บทที่ 16 ส่งข้อความ

บ๗ที่ 16 ส่งข้อความ ส่งข้อความ มู่จิ่งเหยียนขยับเข้ามา เอื้อมมือจับคางเธอเอาไว้ ใบหน้าเล็กๆ ของไป๋หลิงซีขึ้นสูง สายตาประจบเข้านัยน์ตาสีดำของเขา ทั้งสองใกล้ชิดกันมาก เธอสามารถได้กลิ่นเหล้าอย่างเข้มข้นบนตัวเขาได้อย่างชัดเจน แกมกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอีกด้วย! “คุณไม่อยากพูดกับผมแล้วหรอ! หืม?” “เปล่า คุณอยากรู้อะไรฉันก็บอกหมดแล้ว ไม่ได้โกหกอะไรเลย” เธอพูดความจริงออกไป แต่รู้สึกหนาวใจเป็นอย่างยิ่ง เดิมเธออยากเจอเขามากที่สุด หวังว่าจะได้พูดคุยกับเขา แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเขา ระหว่างเขาก็เริ่มจะจืดจางไป จางจนนอกจากความกรุ้มกริ่มแล้วไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ อีกเลย “งั้นหรือ? คุยกับคนแปลกหน้ายังคุยได้เป็นครึ่งวัน แต่กับผม ถามคำตอบคำ คุณไม่ถามวิธีติดต่อจากผมเลยหรอ แล้วตอนที่คุณคิดถึงผมจะเรียกผมมาอยู่เป็นเพื่อนยังไง?” ที่ผ่านมา เขาเป็นคนจัดการแล้วให้เธอทำ เขาให้เธอไปไหน เธอก็ไปไหน ให้เธอไปเมื่อไหร่ เธอก็ไปเมื่อไหร่ เธอไม่เคยติดต่อเขาเองเลย เพราะเขามักจะติดต่อตัวเองเสมอ จู่ๆ มู่จิ่งเหยียนพูดขึ้นมา เธอถึงจะสังเกตได้ว่านอกจากเซฟเบอร์มือถือเอาไว้ แต่ไม่เคยโทรหาเขาเลย เมื่อก่อนไม่กล้า แต่ตอนนี้ไม่อยาก ไม่รู้เริ่มรู้สึกไม่อยากตั้งแต่เมื่อไหร่ อันนี้เธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ “ฉันไม่มี ฉันรู้เบอร์มือถือของคุณ” ถ้าเขาสนใจตรงนี้ เธอก็ตอบเขาไปอย่างซื่อสัตย์ “แล้วคุณเคยโทรหาผมไหม?” เขาเค้นถามอีกครั้ง เหมือนผู้ชายที่ดื่มเหล้ามา ดูงี่เง่าเป็นพิเศษ เมื่อก่อนเขาไม่เคยถามคำถามแบบนี้กับเธอแล้วก็ไม่งี่เง่าเรื่องแบบนี้ด้วย ถึงแม้จะสงสัย แต่ไป๋หลิงซีส่ายหัวอย่างใสซื่อ “เปล่า” เปล่า…พวกเขารู้จักกันสิบปี แต่เธอไม่เคยเป็นฝ่ายติดต่อเขาเองเลย มีสิ แน่นอนว่าเธอมี แต่นั่นคือเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนที่ขาเจียงรั่วฉิงยังไม่พิการ เหมือนตั้งแต่วันที่เจียงรั่วฉิงตกบันได ความสัมพันธ์ทุกอย่างระหว่างเขาสามคนเปลี่ยนไปหมด เธอไม่เคยติดต่อเขาด้วยตัวเอง แม้กระทั่งในวันคล้ายวันเกิด 18 ปี ตอนที่เขาบังคับเอาเธอ เธอไม่เคยบ่นแม้แต่คำเดียว เธอเป็นอะไรไป? เหมือนหัวใจตายไปแล้วอย่างนั้น แต่เธอรู้ว่าตัวเองยังรักเขา หัวใจดวงนี้ยังคงเจ็บปวดเพราะเขา เต้นเพราะเขา แต่ทำไมมีบางอย่างทำให้เธอเปลี่ยนไปหละ? “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปต้องโทรผม เช้ากลางวันเย็น วันละ 3 ครั้ง จำได้ไหม?” สิ้นประโยค แม้กระทั่งมู่จิ่งเหยียนเองยังตกใจ เขากลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเพราะเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขั้นตลกเลยก็ว่าได้ แต่พูดไปแล้ว อีกอย่างเขาก็คิดว่าเธอโทรหาตัวเองไม่ได้ผิดอะไร เธอทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยแบบนั้น ไม่ควรทำอะไรหน่อยหรือไง? “รู้แล้ว ฉันจะโทรตามเวลา” ไป๋หลิงซีหยักหน้า แล้วเงยหน้าถามอีกว่า “แล้วถ้าคุณยุ่งอยู่ทำไง” ถ้าเธอโทรแล้วเขาไม่รับ ก็เหมือนกับแกล้งเธอเล่นงั้นแหละ “ถ้าผมไม่รับคุณก็ส่งข้อความมาหาผม” “อื้ม” ไป๋หลิงซีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง รับรู้ถึงความแผ่วร้อนที่แผ่ทั่วใบหน้า เธอไม่หลบเลยแม้แต่นิดเดียว ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นฝ่ายริเริ่มในการตอบสนองอีกด้วย ให้เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ใช่หรือ? นี่ก็ผ่านมาปีกว่าแล้ว ความเขินอายที่เธอเคยมีก็โดนเขาทรมานจนแทบจะหมดแล้ว ดังนั้น การกระทำที่เขาจะทำต่อจากนี้เธอเองก็ชินจนหลับตาทำได้แล้ว ค่ำคืนของฤดูร้อนมักจะสั้นว่าฤดูหนาวเสมอ แต่ลมยามวิกาลกลับเย็นสบาย เป็นจุดโหว่ของความร้อนรุ่มในฤดูร้อน เมื่อตื่นมา ไป๋หลิงซีรีบไปเก็บสัมภาระของตัวเอง เขาให้ตัวเองอาศัยหนึ่งอาทิตย์ เมื่อคืนเป็นวันสุดท้าย วันนี้เธอจะกลับบ้านตระกูลไป๋แล้ว