บทที่ 6 เก็บดอกเบี้ยเล็กน้อย

บ๗ที่ 6 เก็บดอกเบี้ยเล็กน้อย มองดูหนิงเฟยเดินจากไป หลินเวยมีความอารมณ์เสีย และในขณะนั้นเองเฉิงซีก็โทรมาพอดี “พี่เวย พี่ไม่รักฉันแล้วเหรอคะ？” “เธอพูดบ้าอะไร? รอฉันกลับมา แล้วเราค่อยคุยกัน” เฉิงซีมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป แล้วในตาได้มีสายตาความเลือดเย็นออกมา และพูดกับโบรกเกอร์หลินเทา และขับรถไปที่อยู่ของหนิงเฟย ในขณะเดียวกัน หนิงเฟยและเจียงหลิงนั่งอยู่ในรถ ฉลองให้กับชัยชนะในครั้งนี้ “พี่หลิงคะ ตรวจสอบเรื่องของเฉิงซีไปถึงไหนแล้ว？” “พรุ่งนี้ถึงจะได้คำตอบ” “อ่อ” ทันใดนั้นหนิงเฟยนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบของบางอย่างมาด้วย จึงสั่งคนขับรถกลับรถไปที่เดิม ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินเข้าตึกและคุยกันด้วยท่าทางที่สนุกสนาน ทันใดนั้นเองก็มีเสียงที่แหลคมดังมาจากข้างหลัง หนิงเฟย เธอน่ะหยุดอยู่ตรงนั้น หนิงเฟยยิ้มมุมปาก ดีมาก เก็บดอกเบี้ยหน่อยกันเหอะ ด้วยความคิดแบบนี้ จากนั้นเธอจึงหันไปมองผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เฉิงซีมองหน้าหนิงเฟยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม รู้สึกเพียงแต่ไม่ชอบใจ จึงถามออกไปด้วยความโกรธว่า “เธอมีสิทธิ์อะไรมาแย่งโฆษณาของฉัน?” หนิงเฟยยักคิ้วตอบกลับไปว่า “ฝ่างทางร่วมงานพึงพอใจฉันมาก ทำไม ไม่พอเหรอ?” “เธอ!” ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าปากของผู้หญิงคนนี้จะร้ายได้ขนาดนี้! “หนิงเฟย หลังจากที่ฉันมีลูก พี่เวยได้พูดไว้แล้วว่า จะหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับฉัน เธอว่า...เขาจะหาอะไรมาให้ฉันนะ？” ฉันไม่เชื่อหรอก ขนาดนี้แล้วเธอยังเฉยได้อีก！ ด้เป็นสะใภ้บ้านตระกูลหลินหรอก เพราะถึงยังไง สุดท้ายทุกคนต่างก็จะรู้ถึงประวัติความชั่วร้ายของเธอ” เจียงหลิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เกือบหัวเราะออกมา หนิงเฟยครั้งนี้ทำได้เอาคืนอย่างโหดมาก มีใครไม่รู้บ้างว่าเมื่อก่อนเฉิงซีก็เคยเล่นละครแบบนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้จะล้างสะอาดแล้ว แต่ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็มีจุดอ่อนของเธออยู่ดี “หุบปาก!” เฉิงซียกมือด้วยความโกรธ และหนิงเฟยก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวเป็นอย่างมากเพื่อกลมกลืนกับเฉิงซี ทันใดนั้นก็มีแสงวาบเข้ามา เจียงหลิงได้ยืนอยู่ข้างๆแล้วถ่ายภาพเหตุการณ์เหล่านี้ไว้ จากนั้นเธอก็ได้พูดอย่างเว่อร์วัง “เฉิงซีตบหนิงเฟยโดยไม่สนสถานะของตนแบบนี้ ถ้าเป็นข่าวจะเป็นยังไงนะ?” ทันทีที่พูดจบ เสียงตบหน้าได้ดังขึ้น แม้แต่เจียงหลิงเองก็ยังอึ้งไปเลย หนิงเฟยสะบัดมือออกแล้วพูดว่า “ขอโทษที มือมันลื่นไปเอง แต่ว่าเฉิงซี สิ่งที่เธอแย่งไปจากฉัน เราจะเอามากลับมาแน่นอน!” ในขณะนั้นเอง ท่าทางที่ดุดันของหนิงเฟยก็ทำให้เฉิงซีกลัว ราวกับว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่กำลังจะจับเหยื่อมาเป็นอาหาร “ใช่แล้ว ของเหลืออย่างหลินเวยน่ะก็ทิ้งให้เธอแล้วกัน โรงเท้ากระจอกๆอย่างเขายังไงซะก็มีแต่โสเภณีอย่างเธอยอมสวมใส่อย่างเต็มใจ” พูดจบ หนิงเฟยก็ปิดประตูอย่างเเรง ทำให้สติเฉิงซีกลับมา “หนิงเฟย ฉันจะทำให้เธอไม่ได้ตายดีแน่！” สายตาของเฉิงซีเหมือนกับหมัดชุบยาพิษที่พร้อมจะฆ่าเธอให้ตาย เจียงหลิงที่อยู่ในห้องนั้นมองเธออย่างเหลือเชื่อ ราวกับว่าไม่เคยรู้จักคนคนนี้มาก่อน หนิงเฟยที่ไม่รู้จะทำยังไงพูดว่า “พี่หลิง บนหน้าฉันมีอะไรงั้นเหรอ？” “หืมๆ หากฉันไม่ได้เป็นคนที่ยึดติดกับวัตถุนิยมคนนึงล่ะก็ ฉันคงคิดว่าเธอโดนผีสิงไปแล้ว” พอได้ยินคำนี้แล้ว เธอก็หัวเราะเสียงต่ำและพูดว่า “เมื่อก่อนฉันอาจจะเป็นคนที่ดูคนไม่ออก แต่รอให้หมอกควันตรงหน้านี้หายสิ้น พี่คิดว่าฉันจะแยกคนไหนเป็นคน คนไหนเป็นหมาไม่ออกหรอ?”