บทที่ 3

บ๗ที่ 3 ลืมไม่ลง?หมายความว่ายังไง? ขณะที่กำลังครุ่นคิดความหมายในคำพูดของเหยียนอี้ฝาง โทรศัพท์มือถือก็มีรูปภาพอีกรูปนึงส่งเข้ามา เป็นรูปท่อนบนของผู้ชาย สัดส่วนที่สมบูรณ์แบบของร่างกายและกล้ามเนื้อ บนผิวหนังของเขานั้นถูกรอยช้ำทำลายจนหมดสิ้น เหยียนอี้ฝาง : ถ้าเปลี่ยนเป็นพี่ พี่จะลืมไหม? โม่เสว่หานที่นั่งอยู่บนรถตกใจจนสั่นไปหมด รู้สึกว่าเหยียนอี้ฝางเริ่มเล่นงานเธอแล้ว เมื่อคิดดูแล้ว ชีวิตช่วงเวลาวัยรุ่น เพิ่งจะเรียนจบออกมาฝึกงาน หน้าตาหล่อนิสัยดี เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงอย่างมาก คงคาดไม่ถึงว่าจะถูกน้าแก่คนนึงมีอะไรด้วยแล้ว แถมยังทำให้มีแผลเต็มร่างกาย ในใจต้องกลืนกินความโกรธนี้ไม่ลงแน่ ๆ โม่เสว่หานคิดภาพท่าทางเหยียนอี้ฝางกัดฟันกรอดเกลียดตนเองจนเข้ากระดูกออก มันน่ากลัวมากจริง ๆ แต่น่ากลัวก็ส่วนน่ากลัว สุดท้ายก็พิมพ์ตอบกลับไปอีก : คือว่า ฉันสามารถชดใช้ค่ารักษาพยาบาลและค่าทำขวัญให้ได้…… ที่ประหลาดก็คือ เหยียนอี้ฝางกลับไม่ตอบข้อความแล้ว โม่เสว่หานจ้องมองโทรศัพท์มือถือ ใจร้อนจนไม่รอข้อความตอบกลับของเขา และพิมพ์ข้อความกลับไปอีกครั้ง : ฉันหมดสติไปแล้วจริง ๆ ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง? ถ้าหากทำให้ร่างกายจิตใจนายได้รับบาดเจ็บ ก็เสนอราคามาเถอะ! เหยียนอี้ฝางก็ยังไม่ตอบข้อความกลับมา แต่กลับเป็นแม่ที่ส่งข้อความถล่มใช้ให้เธอกลับบ้านไม่หยุด ทำได้เพียงแต่เลิกสนใจหน้าเพจของเหยียนอี้ฝาง แล้วกลับบ้านทันที ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าประตูบ้าน เสียงบึกบึนแหบแห้งของคุณแม่ก็ดังมา “เสว่หาน น้าของลูกพึ่งส่งข้อความมาให้แม่ บอกว่าหาผู้ชายที่ฐานะไม่เลวมาสองสามคนให้ลูก พรุ่งนี้วันเสาร์แล้ว ลูกห้ามเลี่ยงนะ จำเป็นต้องไปดูตัวคนอื่นเขาหน่อย ได้ยินหรือยัง?” เห้อ ผู้หญิงหนอแค่เพียงอายุเกินยี่สิบแปดก็ถูกติดป้ายขายไม่ออกแล้ว “รู้แล้วค่ะ!” โม่เสว่หานเปลี่ยนไปสวมใส่รองเท้าแตะ เดินมาที่โซฟา โม่ฉิงน้องสาวยื่นมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบมาให้ แล้วพูดขึ้น “พี่ เมื่อกี้แม่พูดแล้วว่า ถ้าหากปีนี้พี่ยังไม่ออกเรือนอีก ก็จะตัดสินใจให้ทุกคนในบ้านกินเจตลอดไป กินจนกว่าจะถึงตอนที่พี่ออกเรือนไป เพื่อลาภปากของทุกคน พี่รีบหาแฟนสักคนเถอะ!” โม่เสว่คิดขึ้นมาชั่วขณะ บ้านนี้อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว แม่ถึงขนาดว่าตามใจว่าเธอแค่ลากผู้ชายกลับมาบ้าน ก็ถึงจุดที่สามารถพยักหน้ายินยอมได้เลย บนโต๊ะอาหาร โม่เสว่หานแกล้งทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ตั้งอกตั้งใจกินข้าว ไม่ว่าพ่อแม่จะพูดอะไร เธอก็ทำเป็นฟังหูซ้ายทะลุหูขวาหมด จากนั้นก็รีบไสหัวกลับห้องไป เพียงแต่ว่า ดูเหมือนช่วงนี้สวรรค์จะไม่อยากให้เธอจิตใจสงบลง กริ่งประตูบ้านดังขึ้นโม่ฉิงเดินไปเปิดประตู จากนั้นเสียงกระดี๊กระด๊าของเธอก็ดังขึ้น “พี่ มีคนมาหา เป็นพี่ผู้ชายหน้าตาหล่อคนนึง!” โม่เสว่หานหันหน้าไป เพียงชั่วพริบตาที่มองเห็นเหยียนอี้ฝางก็รู้สึกเหมือนเลือดไหลทวนกระแส ตะเกียบตกลงบนพื้น ใจเต้นอย่างรุนแรง เขาหาบ้านเธอเจอได้ยังไง? แล้วเขามาทำอะไรที่นี่? เหยียนอี้ฝางยิ้มหวานหยาดเยิ้ม ในมือถือถุงกระดาษอยู่ และเดินเข้ามาหาเธอ “พี่ลืมของไว้ ผมเลยเอามาส่งให้” โม่ฉิงยัยคนนี้เป็นคนที่อยากรู้อยากเห็นมาก จึงถือโอกาสตอนที่โม่เสว่หานไม่ทันได้ระวังตัว จึงรับเอาถุงมาแล้วเปิดออกดู “ฉันดูสิว่ามันคือของอะไร?” เมื่อกางเกงในลายPeppa Pigปรากฏต่อสายตาของทุกคน ในใจของโม่เสว่หานมีความคิดที่อยากจะตายให้ได้ ใบหน้ามีอายุนี้ไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหนแล้ว “โอ้โหว พี่ รสนิยมของพี่นี่จัดจ้านนะ Peppa Pigเชียวนะ คนของสังคมเนอะ!” โม่ฉิงหัวเราะคิกคักอย่างกับคนบ้า ส่วนสายตาของพ่อกับแม่นั้นมองมาอย่างตกใจทำยังกับกินแมลงวันเข้าไป ทำเหมือนกับว่าเธอทำเรื่องเลวร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้ โม่เสว่หานแย่งกางเกงในมาจากมือโม่ฉิง และถลึงตาใส่เหยียนอี้ฝางแวบหนึ่ง คว้าปกคอเสื้อของเขาแล้วเดินออกไปข้างนอกประตู โม่ฉิงที่อยู่ด้านหลังตื่นเต้นจนพูดขึ้น “พี่ พวกพี่เป็นอะไรกันเหรอ?”