บทที่ 10 สร้างปัญหาราวกับเป็นฝันร้าย

บ๗ที่ 10 สร้างปัญหาราวกับเป็นฝันร้าย ยังไงพวกเขาก็เป็นคู่หมั้นกันแล้วไม่ใช่หรอ? ถ้าอย่างนั้นการทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหม? ยิ่งไปกว่านั้นปีหน้าเธอก็อายุครบ 20 ปีแล้ว พวกเขาก็สามารถแต่งงานกันได้แล้ว นับว่าเป็นการลองเข้าห้องหอล่วงหน้าก็ได้แล้ว! เหตุผลหนึ่งที่เธอมาเมืองเจียงเฉิงก็เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องแบบนี้ เธอไม่อยากให้ตัวเองต้องจมลึกลงไปกว่านี้ เธอได้สูญเสียหัวใจไปแล้ว สุดท้ายเธอก็ไม่อยากให้ร่างกายต้องตกเป็นเชลยของเขาไปด้วย เธอต่ำต้อยมากพอแล้ว ทำไมแม้แต่ปีสุดท้ายเขาก็ไม่ยอมให้เธอ ตกหลุมรักเขา ตกลงว่าเป็นโชคดีของเธอหรือเป็นโชคร้ายของเธอกันแน่? “คุณรู้ผลลัพธ์ที่ตัวเองไม่มา และรู้จุดจบที่ตัวเองทรยศผม อย่าให้ผมต้องมาตามหาถึงที่มหาลัย” แม้แต่วินาทีสุดท้าย เขาก็ยังไม่ลืมที่จะเตือนตัวเอง เท้าของไป๋หลิงซีหยุดเดิน วินาทีต่อมาก็เริ่มเพิ่มความเร็วในการเดินจากไป! เธอไม่อยากได้ยินเสียงของผู้ชายคนนี้อีก และไม่อยากเห็นใบหน้าที่ราวกับปีศาจของเขาที่ชอบมาคอยกวนใจตัวเองอีก ยิ่งไม่อยากเห็นร่างของเขาในตอนที่กระทำอย่างรุนแรงบนร่างกายของตัวเอง เธอทำอะไรผิดกันแน่ พระเจ้าถึงได้ให้เธอมาเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อ10ปีก่อนเธอยังเป็นเจ้าหญิงแห่งตระกูลไป๋อยู่เลย ทำไมในระหว่างช่วงสั้นๆแค่10ปี แม้แต่ขอทานเธอยังเทียบไม่ได้เลย เธอไม่ได้ผลักเจียงรั่วฉิง ทำไมทุกคนถึงไม่เชื่อเธอ รวมไปถึงมู่จิ่งเหยียนที่เพิ่งหมั้นกับตัวเองในตอนนั้นด้วย ทำไมเขาที่เคยดีกับเธอ อยู่ดีดีก็กลายมาเป็นเหมือนอย่างในตอนนี้ ที่เขาจงใจเข้าใกล้เธอ หรือว่าจะเป็นเพราะทรัพย์สินของตระกูลไป๋ในตัวเธอจริงๆหรอ? ไป๋หลิงซีเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ เท้าของเธอก็ทวีคูณความเร็วขึ้นมาด้วย หลายครั้งที่เธอเกือบจะสะดุดล้ม แต่ว่าเธอนั้นไม่สามารถหยุดเท้าที่กำลังเดินของเธอได้ ราวกับว่ามีคลื่นยักษ์ หรือสัตว์ร้ายกำลังไล่ตามหลังของตัวเองมา! คนที่รักมากที่สุด เธอกลับต้องหลบเลี่ยงราวกับงูพิษ บ้านที่ควรจะอบอุ่น เธอกลับอยากหนีออกไปอยู่ตลอดเวลา ไป๋หลิงซีหาห้องพักของตัวเองเจออย่างรวดเร็ว ตามที่โรงเรียนได้กำหนดไว้ เพราะว่าเป็นหอพักของมหาวิทยาลัย ในหนึ่งห้องจะมีนักเรียนเพียงสามคน ไป๋หลิงซีเป็นหนึ่งในนั้น รูมเมทอีกสองคนกำลังรอเธออยู่ “ฉันชื่อหมู้จิ่น แปลว่าดอกชบา และนี่คือหลิวซือเจีย พวกเราสองคนก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราสามคนก็เป็นรูมเมทกันแล้วนะ แล้วเธอหละชื่ออะไร!” หมู้จิ่นยิ้มหวาน ทักทายอย่างอารมณ์ดี “ไป๋หลิงซี!” ไป๋หลิงซีก้มหน้าลง เดินไปที่เตียงของตัวเอง และเริ่มเก็บสัมภาระของตัวเอง “หลิงซี ที่แปลว่าจิตใจที่โล่งกว้างใช่ไหม? เป็นชื่อที่มีความหมายดีจริงๆ พ่อกับแม่จะต้องรักมากแน่ๆ!” หลิวซือเจียตอบกลับโดยไม่คิด รอยยิ้มบนใบหน้า ในตอนที่มองเห็นท่าทางของไป๋หลิงซี หยุดชะงักลงทันที! “ฉันไม่มีพ่อแม่!” ประโยคนี้ เธอเริ่มพูดตั้งแต่ตอนที่ยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล ตอนนี้มาถึงจุดที่ไม่รู้สึกอะไรแล้ว เมื่อเปรียบกับความเฉยชาบนหน้าเธอ กลับกันเป็นหมู้จิ่น กับหลิวซือเจียทั้งสองคนที่ละอายใจแทน “ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอไม่มีพ่อแม่ เลยพูดถึงเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!” “ไม่เป็นไร ฉันชินแล้วหละ เธออย่าได้ใส่ใจเลย” ไป๋หลิงซีตอบกลับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เดินไปถึงหน้าตู้เสื้อผ้าของตัวเอง และเริ่มจัดการเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง “ที่ทุกคนได้มาอยู่ด้วยกันก็เพราะพรหมลิขิต ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราไปกินมื้อค่ำด้วยกันดีไหม? ฉันได้ยินมาว่าร้านหม้อไฟนอกโรงเรียนดังมากเลยนะ พวกเราลองไปชิมกันดีไหม?” หมู้จิ่นเสนอขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ดีใจสุดๆ ถ้าเป็นการกินข้าวตามปกติ ไป๋หลิงซีคงจะปฏิเสธไปแล้ว ทว่าหม้อไฟ... ...เธอเคยได้ยินมาตลอด แต่กลับไม่เคยได้ลองกินเลย เพราะว่าอยู่ที่บ้านตระกูลไป๋ อาหารพวกนี้นั้นไม่มีทางได้ปรากฏบนโต๊ะอาหารอย่างแน่นอน เป็นแบบที่คนกลุ่มหนึ่งนั่งกินข้าวล้อมรอบหม้อหนึ่งใบหรอ? เธออยากรู้มากจริงๆ เมื่อทั้งสามคนเจรจากันเสร็จ ตอนเย็นทันทีที่ฟ้ามืด คนทั้งสามก็วิ่งออกไปทันที เป็นครั้งแรกที่ไป๋หลิงซีได้เห็นวิธีการกินแบบนี้ กินได้ทั้งตื่นเต้น และทั้งร่าเริง ทั้งสามคนเผลอกินผักที่อยู่บนโต๊ะจนหมดอย่างไม่รู้ตัว ในตอนที่ไป๋หลิงซีเดินกลับไปที่หอพัก ยังคิดว่าท้องของตัวเองจะหล่นลงมาเลย