บทที่ 8 หวังจริงๆว่าคนที่ล้มลงมาจากบันไดไม่ใช่เธอ

บ๗ที่ 8 หวังจริงๆว่าคนที่ล้มลงมาจากบันไดไม่ใช่เธอ มู่จิ่งเหยียนวางมือลงบนหัวของเจียงรั่วฉิง แล้วค่อยๆลูบอย่างช้าๆ การกระทำแบบนี้ เขาเคยทำกับเจียงรั่วฉิงแค่คนเดียว นี่แสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจกับตัวเองแค่คนเดียว มู่จิ่งเหยียนกำลังปลอบใจตัวเอง รอยยิ้มน้อยๆปรากฏบนใบหน้าของเจียงรั่วฉิง เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆที่อ่อนแอปรากฏออกมาจากกองเส้นผม ยังคงอ่อนแอจนทำให้คนอื่นต้องปวดใจ “ขอโทษนะ ฉันพูดอะไรไร้สาระออกมาอีกแล้ว จิ่งเหยียนคุณอย่าใส่ใจเลย ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ฉันก็แค่เกลียดตัวเองที่แม้แต่เดินก็ยังทำไม่ได้ ไม่เหมือนไป๋หลิงซี ที่สามารถไปเรียนมหาลัยได้อย่างอิสระ และยังสามารถไปใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการได้!” เมื่อเจียงรั่วฉิงพูดจบ แน่นอนว่าความขยะแขยงที่คาดไว้ก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของมู่จิ่งเหยียน รวมไปถึงความโกรธด้วย “เธอทำให้คุณต้องกลายเป็นแบบนี้ ยังคิดอยากจะใช้ชีวิตอย่างอิสระอีกหรอ ทั้งชีวิตนี้เธอสมควรที่จะต้องอยู่ที่นี่ อยู่ที่นี่เพื่อไถ่บาปของเธอ นี่ถึงจะเป็นชีวิตที่เธอสมควรได้รับ” มู่จิ่งเหยียนดึงมือกลับจากบนหัวของเจียงรั่วฉิง และยืนขึ้น เดินอ้อมไปด้านหลังของเจียงรั่วฉิง “ฟ้ามืดแล้ว ลมเย็น ผมส่งคุณกลับไปดีกว่า!” สายลมฤดูร้อนที่อ่อนนุ่มพร้อมกับอุณหภูมิที่เหลือของดวงอาทิตย์ตก ปะทะกับหญ้าบนพื้นดินอย่างอ่อนโยน มู่จิ่งเหยียนเข็นรถให้เจียงรั่วฉิงเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อย่างสงบ ในดาไม่สว่างและไม่มืดมิด! ถ้าคุณเกลียดไป๋หลิงซีมาก แล้วทำไมตอนที่บอกว่าเธอจะได้เป็นอิสระ คุณถึงต้องโกรธขนาดนั้นด้วย ใจของคุณ จะเกลียดไป๋หลิงซีเหมือนการกระทำที่แสดงออกมานั้นหรือเปล่า? “คุณปู่คะ ฉันไปแล้วนะคะ คุณจะต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้มากๆนะ ถ้าหลิงหลิงปิดเทอมแล้ว จะรีบกลับมานะคะ!” ไป๋หลิงซียืนอยู่หน้าเตียงของคุณปู่ไป๋ ด้วยใบหน้าที่เสียดาย ที่ต้องจากคุณปู่ที่รักเธอมากที่สุดไป เธอก็เสียใจเหมือนกัน แต่ว่าเธออยากเดินออกไป เธอไม่อยากเป็นดอกไม้ในเรือนกระจกอีกแล้ว เธออยากจะมองเห็นโลกภายนอก ไม่อยากให้แม้แต่อากาศหายใจของตัวเองก็ต้องให้คนอื่นกรองให้ “อย่าลืมกลับมาเยี่ยมปู่บ้างนะ!” คุณปู่ไป๋พูด ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมา เขาไม่มีลูกชายอีกต่อไปแล้ว และไม่สามารถสูญเสียหลานสาวเพียงคนเดียวนี้ไปอีก สำหรับไป๋หลิงซี เขานั้นรักและเอ็นดูมาตั้งแต่เด็ก รวมไปถึงหลงใหลด้วย ในตอนที่ไป๋หลิงซีออกมาจากวิลล่า ดวงตาทั้งสองยังเต็มไปด้วยน้ำตา และแดงก่ำ มู่จิ่งเหยียนแค่เหลือบมองเท่านั้น แล้วหมุนตัวเดินไปที่รถด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ด้านหลังเจียงรั่วฉิงมีเซ่หวินที่เป็นแม่อยู่ด้วย บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยน เหมือนกับที่อารมณ์อ่อนโยนของเธอ ยังคงสวมชุดสีขาวนั่งเงียบๆอยู่บนรถเข็น ราวกับภาพพื้นหลัง “หลิงหลิง เดินทางปลอดภัยนะ นี่คือของขวัญที่เธอได้เข้ามหาลัยนะ อิจฉาเธอจริงๆที่ได้ไปเรียนมหาลัยที่เมืองเจียงเฉิง!” เจียงรั่วฉิงพูด พลางส่งของขวัญที่ถูกห่อไว้อย่างสวยงามไปให้เธอ กล่องนั้นค่อนข้างมีน้ำหนัก แต่ก็ไม่ได้หนักมาก ไป๋หลิงซีรับเอาไว้ พลางมองเจียงรั่วฉิงที่อยู่ตรงหน้า และส่งยิ้มไปให้: “ฉันต่างหากที่ควรอิจฉาเธอ หวังจริงๆว่าคนที่ตกลงมาจากบันไดในวันนั้นเป็นฉัน ไม่ใช่เธอ!” ไป๋หลิงซีพูดเสียงเบา เสียงไม่ดังมาก แต่ก็สามารถทำให้เจียงรั่วฉิง และเซ่หวินที่อยู่ตรงหน้าได้ยินอย่างชัดเจน ใบหน้าของทั้งสองชะงัก เซ่หวินนั้นไม่เข้าใจ แต่เจียงรั่วฉิงกลับเย้ยหยัน! “เธอพูดอะไรกัน?” เจียงรั่วฉิงแสร้งทำว่าไม่เข้าใจพลางถามขึ้นเสียงดัง สายตาที่อยู่รอบๆก็ถูกเสียงของเจียงรั่วฉิงดึงดูดมาจนหมด มองไปทางไป๋หลิงซีที่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่เข้าใจ ไป๋หลิงซีชะงัก รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า “ถ้ารั่วฉิงอยากเข้ามหาลัยก็ได้เหมือนกันนะ ไม่ใช่ว่าไม่มีขาทั้งสองข้างแล้วจะไม่สามารถออกจากบ้านได้สักหน่อย ยังมีคนพิการอีกตั้งมากมายที่สามารถพึ่งตัวเองจนสามารถเรียนจบมหาลัยได้ไม่ใช่หรอ? รั่วฉิงเธอฉลาดขนาดนี้ ก็คงจะทำได้เหมือนกัน!” ไป๋หลิงซีพูดปลอบใจ วินาทีต่อมาก็รู้สึกถึงสายตาที่เยือกเย็น กระทบลงบนร่างของตัวเองอย่างจัง เธออดไม่ได้ที่จะทำสงครามสงบ แล้วหันหลังไป ก็พบกับสายตาที่ราวกับจะกินคนของมู่จิ่งเหยียน น่ากลัวราวกับจะทุบเธอให้แหลก “จริงแล้วแม้แต่ในใจของเธอ ฉันก็เป็นแค่คนพิการที่ไม่สามารถให้ใครเห็นหรอหลิงหลิง” เจียงรั่วฉิงก้มหน้าลง ความโศกเศร้าปกคลุมเธอไปทั่วทั้งร่างกาย ความโศกเศร้าที่รุนแรงนั้น แม้แต่คนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็อดไม่ได้ที่จะติดเชื้อ และมองไปทางสายตาของไป๋หลิงซี ด้วยคำกล่าวโทษ ราวกับว่าเธอเป็นคนร้ายที่ไม่น่าให้อภัย