋คงจะไม่มีใครที่ไม่รู้ว่าคนที่คุณชายมู่จิ่งเหยียนชอบ ก็คือเจียงรั่วฉิง ไม่ใช่ไป๋หลิงซีที่เป็นคู่หมั้น “บริษัทสาขาย่อยที่เมืองเจียงเฉิงยังมีอีกหลายอย่างที่ผมจะต้องไปจัดการ คุณอย่าคิดมากเกินไปเลย!” มู่จิ่งเหยียนพูดปลอบใจ ในดวงตาที่มืดสงบคู่นั้น ไม่เห็นฝั่งและไม่เห็นคลื่นแม้แต่น้อย แม้แต่เจียงรั่วฉิง ในบางครั้งตัวเองก็รู้สึกว่ามองเขาไม่ออกเหมือนกัน! “ฉันก็แค่พูดถึงเฉยๆ คุณอย่าได้ใส่ใจเลย ยังไงคุณกับหลิงซีก็เป็นคู่หมั้นกัน แม้คุณจะไปเมืองเจียงเฉิงเพราะส่งเธอ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย จริงๆแล้วฉันก็ไม่นับว่าเป็นอะไรอยู่แล้ว!” ความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงรั่วฉิง เธอก้มหน้าลง เส้นผมที่ยาวปิดบังใบหน้าของเธอไว้ ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ราวกับเด็กน้อยที่ถูกโลกทอดทิ้ง น่าสงสารจนทำให้คนอื่นต้องปวดใจ เส้นผมของเธอเหมือนกับของไป๋หลิงซี ทั้งยาวและดำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดสารอาหารเรื้อรังหรือเปล่า ดังนั้นมันถึงดูน่าเบื่อเล็กน้อย ตอนที่สัมผัสถึงได้รู้สึกว่ามันไม่นุ่มเรียบและสบายมือเท่าของไป๋หลิงซี