บทที่ 15 โทรศัพท์

บ๗ที่ 15 โทรศัพท์ ไป๋หลิงซีมองร่างที่พุ่งเข้ามา ความสงบปรากฏขึ้นบนใบหน้า รีบหันหลังกลับทันที เท้าเริ่มขยับเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ทันทีที่หมุนตัวก็เหวี่ยงหมัดออกไปชกปลิวไปหนึ่ง มันยากเมื่อเห็นร่างที่บอบบาง ในเวลาเดียวกันเธอก็ชกหมัดปลิวไปหนึ่ง ทำให้อันธพาลหลายคนตกใจจนใบหน้าชะงัก “ตำรวจมาแล้ว!” ไม่รู้ว่าเป็นใครที่ตะโกนขึ้นมา สีหน้าของอันธพาลหลายคนเริ่มเปลี่ยนไปทันที ยังไม่ทันที่ไป๋หลิงซีจะได้เอ่ยปาก ก็วิ่งหนีหายไปกันหมดไม่เหลือแม้แต่เงา “ฉันยังคิดว่าเป็นพวกที่ใหญ่โตมาจากไหน ที่ไหนได้เป็นแค่พวกวัยรุ่นอวดเก่ง เสียดายจริงๆที่คุณถูกพวกมันซ้อมจนกลายเป็นแบบนี้!” ไป๋หลิงซีหันกลับมา และพูดอย่างแดกดันกับชายที่พิงกำแพงอยู่ เธอไม่ใช่คนที่ก้าวร้าวแบบนี้ ไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไรไป อารมณ์ไม่ดีอยู่เสมอ เธอต้องการที่ระบายอารมณ์ มาระบายอารมณ์ความไม่พอใจที่อัดอั้นมานานหลายปีที่ผ่านมาของตัวเอง และคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า ก็กลายมาเป็นที่ระบายของเธออย่างไม่รู้ตัว “ผมบาดเจ็บ” ชายคนนั้นก้มหน้าลง มองไม่เห็นสีหน้าและท่าทางบนใบหน้าของเขา น้ำเสียงที่แผ่วเบา ดูเหมือนอ่อนแอมาก “คุณหนู คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหมครับ!” คนขับรถรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นไป๋หลิงซีที่ยังอยู่ครบทุกส่วน ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่คิดเลยว่าประโยคนั้น ‘ตำรวจมาแล้ว’ จะใช้ได้ผลด้วย! “ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ!” ไป๋หลิงซีเหลียวมองแล้วเดินจากไป “คุณชื่ออะไร? คราวหน้าผมตอบแทนคุณแน่!” ชายคนนั้นเอ่ยถาม ทำให้เท้าของไป๋หลิงซีหยุดลง “คุณชื่ออะไร? คราวหลังถ้าฉันอยากให้คุณตอบแทนจะติดต่อคุณได้ยังไง?” ชายคนนั้นคิดไม่ถึงเลยว่าไป๋หลิงซีจะให้เขาตอบแทนจริงๆ ยังคิดว่าด้วยทักษะและชุดของผู้หญิงคนนี้ เธอคงจะจากไปอย่างสบายใจ คิดไม่ถึงเลยว่า... ... ชายคนนั้นดึงสติกลับมา มองผ่านเส้นผมที่ร่วงลงมาของเขา สบเข้ากับดวงตาคู่นั้นที่สงบไม่มีคลื่น ดวงตานั้นบริสุทธิ์เกินไป ทำให้คนอื่นทนไม่ได้ที่จะไม่หยุดคิดเรื่องที่ไม่ดีกับเธอ ราวกับว่าสิ่งที่ไม่สวยงามเหล่านั้น เมื่อเพิ่มลงในตัวเธอแล้ว กลายเป็นบาปไปเสียหมด “กงจินซี นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของผม หากจำเป็นจริงๆ คุณสามารถโทรมาหาผมได้ทุกเมื่อ ช้าสุดสามวัน ผมจะไปถึงแน่นอน” กงจินซีพูด พลางดึงมือของไป๋หลิงซีเข้ามา แล้วเขียนตัวเลขที่มองไม่ค่อยเห็นลงบนฝ่ามือเธอ สุดท้ายก็เอนกายลงกับผนังอย่างเหนื่อยล้า “ฉันเข้าใจแล้ว! จะโทรหาคุณแน่นอน” ไป๋หลิงซีพูดจบ ก็จะเดินจากไป ราวกับว่าไม่รู้สึกลำบากใจที่จะให้คนอื่นมาตอบแทน “คุณชื่ออะไร? ผมจะตามหาคุณได้ยังไง?” เสียงของกงจินซีดังขึ้นมาจากด้านหลัง แต่น่าเสียดายที่ไป๋หลิงซีไม่เพียงแค่ทิ้งแผ่นหลังที่เยือกเย็นนั้นให้เขา ยังทิ้งควันรถยนต์ไว้ให้อีกด้วย “เมื่อกี้นี้อันตรายมากจริงๆ ถ้าเกิดว่าท่านประธานมู่รู้เข้า เกรงว่า... ...” “แค่คุณไม่บอกเขาก็พอแล้ว ยังไงซะเขาก็ไม่มีทางไปเช็คหรอก ถ้าคุณไม่อยากโดนด่า ก็ไม่ต้องพูดมากก็ได้แล้ว” สำหรับคนใช้ เธอมักจะเข้มงวดแบบนี้เสมอ แต่ว่าสำหรับมู่จิ่งเหยียน และเจียงรั่วฉิงแล้ว นอกจากความอ่อนแอและความเวทนา เธอก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอีก สำหรับความรักที่ให้มู่จิ่งเหยียนหรอ? ใช่แล้ว เธอรักเขา รักมากรักมากๆเลย! เป็นอย่างที่คนขับรถพูด ไป๋หลิงซีไม่ได้ตรงกลับไปที่บ้านตระกูลไป๋ แต่กลับไปพักที่วิลล่าที่มู่จิ่งเหยียนได้เตรียมไว้ให้ตัวเอง เธอไม่มีทางเลือก และไม่อยากเลือก ในตัวของผู้ชายคนนี้มีสายใยที่ลึกซึ้งที่เธอไม่อาจตัดขาดได้ เธอหนีไม่พ้น และไม่อยากหนี! ในตอนที่มู่จิ่งเหยียนกลับมา ก็ดึกมากแล้ว ดื่มเหล้ามาด้วย เท้าที่อยู่ด้านล่างก็โซเซเล็กน้อย สายตาที่มองไปทางไป๋หลิงซี กลับยังคงชัดเจนและสดใส ลึกจนไม่เห็นจุดสิ้นสุด “ได้ยินว่าระหว่างทางวันนี้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย!” แน่นอนว่าเขารู้แล้ว ไป๋หลิงซีรู้ว่าตัวเองไม่สามารถปิดบังอะไรเขาได้เลย ดังนั้นก็ไม่ได้อยากปิดบัง! “อื้อ เจอกับอันธพาลไม่กี่คน” เขาถามหนึ่งประโยค เธอก็ตอบหนึ่งประโยค เห็นได้ชัดว่าไม่อยากพูดมาก