บทที่ 14 ไม่รู้จักผิดชอบ

บ๗ที่ 14 ไม่รู้จักผิดชอบ อันธพาลคนหนึ่งที่ย้อมผมสีแดงตะโกนออกมา เมื่อเห็นไป๋หลิงซี ดวงตาก็สว่างขึ้นมา พลางยื่นมือข้างหนึ่งออกไป ในขณะที่ใกล้จะแตะโดนไป๋หลิงซี ก็ถูกมือเล็กๆรั้งไว้ “แม้แต่ฟันก็ไม่แปรง ยังกล้ามาพูดพล่ามเรื่อยเปื่อยอีก ฉันยังคิดเลยว่าเป็นตัวอะไรกันแน่ ที่ไหนได้เป็นแค่จิปาถะที่มาผายลมแถวนี้เอง” “ถุย... ...” “ฮาฮาฮา... ...” คำพูดของไป๋หลิงซี ดึงดูดเสียงหัวเราะจากทุกคน เดิมอยากจะขู่ให้อันธพาลพวกนี้หน้าซีด แต่ดูเหมือนจะมีความรุนแรงปรากฏขึ้นในตาของไป๋หลิงซี “ไอเด็กนี่ กล้ามาพูดโม้แถวนี้ ฉันว่าเธอคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!” อันธพาลคนหนึ่งพูดออกมา ความไม่พอใจเริ่มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า “ใช่ฉันอยากตายแล้ว รบกวนนายช่วยให้เงินบำนาญฉันด้วยแล้วกัน ยังไงฉันก็ไม่มีลูกชาย ฉันเสียเปรียบนิดหน่อย ให้นายมาเป็นลูกบุญธรรมดีไหม!” ไป๋หลิงซีไม่เคยรู้เลยว่า ตัวเองก็มีด้านที่คมแบบนี้เหมือนกัน มองไปทางใบหน้าของอันธพาลที่โกรธจนพอง ในใจของเธอก็รู้สึกว่าได้ระบายอารมณ์ไปบ้าง เป็นเพราะปกติมักจะถูกมู่จิ่งเหยียนรังแก ลืมไปอีกประโยคหนึ่งที่เรียกว่า ‘เมื่อกระต่ายตกใจ ก็กัดคนได้เหมือนกัน’! “ไอเด็กเวร ดูสิว่าฉันจะจัดการเธอยังไง เธอรอร้องขอชีวิตอยู่ใต้ร่างฉันเถอะ! เฮ้ยพวก! จัดการมัน!” อันธพาลคนนั้นพูด พวกอันธพาลที่เคยอยู่กันเป็นกลุ่มก็ค่อยๆพุ่งมาทางไป๋หลิงซี ร่างหนึ่งที่ถูกโยนไปกองที่พื้น มองไปทางไป๋หลิงซีที่ถูกล้อมไว้ อดไม่ได้ที่จะดักเลือดในปาก: “ยุ่งเรื่องคนอื่นจริงๆ!” “ฉันมาช่วย แล้วยังจะมาโทษกันอีก คุณนี่มันไม่รู้จักผิดชอบเลยจริงๆ!” ไป๋หลิงซีเงยหน้าขึ้นมา มองดูร่างที่เกาะกำแพงลุกขึ้นมาด้วยความอึดอัดใจ อารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่นัก! “ช่วยผม? คุณสู้พวกมันได้หรอ?” ชายคนนั้นยืนขึ้น มือข้างหนึ่งกุมแขนของตัวเองไว้ ในขณะที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เลือดสีแดงสดไหลหยดลงมาตามท่อนแขนของเขา จนกลายเป็นแอ่งน้ำสีแดงเล็กๆบนพื้น “สู้ไม่ไหว!” ไป๋หลิงซีพูดตามความจริง ทำเอาผู้ชายที่เพิ่งลุกขึ้นมาเมื่อกี้นี้ เกือบจะล้มลงไปกองบนพื้นอีกครั้ง “สู้ไม่ไหว คุณก็ยังจะมาช่วยอีก คุณอยากโดนซ้อมหรอ!” “คุณพูดถูก ฉันอยากโดนซ้อม ใครบอกว่าฉันมาเพื่อช่วยกัน!” ไป๋หลิงซีกลอกตาขาว พูดอย่างเหยียดหยาม ใครบอกว่าแค่มาพูดออกหน้า ก็ต้องกลายเป็นฮีโร่กัน เธอนั้นไม่เคยเมตตาแบบนี้มาก่อนหรอก “คุณบ้าไปแล้วหรอ!” ชายคนนั้นเบิกตาโต พูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาถูกชกจนทรงผมยุ่งเหยิงไปหมด ปิดบังใบหน้านั้นไปกว่าครึ่ง พอเบิกตาโตก็เลยดูน่ากลัวเหมือนผี “คุณจะยุ่งอะไรด้วย!” ไป๋หลิงซีกลอกตาขาวใส่ สายตาไปหล่นอยู่ที่พวกอันธพาลที่กำลังอ้าปากค้างกันอีกครั้ง คาดว่าคงจะถูกคำพูดเมื่อกี้ของเธอผ่าเข้าให้แล้ว จนลืมการกระทำไปชั่วขณะ “ในเมื่อนายไม่ชกฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะชกนายเองแล้วกัน!” ทันทีที่ไป๋หลิงซีพูดจบ ก็กำหมักที่มือขวาแล้วรีบเหวียงไปเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอันธพาลคนนั้นเหม่ออยู่หรือว่าอ่อนหัดเกินไป ถูกหมัดนี้ของไป๋หลิงซีชกจนกลายเป็นตาแพนด้า เป็นเวลานานกว่าจะได้สติคืนมา ร่างกายถอยไปหลายก้าวและ ตามมาด้วยร่างที่สั่นเทาเล็กน้อย! “แก ไอเด็กเวร ฉันว่าเธอมารนหาที่ตายแล้ว เฮ้ยพวกจัดการมันซะ ใครจับผู้หญิงคนนี้ได้ คืนนี้มันก็เป็นของคนนั้น” ทันทีที่อันธพาลนั่นเอ่ยปาก สายตาของหลายคนที่เคยนิ่งอยู่นั้นก็ประกายสว่างขึ้นมา มองไปทางไป๋หลิงซี สายตาเริ่มประกายแสงความสกปรกขึ้นมา ไป๋หลิงซีสวยมาก โดยเฉพาะยังอายุ 19 ราวกับดอกไม้สดที่ละเอียดอ่อน เมื่ออยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูพีชของเธอแล้ว คนทั้งร่างดูอ่อนเยาว์และสดใส อันธพาลหลายคนวิ่งเข้ามา เหวี่ยงกำปั้นไปทางไป๋หลิงซี หมัดของเพื่อนเมื่อกี้นี้ ไม่ว่าจะเสียเปรียบเพราะอะไร พวกเขาก็ไม่มีทางเกรงใจแน่นอน แทนที่จะโดนคนอื่นชก ชกคนอื่นก่อนยังจะดีซะกว่า จากนั้นค่อยมาทะนุถนอมสาวน้อยคนนี้ดีกว่า