บทที่ 2

บ๗ที่ 2 โม่เสว่หานถูกจ้องมองจนเหงื่อแตก ในใจระแวงถึงที่สุด ค่อย ๆ พูดขึ้น “หัวหัวหัวหน้าคะ คือคือคือ......ฉันกับเขาไม่สนิทกันค่ะ” ผู้ควบคุมเปิดดูจดหมายลาออกที่เธอเตรียมมา หลังจากที่ดูผ่าน ๆ แล้วก็พูดขึ้นว่า “บังเอิญจัง แม้กระทั่งจดหมายลาออกยังเหมือนกันราวกับแกะ พวกเธอสองคน......” “ไม่ พวกพวกพวก......พวกเราสองคนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น จริง ๆ นะคะ!” โม่เสว่หานลุกลี้ลุกลนจนพูดติดอ่าง รู้สึกเหมือนว่าหัวหน้าจะต้อนเธอให้จนมุม “ฉันไม่ได้อนุมัติการลาออกของเหยียนอี้ฝาง ฉันให้วันหยุดยาวเขาหนึ่งเดือน เธอก็เหมือนกัน ฉันก็ให้เธอหยุดยาวหนึ่งเดือน ปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเองแล้วก็กลับมาทำงาน!” พูดจบ หัวหน้าก็โยนจดหมายลาออกทิ้งลงถังขยะ โม่เสว่หานหน้ามุ่ยคอตกเดินออกมาจากห้องทำงาน ก็ถูกเพื่อนร่วมงานเสี่ยวลี่ดักไว้ทันที “เสว่หาน เธอจะลาออกเหรอ?” “ไม่ ไม่อนุมัติ!” เสี่ยวลี่ยักคิ้วอย่างมีเลศนัย “เสว่หาน เธอมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหม?” “ฉันจะปิดบังอะไรเธอได้?” ตีให้ตายโม่เสว่หานก็ไม่มีทางพูดเรื่องที่ตัวเองมีอะไรกับเหยียนอี้ฝางออกมาแน่นอน ถึงแม้ว่าเสี่ยวลี่เป็นเพื่อนสนิทก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไป “แปลกมาก เหยียนอี้ฝางก็ลางาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นเงาหล่อเลิศของเขาเลย พวกผู้หญิงในบริษัทไม่มีกำลังใจในการทำงานแล้ว แต่ละคนเฝ้ารอให้เหยียนอี้ฝางมาเติมพลังให้ เหมือนกับที่เขาว่ากันว่า ผู้ชายผู้หญิงจับคู่กันทำงานจะไม่เหนื่อย เห็นท่าจะจริงแฮะ” เมื่อเห็นท่าทางที่เต็มเปี่ยนไปด้วยความรักของเสี่ยวลี่แล้ว โม่เสว่หานเริ่มเป็นห่วงชีวิตของตัวเองเข้าไปอีก จึงดึงเธอเข้ามาในห้องน้ำ แล้วถามขึ้น “เธอบอกฉันที วันนั้นหลังจากที่ฉันดื่มจนเมาแล้วเกิดเรื่องอะไรน่ากลัวขึ้นไหม? ฉัน......หมดสติไปแล้ว!” เสี่ยวลี่หัวเราะคิกคัก “เธอพูดถึงคืนนั้นเหรอ! เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตอนที่เหยียนอี้ฝางร้องเพลงนั้นหล่อที่สุดเลย ผู้หญิงในบริษัทแต่ละคนจะเป็นบ้าแล้ว! ถ้าได้มีอะไรกับเหยียนอี้ฝางสักคืนละก็ ถ้าต้องตายก็ยอม!” ประโยคนี้ ดึงเอาแก้วตาดวงใจของโม่เสว่หานตกถึงระดับต่ำสุด ถ้าหากรู้ว่ายัยป้าคนนี้ได้มีอะไรกับเหยียนอี้ฝางแล้ว เกรงว่าผู้หญิงพวกนั้นจะต้องฆ่าตัวตายแน่ ๆ ยังไงซะก็รีบหนีดีกว่า! โม่เสว่หานเดินออกจากบริษัทไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ที่นี่อยู่ไม่ได้แล้วแน่นอน แค่คิดถึงว่าเพื่อนร่วมงานผู้หญิงพวกนั้นต้องการสายตาของเหยียนอี้ฝาง ก็จินตนาการได้ถึงจุดจบจะน่าเวทนาขนาดไหน! เวลาหนึ่งเดือน พอที่เธอจะหาที่ทำงานใหม่ได้แล้ว เมื่อออกจากบริษัท โม่เสว่หานเข้าไปนั่งในรถของตัวเอง กำลังจะติดเครื่องแต่กลับมีเสียงข้อความวีแชทดังมาจากโทรศัพท์มือถือ เธอเหลือบตามอง ดูเหมือนจะเป็น......เหยียนอี้ฝางส่งมา? ใจเต้นอยู่สักพักนึง เธอรีบเปิดดูโทรศัพท์ พบว่าเหยียนอี้ฝางส่งรูปภาพมาให้เธอรูปหนึ่ง เมื่อเปิดดูรูปภาพ มันคือกางเกงในสีเทาที่มีลายการ์ตูนPeppa Pig ด้านล่างคือตัวอักษรที่เหยียนอี้ฝางส่งมา ：พี่สาว พี่ลืมของเอาไว้กระอักเลือดอยู่ที่หน้าอก โม่เสว่หานแก้มทั้งแดงทั้งร้อนผ่าว ทั้งโมโหทั้งกลัดกลุ้ม แถมยังวีนไม่ได้ รู้สึกเหมือนฟันบนล่างต่อสู้กันโดยที่ไม่ฟังคำสั่ง วันนั้นออกไปอย่างฉุกละหุก เนื่องจากหาไม่เจอกางเกงในที่ถูกตัวเองไม่รู้โยนทิ้งไว้ที่ไหน จึงหนีออกจากโรงแรมไปทั้งโล่ง ๆ แบบนั้น คิดไม่ถึงว่าเหยียนอี้ฝางจะหาเจอได้ นึกอยู่นาน เธอกดพิมพ์ตอบกลับอย่างบอบบาง ：ไม่ใช่ของฉัน นายหาผิดคนแล้ว ไม่นานนัก เหยียนอี้ฝางก็ส่งรูปภาพมาอีก ผู้หญิงในรูปภาพใบหน้าแดงก่ำผมเผ้ายุ่งเหยิงนอนคว่ำหน้าหันข้างอยู่บนหมอน ผ้าห่มปิดตำแหน่งตั้งแต่เอวลงไป รูปภาพความละเอียดสูงที่สามารถมองเห็นบริเวณหัวไหล่ที่ใสสะอาดมีไฝเม็ดนึงได้อย่างชัดเจน เหยียนอี้ฝาง ：อย่าบอกผมนะ ว่านี่ไม่ใช่พี่ กรอด ๆ โม่เสว่หานโมโหจนกัดฟันกรอด มือกำลังสั่น ทั้งตัวกำลังสั่นไปหมด เป็นเวลาอยู่นาน เธอระงับความโกรธที่จะขว้างโทรศัพท์มือถือทิ้ง พิมพ์ตอบกลับไป ：ขอโทษนะ คืนนั้นฉันดื่มจนเมา ถ้าหากทำเรื่องอะไรที่บ้าบิ่นไป ขอความกรุณาให้นายลืมมันไปเถอะ! เหยียนอี้ฝาง ：ขอประทานโทษ ชีวิตนี้ผมคงลืมไม่ลง