บทที่ 9

บ๗ที่ 9 เสี่ยวลี่ตะลึงจนสูดหายใจเข้า “เสว่หาน พวกเธอ......คบกันแล้วเหรอ?” “ไม่ ไม่ไม่......ไม่ใช่แบบนั้น เสี่ยวลี่ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันกับเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันสักนิด” โม่เสว่หานร้อนรน โบกมือไม่หยุด เหยียนอี้ฝางกระพริบตาเบา ๆ รอยยิ้มภายใต้สายตาเหมือนกับว่าพอใจเป็นอย่างมากที่ท่าทางของเธอตื่นตระหนกตกใจกลัว “เหอะ เธอพูดติด ๆ ขัด ๆ แล้ว เธอจะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไง” รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวลี่แข็งทื่อ กำมือแน่น ทำท่าทางสงบนิ่งมาก “ฉันมีธุระ ไม่รบกวนพวกเธอทานอาหารแล้ว ลาก่อน!” เสี่ยวลี่เดินออกจากร้าน โม่เสว่หานรู้สึกใจคอไม่ดี เปิดโทรศัพท์ดูแชทกลุ่มที่ทำงาน เป็นอย่างที่คิดเธอเห็นเสี่ยวลี่ส่งรูปออกไป ทันใดนั้นแชทกลุ่มก็ระเบิดทันที ญิง ：นี่มันโม่เสว่หานกับเหยียนอี้ฝางไม่ใช่เหรอ? หยวนหยวน：พวกเขากำลัง......ออกเดท? เสี่ยวลี่：ไม่ใช่ได้ไง ไร้ยางอายมาก ก่อนหน้านี้ยังเสแสร้งพูดกับฉันว่าไม่สนใจเหยียนอี้ฝาง แล้วเป็นไงหละแอบไปคบกันแล้ว ญิง：ตายจริง! นี่มันคนประเภทไหนเนี่ย! หยวนหยวน ：ก็ไม่ดูอายุตัวเองอะไรเลย เป็นคุณน้าแล้ว ยังจะกินหญ้าอ่อนอีก? โม่เสว่หานดูแล้วโมโห พวกผู้หญิงในที่ทำงานทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องที่เธอไร้ยางอาย ปิดวีแชทลง โม่เสว่หานมองไปที่เหยียนอี้ฝางอย่างโมโห “นายรับปากฉันแล้ว ว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องของพวกเรา ตอนนี้หมายความว่ายังไง?” “หมายความว่าฉันทำผิดกฏของสัญญา เงินค่าชดใช้ค่าเสียหายเธอไม่ต้องใช้คืนแล้ว” เหยียนอี้ฝางหยิบตะเกียบขึ้น เลียนแบบท่าทางการกินบะหมี่ของเธอ กินคำใหญ่ ๆ แถมยังกินได้หน้าตาดีขนาดนั้น! “นาย!” โม่เสว่หานลุกขึ้นยืน สองมือกำแน่นไว้อยู่บนโต๊ะ “ความรู้สึกตั้งแต่ต้นจนจบ นายตุกติกกับฉันตลอด ใช้ฉันเพื่อต่อสู้กับพ่อของนายใช่ไหมใช่ไหม?” “ใช่ แต่เธอดื่มเหล้าจนเมาแล้วมีอะไรกับฉันนั้นก็เป็นเรื่องจริง” เหยียนอี้ฝางหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดมุมปาก ประโยคเฉยชาประโยคนึงทำให้เธอชะงักคาที่ เป็นเวลาครู่หนึ่งโม่เสว่หานหาคำพูดที่จะโต้แย้งเขาไม่ได้ โมโหจนหยิบเงินหนึ่งร้อยจากกระเป๋าออกมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วรีบเดินออกไป จากนั้นก็เรียกแท็กซี่กลับบ้าน เหยียนอี้ฝางมองเงินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม พี่สาวคนนี้น่าสนใจดีแฮะ ไม่กี่วันต่อมา ข่าวโคมลอยของโม่เสว่หานกับเหยียนอี้ฝางเป็นเรื่องซุบซิบนินทาทั้งเบื้องบนเบื้องล่างในบริษัทแล้ว เป็นเวลานานมากข่าวคราวก็ยังไม่จบลง คนที่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลังพูดขึ้นว่าเหยียนอี้ฝางคือผู้สืบทอดบริษัทเหยียนซื่อคนต่อไป จากนั้นก็ฮือฮาไม่อาจจบสิ้นยิ่งไปกว่ากว่าเดิม ทุกคนคิดว่าโม่เสว่หานเป็นผู้หญิงร่าน รู้ตั้งนานแล้วว่าเหยียนอี้ฝางคือคุณชาย ดังนั้นจึงลงมือก่อนได้เปรียบ ข่าวลือเชิงลบมากมาย ผลักดันให้เธอถึงจุดที่ลำบากที่สุดของประสบการณ์ชีวิต จนแทบจะตาย โม่เสว่หานพักนี้หลบอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน ทุก ๆ วันกินอิ่มแล้วก็ปิดประตูอยู่แต่ในห้อง คนในบ้านพบว่ามีปัญหาแน่ จึงให้โม่ฉิงไปลองสืบดู “พี่เป็นอะไร? สองสามวันมานี้ดูท่าทางขวัญหนีดีฝ่อ ดูไม่ปกตินะ!” โม่เสว่หานมุดหัวหลบอยู่ในผ้าห่ม แม้กระทั่งจะโผล่หัวออกมายังขี้เกียจ พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง “ไม่เป็นไร แค่ตกงานหนะ อยากจะคิดทบทวนเกี่ยวกับชีวิตอยู่เงียบ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน” โม่ฉิงแสดงความสงสัยต่อไป “อกหักเหรอ? เป็นเพราะพี่ชายคนนั้นที่มาปรากฏตัวที่บ้านเหรอ?” โม่เสว่หานที่ไร้เรี่ยวแรงที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มเหลือบตามองบน ไม่ได้อธิบายอะไร “พูดจริง ๆ นะพี่ชายคนนั้นดูแล้วไม่เลว หน้าตาหล่อมาก เสียดายจัง!” “แต่ว่าพี่ไม่ต้องเสียใจไปหรอก แม่ของพวกเราจัดการนัดดูตัวไว้ให้พี่แบบไม่ต้องหยุดพักเลย พี่เสียใจได้ไม่นานแน่” โม่เสว่หานถลึงตาโต มุดออกมาจากผ้าห่ม “เธอพูดว่าอะไรนะ?” “พี่ พี่ลืมที่แม่พูดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วเหรอ จำเป็นจะต้องให้พี่แต่งงานออกเรือนไปให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นคนทั้งบ้านต้องกินเจพร้อมกัน!” โม่ฉิงยิ้มอย่างมีเจ้าเล่ห์ ท่าทางเหมือนรอดูเรื่องสนุก ๆ อยู่