บทที่ 11 ฉันไม่ได้เป็นคนผลัก

บ๗ที่ 11 ฉันไม่ได้เป็นคนผลัก วันแรกที่ออกไปข้างนอก นอกจากไม่มีความสุขในตอนเช้าที่ต้องเจอกับมู่จิ่งเหยียนแล้ว อาจกล่าวได้ว่าสำหรับชีวิตในมหาวิทยาลัยในอนาคต เธอเต็มไปด้วยความหวัง เป็นเรื่องที่ดีจริงๆที่ได้ฟื้นฟูชีวิตที่เป็นอิสระ! เสียงที่ร่าเริงของโทรศัพท์ ดังขึ้นอย่างชัดเจนภายในหอพักที่เอะอะยุ่งเหยิง โทรศัพท์ถูกรับสายอย่างรวดเร็ว เสียงของผู้หญิงที่ตื่นตระหนก ทำให้มู่จิ่งเหยียนชะงัก ชั่วขณะหนึ่งคิดว่าตัวเองโทรผิด “คุณคือคู่หมั้นของไป๋หลิงซีใช่ไหม ฉันเป็นรูมเมทของหลิงซี ชื่อว่าหมู้จิ่น” “เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอ!” คำตอบของมู่จิ่งเหยียนทำให้หมู้จิ่นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย วินาทีต่อมาเธอพยักหน้าอย่างร้อนรน: “ใช่แล้ว ใช่แล้ว คืนนี้ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้อาเจียนและท้องเสียตลอดเลย เมื่อกี้เพิ่งจะถูกส่งไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน เธอหน้าซีดมาก ท่าทางดูเหมือนจะทรมานมากเลย คุณ... ...” “รอก่อน ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” หมู้จิ่นยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกมู่จิ่งเหยียนขัดขึ้นมา จนกระทั่งเสียงวางสายดังขึ้น หมู้จิ่นถึงจะดึงสติกลับมาได้ คว้าเสื้อคลุมบนเตียงของไป๋หลิงซี แล้วรีบวิ่งออกไปทันที ในตอนที่มู่จิ่งเหยียนมาถึงห้องพยาบาล แม้แต่อาจารย์ใหญ่ของมหาลัยก็ยังยืนอยู่ด้านนอกห้องพยาบาลแล้ว หมู้จิ่นกับหลิวซือเจียใบหน้าตกใจ ไม่รู้ว่าไป๋หลิงซีเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้ทำให้คณะกรรมการทั้งหมดในโรงเรียนตื่นตระหนกกันหมด “คนเป็นยังไงบ้าง?” ทันทีที่มู่จิ่งเหยียนมาถึงก็พุงไปที่ห้องพยาบาลทันที อาจารย์ใหญ่และผู้อาวุโสที่ยืนข้างๆ อาจารย์ใหญ่เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วหัวเราะ: “คุณมู่ วางใจเถอะ คุณหนูไป๋ก็แค่กินอาหารที่ไม่ดีเข้าไป กระเพาะและลำไส้อักเสบเฉียบพลัน ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วหละ!” “กินอาหารที่ไม่ดี? อาหารในโรงเรียนของพวกคุณไม่สะอาดหรอ?” มู่จิ่งเหยียนหันกลับไป สายตาหล่นลงบนร่างของอาจารย์ใหญ่ ทำให้อาจารย์ใหญ่ที่ยืนข้างๆตกใจจนโบกมือค้าน เกือบจะทำเอาคุณปู่คนนี้คุกเข่าแล้ว “ไม่ไม่ไม่ คุณมู่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่เพราะอาหารในโรงเรียนของเราไม่สะอาด คือวันนี้คุณหนูไป๋เธอไม่ได้กินข้าวในโรงเรียน เธอออกไปข้างนอกกับรูมเมท โรงเรียนของเราไม่สามารถ จำกัด เสรีภาพของนักเรียนจริงไหม?” คำพูดของอาจารย์ใหญ่ ทำให้สายตาของมู่จิ่งเหยียนไปหล่นอยู่บนร่างของหมู้จิ่นกับหลิวซือเจียที่อยู่ข้างๆ ทันใดนั้นจิตใต้สำนึกของหมู้จิ่น ก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายของตัวเองถูกแช่แข็ง ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ “พวกเรา พวกเราก็แค่อยากจะฉลอง ไม่ได้มีเจตนาอื่นเลยนะ!” หลิวซือเจียโบกมือ และรีบอธิบาย ทั้งที่พวกเขาก็กินอาหารอย่างเดียวกัน ทำไมพวกเธอทั้งสองไม่เป็นอะไร แต่ไป๋หลิงซีกลับต้องเข้าห้องพยาบาล “พวกคุณพาเธอไปกินอะไร?” “หม้อไฟ นอกจากหม้อไฟแล้วพวกเราไม่ได้กินอะไรแล้วจริงๆ พวกเราสามคนกินกันหมด คิดไม่ถึงเลยว่าหลิงซีจะ... ...” หมู้จิ่นลังเล ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความกังวล! ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอไม่มีทางพาไป๋หลิงซีไปแน่นอน “หม้อไฟ?” “ใช่ใช่ใช่ คือหม้อไฟ พวกเรารับรองเลยว่า ไม่ได้กินอย่างอื่นแล้วจริงๆ” หลิวซือเจียใบหน้าสาบาน สำหรับผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับซาตานคนนี้ เธอทั้งชอบและกลัวเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้คงจะไปพุ่งมาทำร้ายพวกเธอหรอกใช่ไหม! “คราวหลักอย่าพาเธอไปกินอะไรที่ไม่สะอาดแบบนี้อีก” มู่จิ่งเหยียนพูดออกมาด้วยความเย็นชา และหันหลังเดินเข้าไปในห้องพยาบาล อาจารย์ใหญ่ที่อยู่ข้างๆจะตามเข้าไป กลับถูกมู่จิ่งเหยียนกันให้ออกมา ภายในห้องที่เงียบสงบ มีเพียงเตียงคนไข้สีขาวแค่เตียงเดียว ไป๋หลิงซีใบหน้าซีดขาว ยังคงหลับอยู่ และยังขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากที่เคยอมชมพู ตอนนี้กลับขาวซีดไปหมด มีเหงื่อเล็กน้อยที่หน้าผาก คนทั้งคนนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแอ “ฉันไม่ได้ผลัก ฉันไม่ได้เป็นคนผลักจริงๆ เธอล้มลงไปเอง ฉันไม่ได้ทำ!” แม้แต่ในความฝัน ไป๋หลิงซีก็ยังแข็งทื่อไปทั้งร่าง ภายในหัวมีแต่ภาพตอนที่เจียงรั่วฉิงตกจากบันไดเมื่อห้าปีก่อน เธอยังไปได้แตะเจียงรั่วฉิงเลยสักนิด ทำไมเธอถึงตกลงไปได้ เธอไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ ทำไมไม่มีใครเชื่อเธอเลย