บทที่ 13

บ๗ที่ 13 โม่เสว่หานหลังจากดูรายงานผลตรวจก็ทื่อไปเลย มึนงงจนไม่ขยับเขยื้อน คนที่ยืนต่อแถวแสกนผลการตรวจผลักเธอ รายงานผลตรวจตกลงบนพื้น โม่เสว่หานได้สติขึ้น รีบก้มตัวลงเก็บผลการตรวจ มีคนหยิบผลการตรวจขึ้นมาก่อนเธอแล้ว โม่เสว่หานเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับสายตาตกตะลึงของเสี่ยวลี่ ทันใดนั้นในใจกลัวไปหมดแล้ว จึงดึงผลการตรวจมาจากมือของเสี่ยวลี่ จากนั้นโม่เสว่หานก็เดินออกไปเลย เดินต่อไปไม่หยุด หวังว่าตนเองใส่ผ้าปิดปากแล้วเสี่ยวลี่น่าจะจำไม่ได้ หลังจากกลับมาบ้าน โม่เสว่หานท่าทางยังคงเป็นกังวลอย่างมากที่สุด หลบอยู่ในห้องสั่นไปหมดทั้งตัว ทำยังไงดี? ท้องก่อนแต่ง ถ้าหากพ่อกับแม่รู้จะต้องตายอย่างน่าอนาถแน่! หรือว่าจะแอบไปโรงพยาบาลเพื่อทำแท้ง?! ความคิดนี้ผุดขึ้นมา โม่เสว่หานรีบเปิดBaiduในโทรศัพท์ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการทำแท้ง หลังจากดูข้อมูลแล้ว ตกใจจนหัวใจตับไตใส่พุงรู้สึกเจ็บไปหมด แม่งน่ากลัวเกินไปแล้ว! ถ้าหากไม่ระวัง แม้แต่ชีวิตของเธอก็อาจจะจบลงบนเตียงผ่าตัด! คิดไปคิดมา โม่เสว่หานรู้สึกว่าตนเองไม่มีความกล้าที่จะทำแท้งเอาเด็กออก ที่มากไปกว่านั้นคือทำไม่ลง ในใจรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่โทษเหยียนอี้ฝาง เป็นเธอที่ดื่มเหล้าเมา จึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ที่โง่ไปกว่านั้นก็คือลืมกินยา ปล่อยความอันตรายที่ซ่อนไว้ ทันใดนั้นก็คิดอะไรออกขึ้นมา โม่เสว่หานเผยรอยยิ้มในเวลารวดเร็ว เปิดดูเว็บหาคู่ โม่เสว่หานใส่ข้อมูลของตัวเองลงไป หลังจากผ่านคัดกรองคุณสมบัติ ในเวลาอันรวดเร็วก็มีบุคคลตัวเลือกที่เต็มใจจะแต่งงานกับหญิงตั้งครรภ์อย่างเธอ ขณะนี้มีผู้ชายสามคน พวกเขามีจุดประสงค์หนึ่งที่เหมือนกันคือ ต้องการแต่งงานด่วนที่สุด โม่เสว่หานใส่เสื้อผ้าตั้งแต่เช้าแล้วออกจากบ้านไป ถึงอย่างไรเสียคนที่จะไปเจอก็อาจจะเป็นพ่อของลูกในอนาคต นัดกันที่ร้านอาหารฝรั่ง โม่เสว่หานเข้ามาในร้านแล้วถึงจะกล้าถอดผ้าปิดปากและแว่นตากันแดดออก โดยรวมก็คือแอบเข้ามาลับ ๆ ล่อ ๆ ทำเอาซะพนักงานอดไม่ได้ที่จะมองเธออยู่หลายครั้ง เกรงว่าเธอจะเป็นคนบ้า! “ไม่ทราบว่าใช่คุณโม่เสว่หานไหมครับ?” ผู้ชายสวมชุดสูทคนนึงเดินมาหยุดข้างหน้าเธอ โม่เสว่หานเงยหน้าขึ้นชั่วพริบตานึงอยากจะควักลูกตาออกมาด้วยตนเอง นี่......มันต่างจากรูปภาพเยอะเกินไปไหม! ใครบอกว่ามีแต่ผู้หญิงที่ใช้รูปภาพหลอกลวง เวลาผู้ชายใช้รูปภาพหลอกลวงขึ้นมานี่มันไม่ใช่คนชัด ๆ! “เฮ้ คุณมิงจู?” โม่เสว่หานทักทายอย่างแข็งทื่อ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเด็ก เธอเผ่นแนบไปแล้ว คุณมิงจูเป็นทนาย หลุมบนใบหน้าสามารถเพาะต้นกล้าได้แล้ว ได้มองครั้งนึงรับรองว่าจะไม่มองเป็นครั้งที่สองอีกแน่นอน “ผมขอถามอะไรสักหน่อย คุณเสว่หานตั้งครรภ์ด้วยเหตุสุดวิสัย ดังนั้นจึงต้องการหาพ่อให้ลูกอย่างเร่งด่วน?” ผู้ชายคนนี้มาถึงก็เริ่มถาม ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย โม่เสว่หานยิ้มแข็งทื่อกว่าเดิม ใช้แรงพยักหน้า “ใช่ค่ะ ตั้งครรภ์แล้ว!” “งั้นผมขอถามหน่อย พ่อของเด็กหละครับ?” เมื่อเจอคำถามนี้ ในใจของโม่เสว่หานลังเลอยู่นานมาก ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ตายแล้วค่ะ พ่อของเด็กโชคไม่ดีเสียชีวิตแล้วค่ะ” “พรวด!” ในมุมที่ลับสายตาผู้คน ติงหลังอดกลั้นไว้ไม่ไหวพ่นน้ำใส่หน้าเหยียนอี้ฝาง เขากลั้นหัวเราะไม่ไหวจริง ๆ ติงหลังรีบดึงกระดาษทิชชู่ซับหน้าให้เขา ในใจหัวเราะจนไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ได้เกรงว่าจะเป็นการเปิดเผยตัวตนติงหลังคงจะหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งแล้ว เทียบกับติงหลังที่กลั้นหัวเราะอยู่ในใจ เหยียนอี้ฝางกลับกลั้นความโกรธไว้ในใจ สีหน้าเคร่งขรึมอย่างมาก มีแนวโน้มว่าจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา “อ้อ ที่แท้พ่อของเด็กก็ไม่อยู่แล้ว แต่ทำไมไม่ทำแท้งเอาเด็กออกหละ? ในเมื่อ......” ชายคนนั้นต้องการที่จะให้คำแนะนำ เมื่อคิดถึงทารกในครรภ์ ก็ไม่ใช่ว่าไม่สามารถย้อนกลับได้ โม่เสว่หานลุกพรวด พูดขึ้นอย่างโมโห “คุณคะ ถ้าหากฉันต้องการจะเอาเด็กคนนี้ออก ก็ไม่มีทางที่จะมาพบคุณ ฉันรู้สึกว่าพวกเราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก ลาก่อนค่ะ!”