บทที่ 20 จบสิ้นแล้ว

บ๗ที่ 20 จบสิ้นแล้ว ไป๋หลิงซีพูดจบ รู้สึกว่าตัวเองหมดแรงไปหมด แทบจะล้มลงอยู่กับพื้น แต่ทนไว้ไม่ให้ตัวเองทรุดลง จบแล้ว ฝันหวานๆ ที่เธอฝันมาตลอด 10 ปี เพราะคำพูดของเธอประโยคเดียวล้วนจบสิ้นลงแล้ว เธอต้องบ้าไปแล้วจริงๆ “ไป๋หลิงซี ทำไมแกถึงโง่แบบนี้ พูดแบบนั้นออกไปได้ไง แกรักมู่จิ่งเหยียนขนาดไหน อยากจะแต่งงานกับเขาขนาด ทำไมพูดแบบนี้ต่อหน้าเขาไป แกบ้าไปแล้วแน่ๆ” ไป๋หลิงซีเคาะหัวตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เห็นสายตาที่มู่จิ่งเหยียนมองตัวเองช่างเรียบนิ่งเหลือเกิน เขาอาจจะเชื่อในคำพูดเหล่านั้นไปแล้ว งานสมรสของพวกเขาต้องยกเลิกไปแล้วสินะ “ไป๋หลิงซี ไอ้สมองหมู แกคิดอะไรอยู่วะ!” ด้วยความรู้สึกผิดของไป๋หลิงซี เธอจึงไม่ได้ออกจากประตูห้องตลอดทั้งวัน ส่วนมู่จิ่งเหยียนก็ไม่เคยหาเธออีกเลย มองดูหน้าจอมือถือที่ว่างเปล่า ในนั้นมีข้อความที่เขียนเอาไว้แล้ว ไป๋หลิงซีแอบเหม่อลอย เธอควรส่งข้อความนี้หรือไม่ส่งดี? เช้าวันนี้เธอบอกไปว่าไม่มีความสัมพันธ์กับเขาแล้ว ถ้าเธอส่งข้อความนี้อีกก็ดูเหมือนจะประจบประแจงเกินไปหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ส่ง ก็หมายความว่าระหว่างเขาจบลงกันจริงๆ แล้วใช่ไหม แต่ในใจมู่จิ่งเหยียน คงจะไม่มีเยื่อใยกับเธอแล้วหละ เผลอๆ เธอพูดแบบนั้นไปตอนเช้า เขากับรั่วฉิงคงอยากอยู่ด้วยกันจนใจแทบขาด ไป๋หลิงซีนอนอยู่บนเตียง ภายในสมองมีแต่ฉากที่สวยงามของมู่จิ่งเหยียนและเจียงรั่วฉิง คิดแต่ละครั้ง หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับโดนฉีก ปวดจบลมหายใจสุดท้ายยังไม่ทั่วท้อง เธอได้แต่ขดตัวเองเอาไว้ ห่อตัวเองไว้ในผ้าห่ม หลับไปอย่างไม่รู้ตัว วันถัดมา ไป๋หลิงซีตื่นมาแต่เช้า เธอไม่ได้ลงไปข้างล่าง เธอไม่อยากเจอพวกที่ตัวเองไม่อยากเห็น เพราะปกติเวลานี้เป็นช่วงรับประทานอาหารเช้าของพวกเขา ดังนั้น หลิงซีเข้าไปในห้องคุณปู่ไป๋ ใช้ช้อนป้อนโจ๊กคุณปู่ไป๋ทีละคำ ไม่มองว่าโจ๊กได้เข้าปากคุณปู่ไป๋หรือเปล่า ได้แต่ทำท่าทางนั้นซ้ำๆ “ไหนพูดสิว่าเป็นอะไร” แค่เหลือบมอง คุณปู่ไป๋ก็มองเห็นความเหม่อลอยของไป๋หลิงซี แต่รอตั้งนานก็ไม่เห็นเธอมาพูดกับตัวเอง ก็เลยต้องเอ่ยถามขึ้นมาเอง “คุณปู่… หนู…” เธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด น้ำตาก็เอ่อนองออกมา เธอบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่จะห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่ “คุณปู่ หนูไม่แต่งงานแล้วได้ไหม? อยู่เป็นเพื่อนปู่แบบนี้ตลอดไป จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!” ไป๋หลิงซีพูดแล้วฟุบลงบนตัวคุณปู่ไป๋ ก้มหน้าร้องไห้ขึ้นมา เธอทำเรื่องที่โง่แบบนี้จะบอกคุณปู่ยังไงดีหละ เธอขออภัยในความรักและหวงแหนจากคุณปู่ได้อย่างไร ทำไมเธออดเอาไว้ไม่ทัน ทนไม่ได้เลยหรือไง? “เด็กโง่ ปู่แก่แล้ว มีชีวิตอีกไม่นาน หนูต้องการคนที่สามารถอยู่เคียงคู่หนูตลอดไป คนที่หนูชอบจริงๆ ปู่ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยกับพ่อหนูแล้ว จะทำกับหนูอีกไม่ได้ แต่ถ้าหนูไม่อยากแต่งงานกับจิ่งเหยียนจริงๆ ปู่ก็จะไม่บังคับ” มือแห้งหยาบคุณปู่ไป๋เอื้อมไปจับหน้าเล็กๆ ของไป๋หลิงซี ความอบอุ่นและเปียกแฉะประสานกัน ทำให้น้ำตาของไป๋หลิงซีทะลักออกมา “คุณปู่ หลิงหลิงอยากอยู่กับปู่ จะไม่แยกกันตลอดไป….”