บทที่ 18 แกมันโจร

บ๗ที่ 18 แกมันโจร “อื้ม โอเค แกรีบไปเถอะ อย่ามาเกะกะน่ารำคาญ” มู่ฟางหรนพูดจบอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปผลักไป๋หลิงซี แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ เหมือนเห็นอะไรที่สกปรกอย่างงั้น “คุณ…. คุณใส่อะไรไว้ในมือ? นั่นมันของแม่ฉัน!” ถึงแม้เธอจะไม่เคยเห็นแม่ตัวเองตั้งแต่เด็กเลย แม้กระทั่งรูปภาพสักใบเธอก็ไม่มี แต่ในบ้านตระกูลไป๋กลับมีห้องส่วนตัวสำหรับแม่ของเธอ ทุกครั้งที่เธอเสียใจมากที่สุด เธอมักจะไปอยู่ที่นั่นสักพัก มีใครที่ไหนที่ทำความสะอาดทุกวันตลอด 10 ปี ถึงแม้เธอจะไปไม่บ่อย แต่สำหรับของแม่ตัวเอง เธอกลับจำได้อย่างชัดเจน “ของแม่แกที่ไหน ฉันซื้อมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเหอะ แกคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนแกหรอ ชอบของคนตายหนะ ต่อให้แกยอม ฉันยังรังเกียจเลย” มู่ฟางหรนตะโกนพูดขึ้นด้วยสีหน้าขยะแขยง แต่น้ำเสียงดูไม่ขึงขังเท่าไหร่ มือที่สวมแหวนอยู่แอบซ่อนไว้ข้างหลัง ที่ว่าวัวสันหลังหวะนั่นแหละ “ไม่ใช่จริงๆ หรอ?” ความสงสัยแสดงบนใบหน้าไป๋หลิงซี แต่ของแม่ตัวเอง เธอจะจำผิดได้ไง อีกอย่างนั้นมันของเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เมื่ออยู่บนตัวมู่ฟางหรน เทียบกับการแต่งองค์ทรงเครื่องของหล่อน แลดูล้าสมัยไปหน่อย “เพ้อเจ้อ ก็ไม่ใช่สิ แกคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนแกงั้นหรอ เอาของคนตายเป็นสมบัติ ลูกชายฉันจะเป็นเจ้าของตระกูลไป๋อยู่แล้ว อีกไม่นานตระกูลไป๋จะเปลี่ยนเป็นแซมู่ ฉันจะเอาเพชรพลอยที่ไหนก็ได้ ของแม่ของแกใครอยากได้ไป ให้ฟรีก็ไม่เอาหรอก!” มู่ฟางหรนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจมาก มองไปทางไป๋หลิงซีแล้วได้แต่มองบน เหมือนกำลังคุยกับสาวบ้านนอกที่ไม่เปิดโลก อะไรก็มองว่าเป็นสมบัติไปหมด จะว่าไป มู่ฟางหรนพูดไปอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ไม่มีความเกรงกลัวว่าคุณปู่ไป๋จะได้ยินแม้แต่เล็กน้อย เพราะคุณปู่ไป๋ ณ ตอนนี้เดินออกจากไปห้องนั้นไม่ได้เลย ถ้าเธอไม่ด่าหน้าประตู ในบ้านหลังนี้เธอถือว่าเป็นเจ้าของที่นี่ “ถ้าไม่ใช่ทำไมเอาให้ฉันดูไม่ได้ ถ้าไม่ใช่จริงๆ ฉันจะคืนให้คุณเอง” เธอยอมให้มู่ฟางหรนดูถูกตัวเองได้ตามใจชอบ เพราะเธอคือแม่ของมู่จิ่งเหยียน แต่เธอไม่อนุญาตตัวเองที่ปกป้องสิ่งเดียวที่แม่เหลือไว้ให้ไม่ได้ “ขอฉัน เรื่องอะไรต้องให้แกดู โดนแกแตะแล้ว ฉันจะรู้สึกว่ามันสกปรกหนะสิ!” มู่ฟางหรนกลอกตามองบนด้วยสีหน้าไม่แยแส ไม่มีแนวโน้มที่จะเอาของออกมา เพราะเธอคิดไว้แล้วว่าไป๋หลิงซีแตะต้องเธอไม่ได้ “ฉันแค่ดู ไม่แตะหรอก” ไป๋หลิงซีเก็บความโมโหเอาไว้ พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ ท่าทางของมู่ฟางหรน ทำให้เธอมั่นใจว่านั่นคงจะเป็นของแม่แล้วหละ “เรื่องอะไรแกอยากดูต้องให้แกดู ฉันจะไม่ให้ดู แกจะทำไม” มู่ฟางหรนยังคงแสดงกิริยาไม่กลัวตาย เธอไม่เกรงกลัวต่อไป๋หลิงซีแม้แต่นิดเดียว เธอรู้ว่าความกตัญญูของไป๋หลิงซี คงจะไม่ไปฟ้องคุณปู่ไป๋หรอก “แก เอาของแม่ฉันคืนมา ไอ้คนขโมย!” เธอสามารถด่าคนอื่นอย่างไม่ไว้หน้า แต่สำหรับคนที่เกี่ยวข้องกับมู่จิ่งเหยียน ยังไงเธอก็ไม่มีความกล้า เพิ่งจะเข้าใกล้ มู่ฟางหรนกลับเบี่ยงตัวหลบทันที “แกทำอะไรของแก ไม่ให้ดูแล้วจะแย่งเอาแล้วใช่ไหม แกด่าฉันว่าเป็นขโมย แต่ฉันว่าแกหนะเป็นโจร มีแม่ยังไงก็มีลูกเก๋าเจ๊งแบบนั้นแหละ”