บทที่ 17 วัวสันหลังหวะ

บ๗ที่ 17 วัวสันหลังหวะ เห็นมือถือบนโต๊ะ เธอลังเลไปครู่หนึ่ง ส่งข้อความไปว่า “อรุณสวัสดิ์!” แล้วเก็บของออกไปเลย ออฟฟิศประธานบริษัทLKกรุ๊ป วันนี้คุณประธานไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ ถือมือถือไว้ตลอดเวลา บนหน้าจอยังคงเป็นข้อความเดิม จนกระทั่งกลางวันมีข้อความอันที่สองเข้ามา มู่จิ่งเหยียนรีบเปิดอ่านด้วยความตื่นเต้น แต่ยังคงเป็น 6 พยางค์สั้นๆ “สวัสดีตอนกลางวัน” จากนั้นเป็นช่วงเวลาอาหารมื้อค่ำ “สวัสดีตอนเย็น!” ถัดไปเป็นเช้าวันรุ่งขึ้น “อรุณสวัส!” สุดท้าย มู่จิ่งเหยียนทนไม่ไหว ส่งข้อความสั้นๆ กลับไปให้ไป๋หลิงซี“นอกจากสวัสดี ส่งอย่างอื่นมาบ้าง!” ไป๋หลิงซีนั่งอยู่ริมเตียงคุณปู่ไป๋ มองมือถือในมือแล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะส่งอะไรให้เขา แล้วถ้าเขาไม่พอใจอีกทำยังไง? “ทะเลาะจิ่งเหยียนหรอ?” เห็นหลานสาวสีหน้าเจ็บปวดเช่นนี้ คุณปู่ไป๋ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่ร่างกายที่อ่อนแอทำให้เขาพูดคำเดียวต้องไอไปอีกหลายคำ สุดท้ายต้องสูดออกซิเจนถึงจะหายใจได้อย่างอิสระ “คุณปู่ระวังค่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว พักผ่อนดีๆ” ไป๋หลิงซีพูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง เดี๋ยวก็จะตรุษจีนอยู่แล้ว แต่สุขภาพของปู่ทำให้เธอเป็นห่วงมาก เธอกลัวว่าปีต่อไปเธอจะกลายเป็นกำพร้าแล้ว กำพร้าที่ไม่มีญาติใดๆ แค่คิดก็ทำให้ไป๋หลิงซีน้ำตาทะลักออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมไว้ได้ แต่ยังดีที่เธอหยุดไว้ได้ ไม่อยากให้ปู่เป็นห่วงตัวเองมากเกินไป “บอกปู่มา…” คุณปู่ไป๋เหมือนจะกังวลมาก โดยเฉพาะท่าทางหลานสาวตัวเองกดอั้นอารมณ์เอาไว้ เขายิ่งรู้สึกเป็นห่วงมากขึ้น ให้ไป๋หลิงซีแต่งงานกับมู่จิ่งเหยียน ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำ แต่หลายปีที่ผ่านมา ก็เพราะไป๋หลิงซียืนยันเลือกมู่จิ่งเหยียน เขาถึงเลี้ยงดูมู่จิ่งเหยียนเป็นเหมือนผู้สืบทอดของตัวเอง แต่ถ้าหลานสาวเขาไม่มีความสุข สิ่งที่เขาทำทั้งหมดจะมีประโยชน์อะไร “ไม่ใช่ค่ะปู่ พวกเราดีมาก แค่เขาให้หนูส่งข้อความให้เขา แต่หนูไม่รู้ว่าตัวเองจะส่งอะไรไปดี ดังนั้น…ปู่ไม่ต้องห่วงหลิงหลิงนะคะ พี่จิ่งเหยียนเขาดีกับหลิงหลิงมากจริงๆ” ไป๋หลิงซีพยายามอธิบาย เพื่อยืนยันว่ามู่จิ่งเหยียนดีกับตัวเองมาก เธอเลยพูดเสียงดังและจริงจัง คุณปู่ไป๋คิดไปสักพักถึงจะพยักหน้า ถือว่าโล่งใจไปหน่อย ถึงค่อยนอนลงบนเตียงอย่างสงบอีกครั้ง เห็นคุณปู่ไป๋สบายใจขึ้น ไป๋หลิงซีก็ถึงจะโล่งอกตาม หยิบมือถือข้างเตียงลังเลสักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้ตอบอะไรแล้วปิดมือถือเลย เธอไม่มีเพื่อน และก็ไม่จำเป็นติดต่อคนอื่น มือถือสำหรับเธอเป็นแค่เครื่องบอกตำแหน่งติดตัวที่ทำให้คนในครอบครัวมั่นใจในความปลอดภัยเธอเท่านั้น ไป๋หลิงซีดูแลคุณปู่ไป๋จนหลับแล้วถึงจะเดินออกมาจากห้อง ตอนนี้ใกล้จะตรุษจีนแล้ว ทางเดินและหน้าต่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายของปีใหม่ คุณปู่ไป๋ชอบเทศกาลโบราณอย่างมาก ดังนั้นตระกูลไป๋ให้ความสำคัญต่อตรุษจีนเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งนี่ก็กลายเป็นนิสัยไปอย่างหนึ่งแล้ว ทุกที่มีกระดาษสีแดงเต็มไปหมด แลดูมีความเป็นสิริมงคลมากมาย ตอนไป๋หลิงซีลงไปข้างล่าง มู่ฟางหรนกำลังวุ่นวายอยู่ในห้องรับแขก ตั้งแต่คุณปู่ไป๋ป่วยหนัก สิ่งที่เธอชอบที่สุดคือเปลี่ยนของในบ้านอย่างใดอย่างหนึ่ง นอกจากห้องเธอกับห้องคุณปู่ไป๋ที่เธอจะไม่เข้าไปแล้ว ทุกซอกทุกมุมของบ้าน แทบจะโดนมู่ฟางหรนเปลี่ยนไป 10 กว่าครั้งแล้ว ครั้งนี้เป็นเฟอร์นิเจอร์ใหม่ โมเดิร์นมาก แค่ดูก็รู้ว่าราคาไม่ธรรมดา มู่ฟางหรนออกคำสั่งไปมาในห้องรับแขก แต่ไป๋หลิงซีแค่อยากจะเป็นคนล่องหนไปเอาน้ำที่ห้องครัวเฉยๆ “คุณปู่ไป๋เป็นยังไงบ้าง?” มู่ฟางหรนไม่ค่อยคุยกับเธอมากเท่าไหร่ ต่อให้คุยก็จะเป็นการถามถึงอาการของคุณปู่ไป๋ เหมือนตอนนี้นั่นแหละ “นอนแล้วค่ะ”