บทที่ 5

บ๗ที่ 5 โม่เสว่หานกลับมาถึงบ้าน ก็ถูกทิ้งระเบิดจากคนในครอบครัวทันที น้องสาวพูด “พี่ พี่สุดหล่อเมื่อสักครู่นี่ใครเหรอ? หล่อมากเลย!” คุณแม่พูด “เสว่หาน กางเกงในตัวนั้นมันเรื่องอะไรกัน?” คุณพ่อพูด “เสว่หาน ความคิดของพ่อสบาย ๆ ผู้หญิงอายุเยอะกว่าผู้ชายก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ คิดไตร่ตรองดี ๆ” จะบ้าตาย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! โม่เสว่หานเดินหน้าเหม็นกลับห้องไป ปิดประตูอย่างแรงบ่งบอกให้รู้ว่าตัวเองไม่พอใจแค่ไหน อีกด้านหนึ่ง ที่โรงไวน์หรู เหยียนอี้ฝางมือข้างนึงเท้าคาง อีกข้างถือแก้วไวน์ไว้แล้วหมุนมันเบา ๆ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย แสงไฟสลัวส่องด้านข้างของใบหน้า มองไปที่วิวตอนกลางคืนข้างนอกหน้าต่างยังกับภาพฝัน ส่วนผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะจนหายใจแทบไม่ทัน หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ทำให้เสียบรรยากาศไปหมด เป็นเวลานานหลังจากนั้น ติงหลังก็หัวเราะเสร็จ ในตายังมีน้ำตาที่ซึมออกมาเพราะการหัวเราะ “เหยียนอี้ฝาง นายแม่งโคตรได้หวะ! มีอะไรกันแล้วยังจะให้คนอื่นเขาผ่อนจ่ายเงินให้นายอีก ชีวิตฉันนี่แม่งไม่เคยยอมใคร ก็ยอมแต่นายนี่แหละ!” เหยียนอี้ฝางถูกเขาทำให้ขำ แล้วจึงหัวเราะพูดขึ้น “นายคิดหาวิธีตีวัวกระทบคราด ให้เบาะแสเรื่องของฉันกับผู้หญิงคนนี้รั่วไหลไปถึงตาแก่” “เหอะ ฉันรู้อยู่แล้ว ว่านายจะมาร้านฉันกะทันหันได้ยังไง ที่แท้ก็จะยืมมือฉันไปต่อกลอนกับพ่อของนาย บทคนเลวนี้ถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไร ฉันก็ไม่เป็นนะ” ติงหลังตอบปฏิเสธ รู้ว่าต้องทำให้พ่อเขาไม่พอใจ เขารับผลที่ตามมาที่หลังไม่ไหวหรอก “หลังจากจบเรื่อง ผลประโยชน์ของนายขาดไม่ได้แน่” เหยียนอี้ฝางวางแก้วไวน์ลง ทัศนคติความคิดของตนเองไม่ตรงกับพ่อ บังคับให้เขาเริ่มต้นทำงานที่บริษัทจากขั้นพื้นฐานสุด แถมยังให้เขาพบกับจุดบกพร่องภายในบริษัทที่เยอะมาก เมื่อพูดกับพ่อพ่อยังว่าเขาอีกว่าเป็นลูกวัวแรกเกิด ต้องรู้จักเรียนรู้การเอาหูไปนาเอาตาไปไล่ ขณะที่กำลังคิดหาวิธีที่จะยั่วโมโหตาแก่ พอดีกับที่บริษัทมีกฏว่าห้ามพนักงานด้วยกันคบหาเป็นแฟนกัน ถ้าหากว่าให้ตาแก่ได้รับรู้ว่าเขาไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์กับคนในบริษัท แถมยังเป็นผู้หญิงที่อายุเยอะกว่าตนเอง น่าจะโมโหจนตัวสั่นแน่! เหยียนอี้ฝางลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอก คิดไม่ถึงว่าเรื่องบังเอิญคืนนั้นจะกลับก่อผลให้เรื่องราวแย่ลง เหตุการณ์ต่อไป มันน่ารอคอยจริง ๆ! วันรุ่งขึ้น โม่เสว่หานได้รับสัญญาที่เหยียนอี้ฝางส่งมาให้ บนสัญญาเขียนเงื่อนไขอย่างชัดเจน แต่ละเดือนคืนเงินขั้นต่ำแปดพัน ต้องคืนทุกวันที่หนึ่งของเดือน ด้วยเหตุนี้ ภายในไม่กี่วันนี้ เป็นเพราะเงินห้าแสนนั่นโม่เสว่หานคิดหาทุกวิถีทางเท่าที่จะคิดได้ ขายทุกอย่างที่ขายได้ บวกกับเงินที่แม่บีบบังคับให้เก็บออมไว้ แต่ก็ยังห่างไกลจากเป้าหมายหนึ่งหมื่นแปดพันไมล์ ค่าเสียบริสุทธิ์นี้มันแพงเกินไปแล้ว พูดได้ว่าเสียใจอย่างมากเลย เกินขอบเขตที่เธอจะแบกรับไหวเป็นพันไมล์ เสียงริงโทนดังขึ้น ดังมาจากวีแชท โม่เสว่หานหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พบว่าเป็นข้อความจากเหยียนอี้ฝาง ：ครั้งแรกเหรอ? กำลังงงงวยว่าหมายความว่ายังไง ก็ส่งรูปภาพหนึ่งมาติด ๆ บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ถูกแต้มด้วยสีแดงสดแสบตา สะท้อนเข้าในตาของเธอ ทำให้เธอระเบิดโมโหจนท้องฟ้าคลุมเครือข้างนอกไหม้ข้างในสุก “ฆ่าฉันให้ตายซะเถอะ!” โม่เสว่หานระเบิดโมโหโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียง เหยียนอี้ฝางคนนี้ทำไมถึงได้มีคุณธรรมขนาดนี้ ไม่เห็นเหมือนกับเหยียนอี้ฝางที่เพื่อนผู้หญิงที่ทำงานพูดเลยว่าถ่อมตัวมาก นี่มันหมาป่าใจดำเจ้าเล่ห์ชัด ๆ ! ใจดำอย่างมาก! ลังเลอยู่นาน โม่เสว่หานรู้สึกว่าตัวเองอายุเยอะอายุยี่สิบแปดปีแล้ว ใกล้จะวันเกิดย่างเข้าสู่อายุยี่สิบเก้าแล้ว กัดฟันกรอด กดพิมพ์ส่งกลับไป ：ไม่ใช่ ร่างกายของฉันผ่านมาแล้วเป็นร้อยสนามรบ ไม่ได้เป็นสาวเวอร์จิ้นตั้งนานแล้ว