บทที่ 19 “แกด่าใครเป็นเก๋าเจ๊ง”

บ๗ที่ 19 “แกด่าใครเป็นเก๋าเจ๊ง” “แกด่าใครเป็นเก๋าเจ๊ง!” ไป๋หลิงซีรู้สึกไม่พอใจ โดนมู่ฟางหรนด่าจนหน้าแดงก่ำ เธอที่ยังไม่มีประสบการณ์ทางสังคมมากเท่าไหร่ เอาอะไรไปสู้กับคนเก๋าประสบการณ์อย่างมู่ฟางหรน ทุกครั้งเธอเป็นคนโดนด่าเสมอโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย “ใครเป็นฉันก็ด่าคนนั้นแหละ แกจะรับไว้ฉันก็ห้ามไม่ได้หรอกนะ” “แก…. แกจะเกินไปแล้วนะ” ในเมื่อด่าไม่ชนะ งั้นก็ลงมือเลยละกัน มู่ฟางหรนรู้ว่าตัวเองสู้ไป๋หลิงซีไม่ได้ เลยเบี่ยงตัวจะหนี แต่ไม่คิดว่าการหลบของเธอครั้งนี้ โดนไป๋หลิงซีจับผมเอาไว้ จู่ๆ รับสู้ถึงความเจ็บปวดที่โดนกระชากบนหนังหัว “อร๊าย ไอ้ลูกก*หรี่ กล้าลงมือกับฉันหรอ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ!” โดนมู่ฟางหรนตะโกนใส่แล้ว ไป๋หลิงซีแอบรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่รู้สึกตัวในวินาทีถัดมา จึงจับเอาไว้แน่นต่อไป “แกเอาแหวนคืนมาให้ฉันแล้วฉันจะปล่อยมือ” ณ ตอน ไป๋หลิงซีดื้อรั้นและใจกล้ากว่าเช่นเคย จิตใจของเธอตอนนี้ล้วนจดจ่อกับการเอาแหวนแม่กลับคืนมา “อีนางบ้า แกรอดูเดี๋ยวจิ่งเหยียนกลับมาแล้วจะจัดการแกยังไง” มู่ฟางหรนสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ลืมยกลูกชายตัวเองออกมา เพราะถือมู่จิ่งเหยียนว่าเป็นจุดอ่อนของไป๋หลิงซี หลายปีที่ผ่านมาเพราะคำพูดพวกนี้แหละ ทำให้ไป๋หลิงซีโดนเธอกลั่นแกล้งเป็นประจำ “ไม่ว่าฉันจะปล่อยหรือไม่ปล่อย เขากลับมาก็ไม่ปล่อยฉันไปเหมือนกัน จะตบให้เขาตบเถอะ วันนี้แกต้องเอาของแม่ฉันคืนมาให้ฉัน”　　 ไป๋หลิงซีเพิ่งสังเกตตัวเองครั้งแรกว่านิสัยตัวเองดื้อได้ขนาดนี้ แต่ทำไมเมื่อก่อนเธอไม่เคยมีนิสัยดื้อดึงแบบนี้ก่อนเลยหละ? “ไป๋หลิงซี ถ้าแกไม่ปล่อยฉันอีก ฉันจะให้จิ่งเหยียนยกเลิกการหมั้นกับแก ชาตินี้แกอย่างหวังจะแต่งงานกับเขาเลย” พอพูดแบบนี้ทำให้มู่ฟางหรนได้เปรียบเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่ไป๋หลิงซีปล่อยมือออก เธอรีบดึงผมตัวเองออกมา ถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าเต็มไปด้วยความได้ใจ “ไม่แต่งก็ไม่แต่ง เพราะยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับเขาแล้ว คนที่เขารักคือรั่วฉิง งั้นก็ให้รั่วฉิงแต่งงานกับเขาเถอะ” ไป๋หลิงซีพูดจบ น้ำตาทะลักออกมาทันที ความรักที่เธอมุ่งมั่นมา 10 ปี ผู้ชายที่เธอปกป้องเอาไว้ 10 ปี เธอจะบอกว่าไม่เอาง่ายๆ งั้นหรือ เธอเอ๋อไปแล้วหรือไง หรือว่าโดนประตูฟาดหน้าไปแล้ว เธอพูดแบบนี้ออกไปได้ยังไง คุณปู่นอนอยู่บนเตียงเพราะเธอแล้ว ถึงขั้นให้มู่จิ่งเหยียนแต่งงานกับตัวเอง เขามอบทุกอย่างของตระกูลไป๋ให้กับมู่จิ่งเหยียน เธอจะบอกว่าไม่แต่งได้อย่างไรหละ! ไป๋หลิงซีรู้สึกลำบากใจมากถึงมากที่สุด ทำไมเธอถึงโง่ได้ขนาดนี้ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงจะพูดอย่างไร้เดียงสาเช่นนี้ ถ้าคุณปู่รู้แล้วต้องเสียใจมากแน่ๆ ไป๋หลิงซีในขณะนี้ไม่ได้คิดถึงตัวเอง แต่คิดถึงว่าคุณปู่จะเสียใจขนาดไหน น้ำตาเธอทำให้สายตาพร่ามัวไปหมด ทำให้เธอมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่หน้า แม้กระทั่งสีหน้าของคนใช้ยังมองไม่ชัด เธอรู้แค่ว่ามู่ฟางหรนยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเลยสักนิด เธอพุ่งเข้าไปแย่งแหวนจากมือมู่ฟางหรน แล้วจะหันหลังเดินออกไปทันที ในขณะที่หันหลัง เธอเห็นรูปร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคย คนนั้นยืนอยู่ตรงข้างหลังไม่ไกลจากเธอกำลังมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง ส่วนคนที่อยู่ข้างล่างเขาคือเจียงรั่วฉิงที่แสดงสีหน้าตกใจอยู่บนวีลแชร์ “หลิงหลิง เธอเป็นอะไร ฉันกับเหยียนทำให้เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า? เธออย่าโกรธเลยนะ พวกเราไม่มีอะไร เธออย่าเสียใจไปเลย ถ้าเธอไม่ชอบ ทีหลังฉันไม่เจอกับเหยียนก็ได้!” ใบหน้าเจียงรั่วฉิงเต็มไปด้วยความระแวงและเจ็บปวด เหมือนกลัวว่าไป๋หลิงซีจะโกรธจริงๆ เบี่ยงตัวไปทางมู่จิ่งเหยียน ตาโตคู่นั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ไป๋หลิงซีตกใจตั้งแต่เห็นมู่จิ่งเหยียน จากนั้นรู้สึกผิด สุดท้ายคือตื่นเต้น และท้ายสุดเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ เมื่อครุ่นคิดแล้วเธอเงยหน้าขึ้นแล้วฝืนพูดว่า “พวกแกได้ยินหมดแล้วนะ ฉันเองที่ไม่อยากแต่งงานกับมู่จิ่งเหยียน จากนี้เป็นต้นไปฉันและมู่จิ่งเหยียนไม่ใช่คู่หมั้น การสมรสของเราสองคน… ยกเลิก!”