บทที่ 1 เจ้าบ่าวที่ทิ้งงานแต่ง

บ๗ที่ 1 เจ้าบ่าวที่ทิ้งงานแต่ง หญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ เดิมทีควรเป็นวันมงคลและเป็นช่วงเวลาที่ทั้งเจ้าภาพและแขกผู้มีเกียรติต่างยินดีอย่างมาก แต่ทว่าในพิธีแต่งงานกลับมีสายตาที่จ้องมองอย่างประหลาดใจ พื้นที่จัดงานฉลองมงคลสมรสใหญ่โตมโหฬารนั้น นอกจากเจ้าสาวและนายพิธีที่ยืนอยู่ข้างกันแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นอีก หนิงเฟยยืนนิ่งเฉยเหม่อลอยอยู่บนเวที โทรศัพท์หาหลินเวยนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครเลยที่รับสาย เจียงหลิงที่ทนดูไม่ได้อีกต่อไป ก็ลังเลใจอยู่ชั่วครู่ก่อนเอ่ยปากพูดว่า “หนิงเฟย เธออย่าไปรอหลินเวยไอ้เลวนั่นอีกเลยนะ ขนาดงานแต่งงานของตัวเองยังไม่มา เธอยังจะไปหวังอะไรในตัวเขาได้อีก” “ไม่มีทาง มันจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ!” เจียงหลิงไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ถอนหายใจ ขณะเดียวกันก็มีอีเมลล์เข้ามาในโทรศัพท์มือถือของหนิงเฟย เมื่อเปิดออกก็พบว่า มีข้อความเสียงส่งมาจากผู้ไม่ประสงค์ออกนาม หนิงเฟยมีสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น แต่นิ้วมือเจ้ากรรมกลับกดปุ่มเปิดเสียงเสียนี่ เพียงชั่วครู่ เสียงที่ไม่อาจทนฟังอีกต่อไปก็ดังไปทั่วห้องฉลองมงคลสมรส “พี่เวยขะ อย่าทำแบบนี้สิคะ...” “ผู้หญิงยั่วอย่างเธอ ฉันจะทำให้เธอรู้ถึงความร้ายกาจของฉัน” “พี่เวย ฉันอยากจะ....” “ซีซี ถึงยังไงนี่ก็เป็นห้องใหม่ของฉัน พวกเราไปที่อื่นกันดีกว่านะ” “แล้วมันทำไมล่ะ? ยังไงฉันก็จะอยู่ที่นี่ พี่เวย พี่หลงรักนังหนิงเฟยแล้วใช่มั้ย?” “พูดบ้าอะไรของเธอ ถ้าไม่ใช่หล่อนคอยดูแลฉันตอนป่วยอยู่ที่บ้านนอก ฉันจะต้องแต่งงานกับเด็กบ้านนอกคอกนาอย่างนั้นทำไม?” “ก็จริง พูดถึงเรื่องแต่งงาน หล่อนหนะ เพื่อที่จะได้แต่งงานกับพี่ ขนาดค่าใช้จ่ายในงานแต่ง ยังต้องออกเงินเองขนาดนั้น มันช่างน่าตลกจริงๆ!” “วางใจเถอะ ฉันก็แค่เล่นๆกับหล่อนเท่านั้น พอถึงเวลาฉันถีบหัวส่งมันก็จบแล้ว!” “ห๊ะ! พี่เวยก็.....” “ตุ๊บ” เสียงโทรศัพท์มือถือที่ตกลงบนพรม แม้กระทั่งเสียงหัวใจของหล่อน ยังเต้นแรง หลินเวย เฉิงซี พวกคุณทำกับฉันขนาดนี้ คอยดูฉันก็แล้วกัน! หนิงเฟยหิ้วชายกระโปรงเจ้าสาวขึ้น วิ่งโซซัดโซเซออกไป เจียงหลิงเห็นท่าไม่ดี กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน จึงวิ่งตามออกไปทันที ขณะนั้นเองชายสองคนที่กำลังเดินไปทางลานจอดรถ หนึ่งในนั้นชายใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กำลังพูดคุยอย่างออกรสออกชาติ “พี่เห็นอะไรมั้ย? ผู้หญิงคนนั้นที่สวมชุดเจ้าสาวนั่น พระเจ้า ผมไม่เคยเห็นอะไรที่น่าเวทนาขนาดนี้มาก่อนเลย” “เรื่องของคนอื่น อย่าไปสนใจเลย” ซือฮันชิงเอ่ยอย่างเย็นชา ผมของชายหนุ่มถูกหวีอย่างพิถีพิถัน สวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกปลดกระดุมหนึ่งเม็ดอย่างตั้งใจ แม้ว่าจะเป็นวันที่มีแดดออก แต่ทว่ากายเขากลับเย็นดั่งอุโมงค์น้ำแข็ง “โอเค ถ้างั้นฉันจะขอพูดเรื่องของบ้านตัวเองกับพี่แล้วกัน ครั้งนี้คุณพ่อป่วยจริงๆนะ พี่จะไม่รับปากพ่อจริงๆหรอ?” ซือถิงหยังเปลี่ยนท่าทีเป็นทางการขึ้น ชายหนุ่มหยุดเดินทันที ชายร่างสูง188เซนติเมตรแผ่ซ่านความรู้สึกโดนกดขี่ออกมา “นายเร่งรัดการแต่งงานเหมือนกับพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซือถิงหยังโดนเขามองจนเหงื่อไหลไปทั่วร่างกาย แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าพูดออกไปว่า “พี่จะอายุสามสิบสองแล้วนะ คนอื่นเขาจะมองว่าพี่เป็น gay นะสิ เห็นชัดๆเลยว่าท่านโกรธพี่มากเลยนะ แถมแม่ยังบอกอีกว่า ถ้าพี่ยังไม่แต่งงานอีก ท่านคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว!” ชายหนุ่มไม่ตอบโต้อะไร ขายาวๆคู่นั้นก็ตรงไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพัก บังเอิญผ่านหน้าโรงแรมพอดี ทันใดนั้นก็มีหญิงสาววิ่งพุ่งมาชนอย่างตื่นตระหนก ในขณะที่หนิงเฟยผู้มีหัวใจใกล้แตกสลายกำลังล้มคะมำนั้น ก็มีแขนคู่หนึ่งโอบกอดเอวของหล่อนเอาไว้ ไม่รู้ทำไมซือโม่หยุน ผู้ที่เกลียดหญิงสาวทุกคนที่เข้าแตะเนื้อต้องตัว เมื่อมองไปที่นัยน์ตาที่มีรอยน้ำตาและความสิ้นหวังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะยืดแขนออกไปกอดหล่อนไว้ เมื่อมองดูฉากที่นึกไม่ถึงแล้ว ซือถิงหยังก็พูดออกมาอย่างตกตะลึงว่า “ให้ตายสิ! นั่นมันเจ้าสาวที่ไม่มีใครเอาไม่ใช่หรอ?” ซือโม่หยุนเปรยตามองเขาอย่างไม่พอใจ และเมื่อนึกถึงคำที่ถิงหยังพูดเมื่อครู่ ก็พอเข้าใจถึงเหตุการณ์จึงกล่าวว่า “คุณผู้หญิง เจ้าบ่าวที่เลือก คุณว่า..ผมเป็นยังไง” หนิงเฟยที่ยังตกตะลึง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับสายที่พร้อมจะเข้ารุกรานของชายหนุ่ม และยิ่งนึกถึงสิ่งที่หลินเวยทำกับหล่อน พร้อมกับหัวใจที่อัดอั้น “เยี่ยม”