บทที่ 12

บ๗ที่ 12 ตกใจจนเลือดจับเป็นก้อน ผลักเหยียนอี้ฝางออกอย่างแรง เห็นสายตาปลิ้นปล้อนพออกพอใจของเหยียนอี้ฝาง “แม่ ไม่........ไม่ใช่แบบที่แม่คิดแบบนั้นนะ!” โมงเสว่หานมองดูแม่ของที่จ้ำอ้าวเดินเข้ามา เธอตกใจกลัวจนขาสั่น “ถ้าไม่ใช่แบบที่ฉันคิดแบบนั้น แล้วมันคือแบบไหน’”แม่เสว่หานทิ้งขยะด้วยมือข้างเดียว มือนึงจับคนนึงส่วนอีกมือก็จับอีกคนลากทั้งสองคนขึ้นไปบนตึก ที่ห้องรับแขก โม่เสว่หานอยากจะหารูมุดเข้าไป นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย! พ่อเสว่หานกับแม่เสว่หานใช้สายตาเฉียบคมมองทั้งสองคน มีเพียงแต่โม่ฉิงที่ท่าทางรอคอยดูเรื่องสนุก ๆ เอะอะก็พูดประโยคที่ทำให้คนตกใจเป็นอย่างมาก ไม่งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า “แม่ แม่ก็ยอมพี่เขาไปเถอะ! ยังไงซะหนุ่มน้อยวัยละอ่อนก็ไม่ใช่ว่าจะหาง่าย ๆ!” โม่เสว่หานใช้มือนึงตบไปที่บนหัวของโม่ฉิง “เธออย่าพูดมั่ว!” “ฮึ่มฮึ่ม เธอชื่ออะไร?” พ่อเสว่หานจู่ ๆ พูดขึ้น เห็นได้ชัดว่าถามใครบางคน โม่เสว่หานกังวลว่าเรื่องจะยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อนขึ้น จึงรีบพูดขึ้น “พ่อ เขาเพียงแต่จะส่งหนูกลับบ้าน......” “ฉันพูดกับแกเหรอ?” พ่อเสว่หานสายตาพิฆาตมองมา ทำให้โม่เสว่หานตกใจจนปิดปากลงช้า ๆ “คุณลุงครับ ผมชื่อเหยียนอี้ฝาง คุณลุงเรียกผมอี้ฝางก็ได้ครับ” เหยียนอี้ฝางนายคนนี้เสแสร้งแกล้งทำเป็นเด็กดี จากนั้น เหยียนอี้ฝางก็ถูกคุณพ่อกอดไหลบอกว่าจะลงไปคุยกับเขาเกี่ยวกับอุดมคติชีวิต เท้าของเหยียนอี้ฝางเพิ่งจะออกนอกประตูไป โม่เสว่หานก็ถูกแม่จับมือเอาไว้ อบรมสั่งสอนเธอเกี่ยวกับความคิด ที่ว่าผู้หญิงแกกว่าสามปีอุ้มอิฐทอง......อะไรทำนองนั้น! สุดท้าย โม่เสว่หานทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงตะโกนออกมา “เขาไม่ใช่แฟนของหนู! หนูกับเขาเป็นไปไม่ได้ ชาตินี้ก็ไม่สามารถเป็นไปได้!” จากนั้นต่อหน้าแม่และน้องสาว โม่เสว่หานปิดประตูห้องอย่างแรง แสดงความไม่พอใจ โรงไวน์ เหยียนอี้ฝางคุยเรื่องเกี่ยวกับชีวิตกับพ่อเสว่หานเสร็จก็กลับมาที่ร้าน ติงหลังเก็บธนบัตรที่อยู่บนพื้นขึ้นมาเรียงซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะ เมื่อเห็นเขากลับมาก็ยิ้มร่าเริง “อ้าว ไหงกลับมาแล้ว ฉันนึกว่าคืนนี้สาวสวยอยู่ในอ้อมอกนายแล้วจะไม่กลับมาแล้ว” เหยียนอี้ฝางเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น “นี่คือเงินที่แม่ฉันให้เธอ นายเก็บให้ฉันไว้ดี ๆ ขาดหนึ่งใบจะถามหาจากนาย” “โอ้โห พี่สาวคนนี้เท่เกินไปแล้ว กล้ามากที่ใช้เงินแม่ของนายฟาดใส่นาย ฉันชอบหวะ!” พูดจบ ติงหลังก็รับรู้ได้ถึงสายตาพิฆาตของ เหยียนอี้ฝาง จึงหุบปากลงอย่างเฉลียวฉลาด สายตาของเหยียนอี้ฝางมองไปที่บนธนบัตร มุมปากยกสูง ไม่กี่วันนี้ โม่เสว่หานนอกจากจะถูกพ่อแม่ทิ้งระเบิดถามเรื่องการแต่งงานแล้ว และยังร่อนประวัติย่อเพื่อหางานทำ ที่น่าประหลาดใจก็คือ ไม่มีสักบริษัทแจ้งให้เธอไปสัมภาษณ์งาน หรือว่า เธอจะยื่นในAPPปลอม? ช่างเถอะ! ในเมื่อไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย งั้นก็ทำได้เพียงพกประวัติย่อออกไปหางานด้วยตนเอง ประตูบริษัทเหยียนซื่อ ชีวิตนี้เธอไม่อยากจะเข้าไปเหยียบอีกแม้แต่ก้าวเดียว ที่น่ากลุ้มใจก็คือ เธอไปสัมภาษณ์งานแต่กลับไม่มีสักบริษัทรับเธอเข้าทำงาน แม้กระทั่งหลังจากดูประวัติย่อของเธอเสร็จแล้ว ก็ให้เธอออกไปเลย เวลาผ่านไปเต็ม ๆ ครึ่งเดือน ไม่มีสักบริษัทรับเธอเข้าทำงาน นี่มันไม่ปรกติเกินไปแล้ว โม่เสว่หานสำรวจตลาดสมัครงานอยู่ในห้อง โม่ฉิงเคาะประตูเรียกเธอให้ไปทานข้าว จู่ ๆ ก็มีความรู้สึกสะอิดสะเอือนคลื่นไส้อาเจียนขึ้นมา เธอปิดปากไว้แล้วพุ่งเข้าไปคลื่นไส้อยู่ในห้องน้ำ ทันใดนั้นก็นึกถึงช่วงประจำเดือน หัวใจจมลงสู่ก้นบึ้ง ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้หรอก? ตลอดเวลาที่ทานข้าว โม่เสว่หานอดกลั้นต่ออาการคลื่นไส้ที่กำลังจะพุ่งออกมาจากลำคอ เธอหน้าเขียวหน้าดำฝืนทานข้าวให้หมด แต่ก็ทนไม่ไหวจึงเข้าไปอ้วกจนหมดไส้หมดพุงอยู่ในห้องน้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว วันต่อมาโม่เสว่หานใส่ผ้าปิดปากใส่แว่นตาดำไปโรงพยาบาล เจาะเลือดไปตรวจสอบ ช่วงเวลาที่ผลการตรวจสอบออกมา โม่เสว่หานอยากจะตาย โปรเจสเตอโรน(ฮอร์โมนสำหรับการตั้งครรภ์)——60 ฮอร์โมนที่ผลิตจากเซลล์ของรก——701 ผลการวินิจฉัย ：ตั้งครรภ์ระยะแรกหกสัปดาห์