บทที่4 พวกเราเป็นสามีภรรยากัน

บ๗ที่4 พวกเราเป็นสามีภรรยากัน “ซือโม่หยุน คุณ…..” หนิงเฟยทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเขาที่กำลังค่อยๆปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ​ ทั้งรอบเอวและซิกแพ็คที่เนียนแน่นนั้นตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก เขาเดินเข้าไปข้างกายของเธอ พร้อมกับเสียงทุ้มที่แสนน่าหลงใหล “นายหญิงของตระกูลซือไม่ได้เพียงแค่แสดงถึงฐานะเท่านั้น” หนิงเฟยได้แต่จ้องมองพื้น ไม่กล้าเงยหน้าสบตา “ฉัน… ฉันยังไม่พร้อม” ซือโม่หยุนรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยกับคำตอบของเธอ หางตาเผลอชำเลืองออกไปนอกประตูอย่างไม่ได้ตั้งใจก็พบว่า​มีเงาสองเงาอยู่หลังประตู เขาจงใจขยับตัวเข้าไปใกล้หนิงเฟยมากขึ้น คนสองคนห่างกันอย่างใกล้ที่สุด กลิ่นจากตัวของเธอ ทำให้เขารู้สึกใจสั่นหวิวอย่างบอกไม่ถูก อดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามาใกล้ขึ้นอีก “ผมจะรอคุณ แต่ผมขอของขวัญอะไรจากคุณได้ไหม?” หนิงเฟยยังไม่ทันตอบรับ เขาก็ก้มหน้าบรรจงจูบริมฝีปากของเธอ “อึม……” ด้านนอกประตู “พอแล้วๆ พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวลูกมาเห็นเข้าขายหน้าแย่เลย!” ซือหมิงหยวนพูดเสียงเบาๆ “ ก็ไม่ใช่เพราะฉันกังวลกับการแต่งงาน(ในนาม) ของลูกหรอกเหรอ?” หยันหยู้ก็เคยผ่านมาก่อน เมื่อได้ยินแบบนี้แล้วก็วางใจลงแล้ว ทั้งสองตายายก็ออกไปพร้อมกัน ซือโม่หยุนก็แค่ทำแบบนั้นให้ผ่านๆไป แต่คิดไม่ถึงว่าหนิงเฟยจะเหมือนกับฝิ่นที่ทำให้เขาเสพติด อดไม่ได้ที่จะอยากทำอะไรกับเธอมากกว่านี้ ผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาก็ปล่อยหนิงเฟย ซบลงที่คอของเธอ “ขอโทษนะ ที่ทำเธอตกใจซะแล้ว” “ไม่เป็นไร……” นี้เป็นครั้งแรกที่หนิงเฟยรู้สึกว่า เป็นจูบที่ยากต่อการห้ามความรู้สึกของตน “ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” “อืม” ขณะที่รอซือโม่หยุนออกมา หนิงเฟยก็กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่บนเตียง เขาเช็ดผมไปตามประสาพลางแล้วเดินเข้าไปถามหนิงเฟยว่า “คิดอะไรอยู่เหรอ? “ฉันคิดเรื่องที่จะต้องจัดการกับเฉิงซีอยู่” หนิงเฟยตอบอย่างตรงไปตรงมา” ซือโม่หยุนเกี่ยวริมฝีปาก “ ช่วงนี้ บริษัทS2GมีงานDCอยู่ สนใจไหม?” หนิงเฟยส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก แบบนี้จะทำให้บริษัทS2Gเสียผลประโยชน์นะ” “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ทำแบบนี้ไม่ถือว่าเสียผลประโยชน์หรอก ” ประโยคที่ว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน” ทำให้สีหน้าของหนิงเฟยอ่อนลง และกุมมือของเขาไว้ “ถ้ามีอุปสรรคอะไรเกิดขึ้น ฉันจะกลับมานอนตักคุณนะ” ซือโม่หยุนถือโอกาสโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน และพูดแผ่วๆว่า “นอนเถอะ” หนิงเฟยคิดว่าเธอไม่เหมาะกับท่านอนแบบนี้สักเท่าไหร่ ก็อยากจะนอนหลับฝันหวาน วันต่อมาเมื่อตื่นขึ้น ข้างกายกลับไม่พบแม้แต่เงาของซือโม่หยุน ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอกวาดสายตามองก่อนจะกดรับสาย เสียงปลายสายคือหลินเวยพูดขึ้น “เฟยเฟย ฉันไปหาเธอที่บ้านมา ทำไมเธอไม่อยู่บ้าน?” เสียงนุ่มๆที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทำให้หนิงเฟยฟังแล้วกลับรู้สึกสะอิดสะเอียน “มีธุระอะไร?” หลินเวยประหลาดใจนิดหน่อยกับน้ำเสียงที่เย็นชาของเธอ คิดดูแล้วคงเป็นเพราะยังโกรธเรื่องพิธีงานแต่ง “เฟยเฟย วันนั้นจริงๆฉัน……” เขายังพูดไม่จบ หนิงเฟยก็รีบตอบทันที “ฉันยุ่ง!” “ซีซีมีคนกลางอยู่ในมือ เธอไปช่วยเขาคุยหน่อย บ่ายสามโมงฉันจะส่งที่อยู่ให้กับเจียงหลิง” หลินเวยก็มา พอพูดจบก็วางสายไป หนิงเฟยยิ้มเยาะ เป็นคนแบบหลินเวยเนี่ยมันไม่ง่ายเลยน่ะ อย่างน้อยๆก็ต้องไร้ยางอาย คนข้างที่คอยประจบก็ตามไม่ทัน คนกลางเหรอ? หนิงเฟยคิดแล้วคิดอีก แล้วโทรหาเจียงหลิง “พี่หลิง ตอนบ่ายหลินเวยจะส่งที่อยู่ให้กับพี่ พี่จำไว้ด้วยนะ เดี๋ยวพวกเราจะไปด้วยกัน” “ไปทำอะไร?” “ ช่วยพูดแทนเฉิงซี” “อะไรนะ?!” “แต่มันจะกลายเป็นฉัน”